In de rubriek Rondje van Jette gaat journalist Jette Pellemans langs bij een pas geopende horecagelegenheid in Utrecht. Voor een drankje, een blik op de menukaart en een persoonlijke recensie van het interieur en de gastvrijheid. Heb je een tip voor een te testen gelegenheid? Of wil je op de hoogte blijven? Volg de rubriek op Instagram via @rondjevanjette.

Voor leuke horeca hoef je al lang niet meer in het Utrechts centrum te zijn. Zo vind je aan de rand van Kanaleneiland Op Roose, een plek voor lunch, borrel en diner, pal aan het Amsterdam-Rijnkanaal. In de zomer een fantastische plek, maar hoe is een lunch anno februari? 

13.00 uur 

Hier moet het toch ergens zitten? Het is zaterdagmiddag, het stormt en ik zit op de fiets. De gierende wind die om de flats van Kanaleneiland waait, maakt dat ik mijn stuur extra goed moet vasthouden. Ah, daar is het! Het dubbele pand van Op Roose op de Rooseveltlaan (vandaar de naam) is opvallend lief en huiselijk tussen de hoogbouw. Samen met een vlaag wind, waai ik naar binnen. 

13.15 uur 

Bij binnenkomst valt meteen de grootste troef van Op Roose op: dat uitzicht. On-Utrechts zou ik haast willen zeggen. Voor de brede ramenpui ligt het Amsterdam-Rijnkanaal te shinen, links ligt de Prins Clausbrug (die Erasmusbrug look-a-like) en aan de overkant de kantoorblokkendozen van Papendorp. Ook is het enorme terras van Op Roose te zien: tachtig plekken direct aan het water. Dat moet in de zomer een fantastische plek zijn.

Tekst loopt door onder afbeelding

13.20 uur 

Ik bestel een cappuccino en vraag om de lunchkaart. Het is zaterdagmiddag en nog niet heel druk – al zal eigenaar Willem van Heijningen later vertellen dat de lunch in het weekend pas wat later op gang komt. Nu is ongeveer een kwart van de tafeltjes bezet. Ik ben vandaag in mijn eentje en daar lijkt Op Roose nog niet helemaal op ingericht. Er is bijvoorbeeld geen grote koffietafel om bij aan te schuiven en het ontbreekt aan een krant of iets anders te lezen – uit de loungehoek vis ik een modetijdschrift,  uit 2018.

13.45 uur 

De cappuccino is goed gemaakt, met fijn melkschuim in een niet al te groot kopje waardoor het niet een sloot melk wordt. De bonen komen van Piazza D’oro, dat na een Google-opdrachtje het horeca-merk van Douwe Egberts blijkt te zijn.  

Links naast me zit een wat ouder stel op een bankje met zichtbaar plezier het uitzicht te bestuderen. Er valt genoeg te zien: imposante tankschepen en fanatieke hardlopers die de wind trotseren op het fietspad. Ik bestudeer ondertussen de lunchkaart, die ik zou samenvatten als van-alles-wat. Een salade geitenkaas, een uitsmijter, een steak tartare, een broodje met tonijnsalade. Er is ook een wat sjiekere optie van een twee gangen lunchdiner voor 24,50 euro. De kaart is niet opvallend hip, vegan of van een bepaalde keuken; waarschijnlijk vindt iedereen er wel wat lekkers tussen zitten. Je kunt hier overigens ook ’s avonds dineren en er is een borrelkaart.

13.50 uur 

De inrichting van Op Roose is mooi en netjes, maar ook wat voorspelbaar. Fluweel is het nieuwe steigerhout; zo blijkt maar weer. Het is niet wég te slaan uit de huidige horeca-interieurs. Verder zien we een donkergroen betegelde bar, hangplanten aan het plafond en grafische posters aan de muur. Het lounge-hoekje aan de voorkant is wat gezelliger, met zo’n diepe vensterbank met kussens waar je in kunt zitten. Nu zit er een stelletje, ieder in een eigen hoek, een boek te lezen. Dat ziet er aanstekelijk knus uit. Ik bestel ondertussen brood met garnalenkroketten en een rabarberlimonade van Fritz.

14.02 uur

Het gaat allemaal lekker vlot: de kroketten staan al voor mijn neus. Die zijn goed heet en met lekker veel garnalen, precies zoals je hoopt. Behalve een bakje citroenmayonaise zitten er verder geen frutsels bij – op zich ook niet nodig, al zou een kleine salade net wat kleur en frisheid bieden. De gerechten die ik om me heen op tafel zie verschijnen, komen allemaal in zulke porties dat je niet met honger de tent verlaat. Toch is het niet erg duur, zo tussen de 7,50 en 15 euro.

Tekst loopt door onder afbeelding

14.30 uur

De rustige locatie van Op Roose spoort aan tot lekker uit het raam turen. Naar de overkant van Papendorp; zou dat ooit de nieuwe woonwijk worden van het almaar uitdijende Utrecht? En dat terras, hoe zou dat lopen hier in de zomer? Het is in ieder geval tof om te zien dat nu op zulke plekken ook leuke horeca-concepten opdoemen. Het publiek is jong en oud vandaag; doordeweeks schijnen er ook zakenlui rond te lopen.

14.51 uur

Met het stellige voornemen om hier in de zomer het terras nog eens te testen, stap ik weer op. Met windkracht 7 in de rug over het lange fietspad langs het kanaal naar huis. Heerlijk.

Ja, leuk! De locatie van Op Roose. Een unieke, verrassende plek met een groot terras pal aan het water. 

Minpuntje De inrichting is wat weinig persoonlijk en ook niet erg geschikt voor solo-bezoekers. 

Een interview met Willem van Heijningen, eigenaar van Op Roose. Hij werkte eerder in de keuken van Karel V, Vis en Meer en Fico.  

Jullie zijn half juli open gegaan; hoe was het om op deze plek een zaak te openen?

“Mijn grootste nachtmerrie was dat niemand het zou weten te vinden. Dat je helemaal klaar staat en dat er niemand komt. Gelukkig bleek het tegenovergestelde waar. Vanuit de wijk horen we dat mensen blij zijn dat hier eindelijk iets zit. Je hebt in Oog in Al wat leuke horeca zitten, maar dat is toch zo’n 2,5 kilometer verderop. Dat is best ver als je dorst hebt.”

Wat voor soort concept wil je met Op Roose neerzetten?

“Ik wist niet wat ik kon verwachten van de wijk, dus ik heb gekozen voor een breed toegankelijke zaak waar iedereen aan kan komen waaien. Op de kaart staan herkenbare ingrediënten, wel op onze eigen manier bereid natuurlijk. We hebben ondertussen al een vaste klantenkring opgebouwd en de zakelijke lunch loopt ook goed. Op het diner valt nog wat te winnen; daar zijn we druk mee bezig.” 

Hoe vind je het om na altijd in de keuken te hebben gestaan, nu opeens een hele zaak te bestieren? 

“Dat is totaal iets anders. Je kunt je nog zo goed inlezen van tevoren, maar nog steeds denk ik dagelijks: ó ja, dat moest ook nog gebeuren. Vergunningen, personeelsbeleid, de boekhouding – dat hoort er allemaal bij. Maar de vrijheid om alles zelf te bepalen, vind ik heerlijk. Als ik morgen een nieuwe kaart wil invoeren, kan dat. Ik zou geloof ik nu al niet meer voor een baas kunnen werken.”