Kees Wennekendonk is in 1957 in Rotterdam geboren. Na een korte periode in Den Haag gaat hij op twaalfjarige leeftijd met zijn ouders in Breukelen wonen. Tot zover niets bijzonders, ook niet dat hij vlot de middelbare school in Breukelen doorloopt. Als vervolgopleiding kiest hij voor het muzieklyceum in Hilversum, want hij is zeer muzikaal. Na twee jaar verruilt hij het lyceum in Hilversum voor het conservatorium in Groningen waar hij in het 3^e jaar kan instromen. Wennekendonk is dan 20 jaar en staat aan het begin van een meer dan gevarieerde carrière.

Al op jonge leeftijd blijkt dat Kees Wennekendonk over twee opvallende talenten beschikt; hij blijkt zeer muzikaal te zijn en kan ook prachtig tekenen. Hij tekent veel, voornamelijk portretten en hij speelt in een plaatselijk horecagelegenheid tijdens zijn middelbare schooltijd, piano voor vijfentwintig gulden per avond. De muzikale genen heeft hij misschien wel van de componist Olivier Koop, zijn opa van moederskant. Zijn tekentalenten ongetwijfeld van zijn vader die een meer dan verdienstelijk amateur tekenaar/schilder was. In deze discipline blijft Wennekendonk autodidact. Na zijn middelbare school kiest hij voor muziek, ‘want je moet toch iets kiezen’, zegt hij over die keuze. Op het conservatorium begint hij te twijfelen. Een loopbaan als muziekleraar ziet hij niet voor zich. Als bijverdienste speelt hij regelmatig piano in het bekende Groningse café De Drie gezusters. Hij leert er mensen kennen die verbonden zijn aan Het Noord Nederlands Toneel. Zij vragen hem om de muziek te componeren voor een theaterproductie. Kees stemt toe en dat resulteert in een werkverband dat bijna tien jaar duurt. Hij componeert niet alleen de muziek, maar gaat ook acteren in diverse producties van dit toneelgezelschap. Kees Wennekendonk ontdekt ook de acteur in zichzelf!

In 1987, Kees is dan dertig jaar, zegt hij het toneel en Groningen gedag en vestigt zich in Utrecht. De reden van deze verhuizing is dat hij als muzikant/entertainer solistisch(er) wil gaan werken, en hij wil ook meer tijd vrijmaken om te tekenen. In het centrum van Utrecht betrekt hij een werfkelder uit de 14^e eeuw waar hij, onder andere, een keer per maand een kunstsalon organiseert.

In Utrecht componeert Wennekendonk muziek voor televisiereclamespotjes en speelt op bedrijfsfeesten piano. De kachel moet roken nietwaar. In 1994 leert hij via een wederzijdse kennis de televisiepresentator Karel van de Graaf kennen. Die kennismaking resulteert er in dat Wennekendonk van 1994 tot en met 1996 de vaste pianist wordt in de dan erg populaire talkshow ‘Karel’. Toeval of niet, via ‘Karel’ leert hij Jules Deelder kennen, die is erg gecharmeerd van de bril die kees draagt. Deelder, een brillenfreak, vraagt Kees waar hij die bril heeft gekocht. Het blijkt dat Kees het montuur van zijn bril zelf heeft gemaakt, van Perenhout. Deelder vraagt of Kees een dergelijke bril ook voor hem wil maken. Van waaibomenhout! Dat wil Kees wel en uiteindelijk koopt Deelder vijf verschillende monturen. De exclusieve monturen die Wennekendonk voor Deelder maakt halen de krantenkoppen en ineens is Wennekendonk ook brillenontwerper. Hij heeft er inmiddels 160 ontworpen. Voor de monturen maakt hij onder andere gebruik van duurzame houtsoorten en buffelhoorn. Op zijn website leest u daar meer over.

In 2003 krijgt Wennekendonk van de toenmalige kunstredacteur van het Utrechts Nieuwsblad, Bert van den Hoed, de opdracht een serie portretten te tekenen van ‘bekende’ Utrechters. De portretten worden in het UN afgedrukt, met een interview met de betreffende persoon. Deze reeks interviews, tachtig in totaal, stopt in 2006 als het Utrechts Nieuwsblad opgaat in het ‘Algemeen Dagblad’. Enkele door Wennekendonk geportretteerde Utrechters zijn: Pia Dijkstra, Anton Geesink, Arthur Japin, Annie Brouwer en Frans van Seumeren. Een serie van vijfenzestig portretten wordt aangemerkt als cultureel erfgoed en als zodanig aangekocht door het Utrechts Archief. Kees Wennekendonk legt zijn ziel, maar vooral andermans ziel in de portretten die hij tekent. Hij is tevreden als de toeschouwer het gevoel heeft het karakter van de geportretteerde te herkennen.

In 2005 en 2006 tekent hij ook voor het maandblad ZIN een serie portretten bij interviews met markante Nederlanders, die hij voor deze gelegenheid zelf schrijft. De portretten van Wennekendonk zijn blijkbaar populair, want hij wordt nu ook door particuliere klanten met regelmaat gevraagd een portret te tekenen.

Wilt u nog meer van deze getalenteerde duizendpoot weten? Bijvoorbeeld dat hij in 2004 en 2007 eigen theatershows schreef, die hij speelde in onder andere de Blauwe Zaal van de Utrechtse Stadsschouwburg. Dat u, in zijn ‘huiskamer’ exclusief kunt dineren, desgewenst met entre-acts van zijn eigen pianospel en dichters.

Ik vind het wel mooi zo, ik wil de kunstenaar ook weer niet te vaak over zijn bol aaien. Maar volgens mij heb ik niets teveel geschreven; Kees Wennekendonk is een multidisciplinair kunstenaar.

www.keeswennekendonk.nl

Marcel Gieling