Gefeliciteerd, u maakt een start met het lezen van mijn wekelijkse column, zoals ik een start maak met het schrijven ervan.

Ik ben Stadsverteller Utrecht. Ik verzamel verhalen over karakteristieke Utrechtse ondernemers al rijdend door de stad met mijn kinderwagen uit 1954. Waarom ik dit doe? Dat laat ik nog even in het midden. Ik beloof u plechtig, waarde lezer, mijn troeven in latere columns open te leggen. Maar ik zal toch eerst moeten starten met het schrijven.

Ik had een interview afspraak met Ruud Snel. Voor velen onder u bekend als ´Ruud Waskit´, al meer dan dertig jaar dè Domtoren kaarsenmaker in de Donkerstraat.  Zijn hemelse kijk op ondernemen is columnwaardig. Vrijdagmiddag zou ik hem interviewen. Echter donderdag tegen het nachtelijk uur, belde Ruud mij. Het interview kon niet doorgaan, maakte hij op zijn geheel karakteristieke wijze duidelijk. De reden ‘waarom’ weet ik op het moment van deze publicatie.

‘Een streep door de rekening’ dacht ik. ‘Dat zal Maurice Hengeveld, hoofdredacteur, leuk vinden.’ ‘Gooi lekker je eigen ruiten in johggie.’ De deadline naderde gestaag. Vrijdag was de maandelijkse Maria Business Borrel bij Heerensociëteit De Vereeniging. Een galante beschrijving van de bourgeoisie met frisse ambities, waar op haar website nog wordt gesproken over ‘jolijt’ zou ´Jiskefetiaans´ leesvoer zijn.

Eens een verdere blik in mijn balboekje werpen. Drogisterij Woortman op ‘dè Neude’, zoals Gertrud van Dam, beleidsmedewerker bij de gemeente, mij fijntjes corrigeerde tijdens mijn elevatorpitch. Als hoofdstedeling sprak ik honderduit over ‘hèt Neude’. Weinigen weten dat de heer Woortman een pseudoniem is. Een column over de handhaving van zijn ‘Pietje Bel’ winkel tussen het moderne horecageweld doet hunkeren naar vervlogen tijden.

Dan John Noy, de Marlboro Man en –oh ja – schilder uit de Utrechtse School. Zijn schilderij ‘Maartje van Utrecht’, vind ik erg mooi. Smaken verschillen, maar over smaak valt niet altijd te twisten, vertrouwde John mij toe tijdens een ‘Orloff’ gesprek. Hij heeft mijn mondhoeken doen oprekken en wenkbrauwen doen fronsen. Marcel Gieling berichtte recentelijk nog over de geslepen diamant in de kunstbijlage van DUIC .

Voorbeelden van karakteristieke Utrechtse ondernemers te over. Ik hoor graag van u bij wie ik met mijn kinderwagen een gesprek kan aanknopen. Ruud Snel, De Vereeniging, De heer ‘Woortman’, John Noy, of wellicht uw eigen suggestie? U kunt uw voorkeur sturen naar stadsboekutrecht@gmail.com. ´En Maurice, ben ik nog op tijd?’