Cafe Murk zit al 118 jaar in Ondiep. Eerst in het Vechthuis aan de Jagerskade en later (gedwongen door een brand) aan de Anton Geesinkstraat. Familie Murk staat nog steeds achter de bar, Joop Hogervorst (71) is sinds zeventien jaar de eigenaar. “Er wordt vaak slecht gesproken over m’n café, dat het ‘crimineel’ zou zijn. Maar Cor van Hout, die hier wekelijks kwam, was gewoon een goed mens. Misschien wel eerlijker dan de meeste mensen.”

Joop Hogervorst begon samen met zijn vader in 1965 bloemenwinkel Gloriosa, ook aan de Anton Geesinkstraat. Sterker nog: precies naast café Murk, tegenover de beroemde sportschool van de judoka. Hogervorst staat dagelijks in zijn bloemenwinkel, maar loopt voor zijn kopje koffie een stuk of tien keer per dag naar buurpand. Het is een komen en gaan in het café. We zitten nog niet, of er komt een buurvrouw binnengelopen: “Joop, ken je me helpen? Ik heb zo een begrafenis, maar geen idee waar het is.” Ze geeft hem een kus en overhandigt de rouwkaart. “Geef me effe een aanknopingspunt”, zegt ze, terwijl haar handen peinzend op haar slapen ronddraait. Hogervorst bekijkt de kaart en zegt: “Oké, je moet je voorstellen: de weg naar Amsterdam…”

Bloemenwinkel Gloriosa en Café Murk hadden een afspraak. Mocht één van hen iets overkomen, dan zou de ander bijspringen. Cees Murk vertelt dat zijn vader Nol Murk zeventien jaar geleden overleed. “Mijn broer Bas en ik hadden allebei een andere baan. Mijn moeder was de motor van het bedrijf, maar die werd ook ziek. Toen ging het effe niet meer.” Joop Hogervorst sprong in de bres; binnen een dag was de overname geregeld. “Ik ging erheen, maar het bleef gewoon Murk.”

André van Duin komt hier speciaal voor de beste nasibal van Utrecht

Aan de inrichting van het café veranderde niets en het behield de ‘beste nasibal van Utrecht’. Toen de moeder van Cees Murk niet meer in staat was om te koken, werd er een kok aangenomen. “Die kookt in principe gewoon hetzelfde as me moeder, dezelfde recepten. Ik proef geen verschil”, zegt Murk. André van Duin komt na zijn shows in de Utrechtse schouwburg steevast naar het café voor de nasiballen. Dan blijven ze, hartstikke gezellig, tot vier of vijf uur ’s nachts open. Achter de bar heeft Hogervorst nooit gestaan. Toen Nol Murk ermee ophield, zocht Hogervorst een periode naar nieuw personeel. Maar al snel kwam Cees Murk met zijn broer terug. Lekker terug naar hun ‘ouwe stekkie’. “Het bloed kruipt waar het nie gaan kan”, zegt Murk. Hij heeft er nog steeds plezier in. “Als ik niet lachend naar m’n werk kan, scheid ik ermee uit.”

Beroemd en berucht bezoek
Voetballer Wesley Sneijder komt nog geregeld een bezoekje brengen. Hij speelde als geboren en getogen Ondieper in het café-elftal met zijn drie broers. Vroeger werd er op de zondagavond gevoetbald tussen verschillende cafés in de wijk. Tegenwoordig is dat niet meer zo. “Zijn shirt hangt nog wel bij mijn zoon op de kamer”, zegt Hogervorst trots. Sneijder komt af en toe in Murk om een jus d’orange te drinken mét rietje en hij doet dan ‘altijd gezellig mee’.

Andere ‘beroemde’ cafégangers zijn Cor van Hout en Willem Holleeder. Hogervorst raakte door de paardenraces, een grote hobby van hem, met ze bevriend. Hogervorst kreeg de passie voor paardenraces al vroeg te pakken. Na de bloemenveiling ’s ochtends vroeg reed hij graag met zijn tweelingbroer naar de renbaan in Hilversum. Hogervorst is maar wat trots op zijn paarden, achter de bar hangt dan ook een schilderij van zijn eerste winnende paard Freitser As. Een sensatie was zijn paard Olaf Pride. “Daarmee wonnen we de Gouden Zweep, de grootste koers die je in Nederland kunt winnen. Het gaat bij die koers niet om het geld, maar om de eer. Prins Bernhard reikte de prijs uit.” Na die wedstrijd ging het balletje rollen; Hogervorst deed races door heel Europa, van Zweden tot Italië. Van Hout en Holleeder kwam Hogervorst daar vaak genoeg tegen. “Dan zaten we in Napels lekker te borrelen met z’n allen na een race.” In Nederland dronken ze vaak een drankje bij een beachclub in Zandvoort. “Wij dronken Heineken en riepen: ‘Proost op Freddy’, terwijl de recherche in de duinen met verrekijkers naar ons zat te loeren.”

