De rode megabioscoop aan de A2 bij Utrecht is niet te missen. Gemiddeld tienduizend bezoekers betreden wekelijks de vele trappen van het gebouw. Toen directeur Gerben Kuipers in 1999 zijn plannen voor de eerste CineMec in Ede presenteerde, werd hij voor gek verklaard.

Kuipers’ plannen voor CineMec in Ede zouden té grensverleggend zijn, werd hem op het hart gedrukt. Maar hij redde het toch, sterker nog; 17 jaar later is ‘de Sterrenkijker’ in Leidsche Rijn een van de drie complexen van Kuipers. En waarschijnlijk niet de laatste, want: “Als je het trucje onder de knie hebt, waarom zou je het dan niet nog een keer ergens anders doen?”

Kuipers is een ondernemer met een creatieve geest – een openluchtbioscoop op het dak, een echte uil bij Harry Potter en ‘een Magic Mike’ tijdens Ladies Night; hij draait er zijn hand niet meer voor om. Toen hij begon was het allemaal anders; de bioscoop in Wageningen was een gat in de markt, tegenwoordig zijn er overal concurrenten. Kuipers is daar blij mee: “Concurrentie houdt je scherp. Wageningen deed ik op een gegeven moment met twee vingers in mijn neus, nou, dan gaat de lol er wel vanaf.” 

Kuipers pendelt tussen de drie locaties van CineMec in Nijmegen, Ede en Utrecht, is bij filmpremières in binnen- en buitenland, heeft driehonderd mensen onder zich en hakt vele knopen door. Hij is geen type jasje-dasje, maar een man met een trui en gekleurde broek. ‘Hup, aan de slag!’, zeggen zijn ogen. Dat niet het doorsnee leven van een zestigplusser heeft, mag duidelijk zijn. Kuipers weet én wil niet anders. “Mijn vrouw is arts, dus zij heeft ook geen negen-tot-vijfmentaliteit. Als we drie avonden in de week samen eten, is dat een unicum.” 

Kuipers is vader van vier (jong-) volwassen kinderen die hij stuk voor stuk de liefde voor film heeft meegegeven. “Ik ben vanwege mijn werk vroeger niet overal bij geweest, maar de wereld van de film heeft voor mijn kinderen ook voordelen gehad. Twee van hen werken nu ook in de filmwereld.”

Kunst
“Film is een prachtige en complexe kunstvorm,” zegt Kuipers bevlogen. “Alles moet perfect in balans zijn: het verhaal, het beeld, de acteurs, de teksten en de muziek. Op het scherm moet alles kloppen, maar ook in de zaal. Het gerommel met popcorn, de temperatuur en de parfumlucht van de dame voor je moeten allemaal niet overheersend zijn. De hersenen moeten twee uur lang geprikkeld blijven, mensen moeten al die tijd op hun stoel willen blijven zitten. Het is onmetelijk lastig voor elke kunstvorm om dat voor elkaar te krijgen.” 

Na school wil Kuipers de regisseursopleiding doen aan de filmacademie in Amsterdam, maar hij wordt uitgeloot. “De kans was al niet zo groot met achthonderd gegadigden voor 24 plekken. Toen heb ik twee jaar tropische cultuurtechniek in Wageningen gestudeerd, maar daarvoor bleek ik een te praktisch mens. Natuurlijk moet je kennis vergaren in boeken, maar het ging niet rap genoeg. Ik wilde aan de slag.” 

‘Het is onmetelijk lastig om te zorgen dat mensen twee uur op een stoel willen blijven zitten’

Kuipers gaat voor de Studenten Filmliga in Wageningen aan de slag als programmeur. Al snel stuit hij op een gat in de markt in de studentenstad; voor studenten is er in de stad bar weinig te doen. Als hij in 1974 een pand aan de Molenstraat op de kop kan tikken, begint hij aan de bouw van de eerste bioscoopzaal van het Molenstraattheater. “Een paar jaar later kon ik mijn oude studievrienden in dienst nemen, omdat zij geen werk konden vinden. Bleek ik het toch goed ingeschat te hebben.”

In de jaren negentig begint het bij Kuipers te knagen. Net zoals de grote complexen die dan uit de grond worden gestampt, wil hij betere beeldkwaliteit en techniek. “In Wageningen was daar letterlijk en figuurlijk geen ruimte voor, maar in Ede wel, dus heb ik mijn boeltje gepakt en ben ik daarheen gegaan.”

Nog geen tien kilometer verderop start Kuipers met de bouw van een gigantisch zalencomplex met eigen parkeerterrein aan de rand van de stad. In de geluidswal van de A12 komen negen zalen met in totaal 2.300 stoelen en de allernieuwste technologie op filmgebied. “Iedereen verklaarde me voor gek. ‘Nu ben je te ver gegaan, je gaat hier geheid op failliet!’, beloofden ze me. Maar al snel stond CineMec Ede bekend als de meest vooraanstaande bioscoop van Gelderland.” 

“Ik vergelijk mijn bioscopen met Schiphol. Het publiek is een heel diverse stroom van mensen die allemaal met iets anders bezig zijn, maar zich hier allemaal prettig voelen. De zakenmannen, moeders met kinderen, het verliefde stelletje en de jongens die voor een actiefilm komen op vrijdagavond – iedereen voelt zich thuis tussen de CineMec-rode elementen.” 

Inhaalslag

Wekelijks trekt de Sterrenkijker zo’n tienduizend bezoekers voor films, opera, theater en congressen. “Leidsche Rijn is het tweede stadshart van Utrecht, een soort Museumplein van de stad waar de voorzieningen net zo goed zijn, maar waar wel net even wat meer ruimte is. Utrecht wordt steeds meer op de kaart gezet, het loopt achter op andere steden.” 

Kijkend naar de komst van nieuwe grote bouwwerken in de stad  – zoals het Stadskantoor, TivoliVredenburg en het stationsgebied – noemt Kuipers de recente ontwikkelingen onderdeel van ‘de inhaalslag van Utrecht’.

“Utrecht is anders dan andere steden, met zijn smalle steegjes, kroegen met niet meer dan tien tafeltjes en gezelligheid achter moeilijk te vinden deurtjes. Voor grote projecten is het enthousiasme vooraf ver te zoeken; dat massale hoefde niet zo van Utrechters. Nu lijkt de stad er toch aan te wennen dat er grote bouwwerken komen. De achterstand wordt ingehaald en er wordt zelfs met trots over de grote bouwwerken en evenementen gesproken.”

Zonder opleiding is Kuipers toch een eind gekomen. “Nee, veertig jaar geleden had ik niet durven dromen dat ik in drie grote studentensteden voor vermaak zou zorgen.” Kuipers denkt even na. “Misschien doe ik hetzelfde trucje nog eens een stuk verderop.”

Schrijver: Zita Eijzenbach

Dit artikel stond ook in de DUIC krant. Lees hieronder nog eens de hele krant terug.