De kenmerkende glas in lood ramen en een terras dat altijd vol lijkt te zitten. De Postillon is een van de authentieke bruine cafés in Utrecht. Al honderden jaren zit op deze plek een café. Thijs en Anne zijn sinds vijf jaar de nieuwe eigenaren. Niet lang daarna sloot ook Rutger zich aan. De hoogste tijd voor DUIC om eens bij ze neer te strijken op de Gaardbrug. 

De Postillon is zo’n plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan, maar dan op een positieve manier. Thijs en Anne hebben het café destijds wel flink verbouwd, maar hebben de sfeer en de naam behouden. Ook knapten ze een deel van de oude meubels op. “We wilden alles in ere herstellen”, zegt Anne. “Dat was ook de wens van de vorige eigenaar. Het is nog steeds een tweede huiskamer en een bruin café.” De Postillon was altijd al een klassieke bruine kroeg. Zo werd er nog lang na het rookverbod binnen gerookt en was er, tot vijf jaar geleden, nooit een pinautomaat.

Hoewel de coronaperiode een lastige tijd was om een café over te nemen, heeft Anne geen spijt van de beslissing. “Gelukkig zijn we er goed uit gekomen. Onze vaste gasten hebben ons er gigantisch doorheen gesleept. Toen we weer open mochten, ging het snel. Mensen gunden het ons om te blijven.”

“Sommige mensen komen hier al zestig jaar”, zegt Rutger. Toch hebben ze ook veel nieuwe vaste gasten erbij gekregen, onder wie steeds meer jongere mensen. “De mengmoes wordt steeds leuker”, vindt Anne. Zowel de verschillende leeftijden als lagen van de maatschappij weten de Postillon te vinden, ziet Rutger. Verder komen de winkeliers uit de buurt na hun werk regelmatig een drankje drinken. “De meeste mensen komen lopend hiernaartoe en gaan kruipend weer naar huis”, zegt Rutger. “We zijn een buurtcafé.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

46 jaar achter de toog

Anne en haar broer Thijs kochten de Postillon van Thomas Melisse. Hij overleed in 2020. Daarvoor stond Thomas stond ruim 46 jaar achter de toog: eerst als barman en vervolgens 33 jaar als eigenaar. Vijf jaar geleden, na de eerste coronalockdown, besloot hij te stoppen en zocht een opvolger. Die vond hij in Thijs en Anne. Zij komen heel hun leven al in het café. Hun vader, opa en oma waren er vaste gasten en hun ouderlijk huis stond iets verderop aan de Oudegracht.

“We hebben dus een flinke geschiedenis in dit stukje van de binnenstad”, vertelde Thijs destijds aan DUIC. “Al vanaf kinds af aan kom ik in de Postillon. Hier lag vroeger zelfs onze huissleutel en op schooldagen tussen de middag kwam ik hier lunchen.”

Nog steeds wonen ze allebei vlakbij, zegt Anne. Dat geldt ook voor Rutger. En ook hij was eerst medewerker voordat hij mede-eigenaar werd. Dat is bijna drie jaar geleden. “Het gaat hartstikke goed”, zegt Rutger. “Ik werk inmiddels vijftien jaar in de horeca. Ik heb nooit wat anders gedaan. Het is mijn passie en mijn liefde. De ambitie om een eigen zaak te hebben was er al vrij snel.”

Voor hem is het café eveneens een bijzondere plek. Hij heeft hier namelijk zijn verloofde leren kennen. “Dat was op de eerste avond dat ik hier werkte”, vertelt hij met een grote glimlach. “Er gebeurt hier van alles”, zegt Anne. “Het is maar goed dat de muren niet kunnen praten, anders zouden ze nooit meer hun mond houden.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Maatschappelijk werker en politieagent

Beide zijn erg tevreden met hun team. “We hebben een heel fijn team”, zegt Anne. “We zijn heel hecht. De leeftijden en achtergronden verschillen, maar we houden allemaal van horeca. De ‘vrijdagavond barman’ werkt hier al 25 jaar. Als je horeca niet leuk vindt, werkt het hier niet.” Rutger: “Het probleem met de horeca van nu is dat het voor veel mensen alleen een bijbaantje is. Bij ons vindt iedereen het leuk om dit beroep uit te oefenen.”

Anne: “Het kan natuurlijk een bijbaan zijn, maar je moet er wel iets voor doen. Niet alleen maar op een schermpje kijken om bestellingen op te nemen, zonder persoonlijk contact.” Dat kan bij de Postillon niet. “We hebben heel veel vaste gasten. Zij willen het hebben over hun dag. Daar moet je oog voor hebben. Dat maakt het werk juist zo leuk. Je bent hier niet alleen barman of -vrouw, maar ook maatschappelijk werker”, grapt Anne. “En politieagent,” vult Rutger aan, “maar brandweerman, een kinderdagopvang en bejaardenzorg.”