Wat ‘Cor en Willem’ gedaan hebben, valt niet goed te praten, daar zijn Murk en Hogervorst het over eens. Hogervorst: “Ik werd na die ontvoering van Freddy gebeld door een vriend: ‘Joop, je raadt nooit wie Heineken ontvoerd hebben: Cor en Willem!” Hij wist niet wat hij hoorde, hij had de twee mannen niet lang daarvoor nog Van Houts kinderwagen zien duwen op de renbaan. “Voor zo’n ontvoering moet je een goed stel hersens hebben, ik zou het niet kunnen…” In de tijd dat Van Hout vastzat, zocht Hogervorst hem op. “Hij had de cipiers omgekocht, dus aten we samen een lekker stukkie biefstuk in de gevangenis.” Normaliter mocht een gevangene een half uur bezoek krijgen, Van Hout regelde dat Hogervorst zes uur kon blijven.

Na z’n gevangenistijd ging Van Hout ook de bloemen in, net als Hogervorst. Elke zaterdagmiddag kwam Van Hout langs bij Café Murk. “Ik had altijd veel schik met hem; hij had zeker humor”, vertelt Murk. Zodra Van Hout het café instapte, werd de binnenstad ingelicht. Vaak belde de kastelein achter de bar naar andere kasteleins in de stad, waarna café Murk binnen de kortste keren volstond. “Van Hout had meer te doen met Utrechters dan met Amsterdammers”, aldus Murk. “Hij stopte iedereen die het nodig had wat geld toe. Honderd euro hier, tweeduizend euro daar”, zegt Hogervorst. Murk: “Cor was een echte gentleman. Hij was voor ons een wereldklant.” Hoe kwam hij dan aan al dat geld? Hogervorst: “Dat moet je je niet afvragen.”

Ik at een lekker stukkie biefstuk bij Cor van Hout in de gevangenis

In 2003 werd Van Hout doodgeschoten. Hogervorst was net onderweg naar een paardenrace; hij draaide samen met de vijf auto’s waarmee ze onderweg waren onmiddellijk om. Bij de begrafenis zat Hogervorst bijna vooraan, naast Peter R. de Vries. Spijt dat Hogervorst met hem bevriend was, heeft hij nooit gehad. In de boeken die later zijn geschreven over de ontvoering wordt Hogervorst ook genoemd. “Nooit gelezen.” Nog jaarlijks gaat Hogervorst naar Van Houts graf. “Ik had liever met hem te maken dan met iemand die arme mensen berooft.”

Vernieuwing in aantocht
De meest legendarische avonden in het café waren zo’n vijftig jaar geleden tijdens de carnavalstijd. Er werd een kunstenaar ingeschakeld om de zaak te transformeren. “Stapte je ineens een grot binnen”, zegt Murk. “De tent stond afgeladen vol.” Nu kan het niet meer; de sfeer is anders. Murk: “Vroeger ging alles veel gemoedelijker. Tegenwoordig willen mensen zich bewijzen tegenover elkaar.”

Het café gaat binnenkort op de schop; vernieuwing is nodig. Het blijft wel een bruin café, want dat concept komt volgens Murk helemaal terug. “Alle cafés zijn tegenwoordig net een ziekenhuis, zo wit.” Toch wil de jeugd ook wel eens wat moderners. De bruine lamellen gaan daarom van één muur af, net als de schouw met de openhaard en de ingelegde tegeltjes. “Ik denk dat Nol Murk achter bijna al die plannen had gestaan”, zegt Hogervorst. Bijna – de schouw had hij vast willen laten staan. Hogervorst trouwens ook, maar zijn kinderen zien het liever anders. Daarom pakt hij op de dag dat de schouw eruit gaat het vliegtuig. Waarheen weet hij nog niet. Maar alles om niet bij dat moment te hoeven zijn.