Herinnering van Maneesha Mariska Sluyzer: Vleugels spreiden na trapongeval | De Utrechtse Internet Courant Herinnering van Maneesha Mariska Sluyzer: Vleugels spreiden na trapongeval | De Utrechtse Internet Courant

Herinnering van Maneesha Mariska Sluyzer: Vleugels spreiden na trapongeval

Herinnering van Maneesha Mariska Sluyzer: Vleugels spreiden na trapongeval
Maneesha Mariska Sluyzer, bij de plek waar in 2006 het trapongeval plaatsvond. Foto: Robert Oosterbroek
Utrecht is een decor van mooie, ingrijpende, grappige of ontroerende herinneringen. DUIC gaat met Utrechters terug naar hun memorabele momenten.

Utrecht is een decor van mooie, ingrijpende, grappige of ontroerende herinneringen. DUIC gaat met Utrechters terug naar hun memorabele momenten.

Paspoort

Wie: Maneesha Mariska Sluyzer (36)

Herinnering: Het trapongeval tijdens de Muzikale Botenparade, waarbij haar zwager Freek om het leven kwam en tientallen gewonden vielen, onder wie Mariska zelf

Wanneer? 2006

De nacht heeft een chaotische nachtmerrie gebracht en er bekruipt haar een naar voorgevoel, maar los daarvan lijkt 6 augustus 2006 voor oefentherapeut Mariska Sluyzer een mooie zondag te worden. Het zonnetje schijnt en met haar vriend Nico, haar zus, zwager Freek en een stel vrienden gaat ze naar de Muzikale Botenparade aan de Oudegracht. De groep blijft de hele dag op dezelfde plek: onder een trap aan de gracht, pal voor de Winkel van Sinkel. Op enig moment staat de trap vol met mensen. Mariska moet plassen, maar houdt het nog even op. De beats van de band Zuco 103 en de fijne sfeer houden haar op haar plaats, onder de trap. Ze heeft geen enkel vermoeden dat ze over één seconde haar nachtmerrie van afgelopen nacht zal beleven.

Mariska belandt in een tijdmachine. Het ene moment staat ze te dansen, het volgende moment ligt ze op de grond met een vreselijke pijn. Ze weet dan nog niet dat een ingestorte trap haar buiten bewustzijn bracht. Als ze één stapje naar links had gedaan, was ze tussen trap en reling beland en had ze het niet overleefd. Mariska kan alleen aan pijn denken. Voor haar gevoel heeft ze alles gebroken. Ze laat geluiden en stemmen tot zich doordringen. “Bel een ambulance!” Ze krijgt door dat ze onder de trap ligt en duwt zichzelf overeind. Op dat moment gaat de trap omhoog en valt zwager Freek, die de trap op zijn achterhoofd had gekregen en klem zat tussen trap en reling, voor Mariska neer. Mariska staart naar zijn gezicht – een beeld dat je zelfs in horrorfilms niet ziet.

Ze doet een stap achteruit en begint keihard te huilen, terwijl ze een enorme pijn in haar nek voelt opkomen. Aanwezige verpleegsters en artsen leggen Mariska onder een boom en stabiliseren haar nek. Ze ervaart veel liefde en zorg. Met ambulance vertrekt Mariska naar het UMC Utrecht, waar ze later ook gewonde vriendinnen en haar vriend Nico treft. Daar blijkt uit een scan dat met Mariska alles goed is. Na een paar slapeloze uurtjes mag ze naar huis. De zorgen over haar zwager zijn groot. Zijn toestand is kritiek. Mariska en haar zus, die naast de trap stond en ongedeerd bleef, kijken elkaar aan: “We moeten sterk zijn.” Ze weten hoe het is om iemand te verliezen van wie ze zielsveel houden. Zes jaar ervoor stierf hun vader, ook door een ongeluk.

Woensdagavond overlijdt Freek. Om het verlies samen te dragen, verblijft Mariska bij haar zus in Lunetten. Na een maand waarin ze de fysieke pijn onderdrukt met medicijnen, moet Mariska aan haar eigen herstel werken. Fysiek én mentaal, want angst en beelden van het ongeval laten haar niet los. Twee jaar lang revalideert ze in de sportschool. In die periode is ze werkloos en is haar relatie met Nico stukgelopen. Ze beseft: ‘Ik moet dit op eigen kracht doen.’ De juiste therapeuten komen op haar pad en na twee jaar is ze pijnvrij. Tussendoor speelt de afwikkeling van schadeclaims van slachtoffers van het trapongeval. Mariska heeft helemaal geen zin in ‘geldgedoe’ en gaat snel akkoord met een voorgestelde vergoeding.

“Ga terug naar Utrecht”

De jaren verstrijken, maar in 2011 is Mariska nog niet gelukkig. Ze besluit op reis te gaan. Naar Brazilië, India en Indonesië. Tijdens een wandeling op het Braziliaanse strand overkomt het haar. Blauwe lucht, een oogverblindende zee, het strand, de zon, zijzelf in goede gezondheid; ze ervaart onvoorwaardelijke liefde en ultiem geluk. Ze schreeuwt al haar pijn uit, voelt volledige kracht. In haar hoofd hoort ze een stem die zegt: “Ga terug naar Utrecht, ga daar je centrum neerzetten.” Het is een idee dat ze al langer heeft: een eigen spiritueel centrum. Ze ontwikkelt een techniek om andere mensen van pijn te bevrijden. In 2017 wil Mariska als ‘Maneesha’ (‘zij die verlost is van de beperkingen van de geest’) vanuit een woonboerderij anderen helpen met oefeningen en begeleiding. Met haar eigen verhaal als inspiratiebron.

Dat verhaal begon inmiddels bijna elf jaar geleden. Vlak voor het interview met deze krant, zit Mariska in de zon op de plek bij de boom, waar ze eens gewond lag. Ze kijkt naar het glazen monument, dat op initiatief van de slachtoffers is geplaatst. De kleuren komen schitterend uit. De tekst op de steen onder het monument raakt Mariska weer. Het is precies zoals het is, voor haar en de andere slachtoffers en nabestaanden van Freek: ‘Dansend onder de trap. Toen werd het stil… Vleugels gespreid, krachten gebundeld, voor altijd verbonden.’

Tim de Hullu legt herinneringen vast in boeken: biografieschrijven.nl

geen Reacties

Reageren

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).