‘Hope is not a strategy’

Door: Stef van der Werf

Herman Punt sprak mij aan toen ik de kunstschilder John Noy bezocht in het naastgelegen atelier. ´Ben jij die kerel die het stuk heeft geschreven over John? Wat een mooi stuk, zeg. Ga zitten, want ik zou graag ook zo’n interview willen voor onze stichting’. Een week later zit ik in het kantoor bij Herman, directeur en initiatiefnemer van Stichting De Waarde. Een stichting met, net als de directeur, het hart op de tong en op de juiste plaats, zult u merken.

Gaten in de Tekentafelpolitiek
De website beschrijft de ‘waarde’ die de stichting vertegenwoordigt als volgt: ‘Het begeleiden van minder kansrijke mensen naar het zelfstandig functioneren in de maatschappij waarbij het aan- en verkopen van tweedehands spullen als middel dit doel ondersteunt’. Herman legt uit: ‘De verzorgingsstaat is tegenwoordig steeds meer een ‘zoek-het-zelf-maar-uit-staat’. Op papier worden mensen niet aan hun lot over gelaten, maar in de praktijk is het een compleet ander verhaal. Wij proberen met dit jonge initiatief op eigen kracht op dit vraagstuk een antwoord te bieden. Medewerkers doen op vrijwillige basis mee, maar zeker niet op vrijblijvende basis’.

Zo Vader, zo Medewerker
Herman herkent de moeilijkheden waar ‘zijn’ medewerkers mee worstelen. Hij heeft zelf een verre van rimpelloze jeugd gekend. ‘Het ontbrak structureel aan enige structuur’. Enkele wijze levenslessen verder keert Herman terug naar zijn roots. Herman is niet feilloos, nee. ‘’Nee zeggen’ is mijn grote uitdaging. Gelukkig is er een goed bestuur, dat voor mij aan de rem trekt wanneer het nodig is’. Het maakt Herman menselijk. Mensen stappen gemakkelijk zijn kantoor binnen. De rust vindt hij thuis. Aan de muur in het kantoor hangt een tekening van zijn driejarige dochter. Zoals vaker gebeurt tijdens ons gesprek, rinkelt zijn telefoon.

Hechte Rolverdeling
Herman heeft voor iedere medewerker een praktisch ontwikkelingsplan voor ogen. Hij ziet het team hechter worden. ‘Voorwaarde is dat we elkaar respecteren’, zegt hij.  ‘We lunchen gezamenlijk en iedereen heeft zijn eigen rol en verantwoordelijkheden.’ Die ochtend stuurt Herman Dwight met het busje op pad om in het land spullen op te halen. Dwight vindt het heerlijk om onderweg te zijn. Frans, die graag ‘een praatje maakt’  staat achter de desk van de kerstmarkt en Gino en Piet, echte aanpakkers, ondersteunen bij de inrichting – en uitbreiding –  van het magazijn. Sasha en Charya, twee dames die uitblinken in zorgvuldigheid, werken de administratie bij en ondersteunen bij de verkoopdesk. 

Overdekt Waterlooplein
In het aangrenzende verkoop magazijn worden de meest uiteenlopende spullen verkocht. Het is net oma’s zolderkamer met allerhande tweedehands snuisterijen. Je treft er verwachte en onverwachte spullen aan: kasten, bankstellen, vazen, fietsen, een kelder vol nette kleding, maar ook nietmachines en –  nu de kerstwinkel is ingericht – ‘Dickensville huisjes’. ‘Dit tafeltje zag ik gisterenavond langs de weg staan in Nieuwegein. Ik kon het niet laten staan. Prijssticker erop ‘voor twaalf euro vijftig’. Mooi prijsje, toch?’  Iedere werkdag en op zaterdag bent u van harte welkom om de verzamelde spullen van deze scherpe handelsgeest te bekijken. En bestellingen kunt u ook via marktplaats plaatsen! 

De Waarde van Samenwerken
De stichting zoekt samenwerking met andere maatschappelijk betrokken partijen. ‘Hope is not a strategy’, zegt Herman. Samenwerking moet het voortbestaan van Stichting de Waarde in de toekomst garanderen. Een concreet voorbeeld van samenwerking is die met de Voedselbank Overvecht. In november zit er in ieder voedselpakket een waardebon van Stichting de Waarde ter waarde van vijftien euro vrij te besteden aan tweedehands kleren. ‘Ik wil iedereen voor de feestdagen in het ‘nieuw’ steken’, zegt Herman. De stichting gaat graag de samenwerking met anderen en dus ook met u aan. Als u een bankstel of wat euro’s over hebt, dan kunt zich via de website aanmelden als Ambassadeur van de Stichting of een e-mail sturen.

Géén Punt!
De droom van Herman is om over vijf jaar vijftig medewerkers op weg te hebben geholpen in de maatschappij en hen – bij wijze van spreken – net als medewerker Dwight te kunnen trakteren op een verjaardagstaartje. Charya herinnert hem aan dit heugelijk feit. “Oh ja dat is waar ook!”. Voordat ik het door heb, ondersteunt Herman alweer bij de volgende klus. Herman doet eigenlijk nergens moeilijk over. Och en ik verras John met een volgend bezoek.

Omdat de locatie moeilijk te vinden is, vroeg Herman Punt mij expliciet in een e-mail om het adres te vermelden. Vanaf de rotonde van de Talmalaan kunt u de vele borden volgen. Dat is natuurlijk géén ‘.’