Wij op de redactie van DUIC hebben het deze dagen te druk voor uitstapjes. Maar NOS-commentator Bas Ticheler, Duic-volger van het eerste uur, had nog wat tijd over om een clubsandwich onder de tropische zon te testen. Iemand moet het doen.

Eerlijk gezegd had ik het óók niet verwacht, dat duic.nl mijn voorstel een clubsandwich op Curaçao te testen, zonder slag of stoot zou goedkeuren, maar toen dat onverhoopt toch gebeurde wilde ik ook geen spelbreker zijn. De eredivisie ligt deze maand toch op z’n gat en en weekje gratis vakantie leek me wel wat. Dus een paar zwembroeken en teenslippers in een rugzak gegooid en per omgaande vertrokken. Ik ben de beroerdste niet. Het is naar Curaçao zo’n negen uur vliegen -help me herinneren dat ik voor de terugreis nog met Duic onderhandel over een stoel in de businessclass, maar dit terzijde- negen uur vliegen dus, en dat allemaal om de Moeder Aller Sandwiches op de Benedenwindse Eilanden aan een serieuze test te onderwerpen. Want eerlijk is eerlijk: als je een weloverwogen recensie wil van voedsel, dan stuur je natuurlijk…. een voetbalcommentator.

(ps: Duic, ik neem aan dat jullie ook de kosten van de hotelbar voor jullie rekening nemen? Alvast bedankt!)

Locatie

We hebben dus voet aan wal gezet op ‘Dushi Korsou’. De plaats van handeling is Jan Thiel, een toeristische kern aan de zuidoost-kant van het eiland met een handvol resorts en strandtenten. Ik heb de Papagayo Beach Club uitgekozen. Omdat het zo hoort in deze rubriek vermeld ik dat het restaurant uitstekend te bereiken is per auto, en dat er ruim parkeergelegenheid is. Hoe de reis er met openbaar vervoer uitziet durf ik niet te zeggen. Zo nu en dan rijdt er een bus. En zo nu en dan niet. Niemand weet het eigenlijk precies. Het kan vast, maar neem de tijd en hou rekening met alles.

Atmosfeer

Papagayo is een mooie, relatief nieuwe strandtent. De inrichting is met zorg gedaan, maar het gaat natuurlijk om het uitzicht aan de ándere kant en dat is buitengewoon plezierig: wit strand, palmbomen en een ruisende zee. Uit de speakers komen hoofdzakelijk dance classics uit de jaren ’70 en ’80. Wanneer je je clubsandwich aan het eind van de middag bestelt, loop je de kans in steviger decibellen van de lokale DJ terecht te komen. Druk? Als je een strandbedje wil is het goed zoeken, een tafeltje is geen enkel probleem.

Bediening

Vriendelijk. Er lopen hippe jongens en meisjes in badstoffen outfits in het restaurant én over het strand dus je kan bestellen waar je wil. Behalve vriendelijk geldt ook: snel. Met de aantekening dat ‘snel’ op de Antillen een andere lading heeft dan wij in Nederland gewend zijn. Thuis zou je zeggen: Goh, het duurde wel even hè. Hier zeg je: Goh, snel.

Publiek

Toeristen, uiteraard. In deze tijd van het jaar betekent dat hoofdzakelijk Nederlanders met kleine kinderen, Nederlanders zonder kinderen en Nederlandse VUT-ers (voor de jonge lezers: vroeger mocht je soms al op je 60e stoppen met werken!) Voor wie wil eten tussen de locals moet Jan Thiel mijden, want deze opeenhoping van vakantieresorts oefent een zware aantrekkingskracht uit op blanke buitenlanders.

Toiletten

Voor strandtentse begrippen zien de kleinste kamertjes er redelijk uit, regelmatig loopt een schoonmaakster rond. Mevrouw Ticheler laat monter weten dat de wc’s bij de dames ‘niet heel vies’ zijn. Het is een kwestie van verwachting, blijkbaar.

Drankjes

Cola Light, verse jus en koffie verkeerd?! Dit is Curaçao. Hier drink je Amstel Bright of Polar bier, of bestel je een (desnoods alcoholvrije) Piña Colada of Awa Lamunchi.

Opvallend

Gratis WiFi. Verwacht hier geen leestafel vol kranten en tijdschriften. Wel liggen her en der folders en flyers voor diegenen, die na het eten nog willen duiken of snorkelen.

De Clubsandwich

Zo op het eerste oog is er weinig mis met de geserveerde sandwich, die redelijk voldoet aan de strenge eisen van de internationaal gelouterde receptuur. Om de bediening duidelijk te maken dat het hier menens is, heb ik de Michelingids op tafel gelegd en begin ik ogenblikkelijk foto’s te maken. Drie lagen toast, zoals het hoort, knapperige sla. De tomaat is vers en er zit ook ei op het broodje. Gekookt gelukkig, want een gebakken ei is best te pruimen bij het ontbijt op zaterdagochtend maar daar wil ik op een clubsandwich niet mee worden lastiggevallen. De sandwich komt volgens de menukaart met ‘cajun-mayonaise’, een lichtpittige mayo met wat (gedroogde) rode peper. Die is ook licht op de laagjes toast gesmeerd en doet daar dienst als cement. Dat mag, want weinig is ergerlijker dan een broodje dat uit elkaar valt als je er naar kijkt. Tot zover het goede nieuws.

Een onverlaat heeft het een goed idee gevonden om chorizo te gebruiken. Chorizo, dat is een Spaanse worst met een indringende, kruidige smaak, vol knoflook, die slechts door overtollig vet aan elkaar blijft plakken. Graag in plakjes op de borreltafel met een glaasje rood. Maar niet, ik herhaal: niét, op een clubsandwich. Daar hoort bacon. En die is er dan weer niet, helaas. Met de bacon ontbreekt de karakteristieke rokerige smaak die zo goed samengaat met gegrilde kip. Daarover gesproken: ik zie op een clubsandwich het liefst wat dikkere plakken handgesneden gegrilde kip: Filet onder de gril, mes pakken en dan authentiek, robuust snijwerk. Deze sandwich heeft dunne, machine-gesneden fabrieksplakjes, waar de smaak goeddeels uit vertrokken is. Ter compensatie heeft de samensteller gemeend er kaas in te moeten frommelen, een vettige cheddar. Er bestaan wat misverstanden over, maar er hoort géén (géén!) kaas op een clubsandwich. Je mag het lekker vinden of niet, maar het hoort niet. De uienringen op de bovenste laag neem ik voor lief; hoewel ook die de smaak wegtrekken van de oorspronkelijke bedoeling van de clubsandwich: gegrilde kip met knapperig en rokerig spek, het zachtromige van ei, en een frisse tint van sla en tomaat. Dit broodje is in dat opzicht de weg behoorlijk kwijt.

Oordeel

Was het lekker? Nou ja, het was best een aardig broodje met overwegend verse ingrediënten, maar over de combinatie van smaken is niet altijd even goed nagedacht: Chorizo heeft geen pittige mayonaise meer nodig, dan had ik liever een frisse mayo geserveerd. Was het een clubsandwich? Nee, in feite niet. Waren er frieten bij? Nee. Was het duur? Twintig Antilliaanse guldens, omgerekend zo’n negen euro. Dat had ik in Nederland teveel gevonden, maar op een ‘Triple A-locatie’ op een toeristenstrand is dat te billijken.

Al met al drie sterren, waarbij de vrolijke entourage van strand en zee goed is voor een half sterretje. Mocht je hier ooit komen: ik vond het broodje makreelsalade (met verse avocado en komkommer) beter.