Eén van de meest opvallende gebouwen in de binnenstad is sinds kort in handen van één persoon. Geen projectontwikkelaar maar een gewone Utrechter die geïnteresseerd raakte in bijzondere gebouwen en zomaar de kans schoon zag om watertoren Lauwerhof te kopen. “Veel mensen zeggen dat ik hartstikke gek ben.”

Met een grote glimlach kijkt Harm Aarts over de stad uit. “Ja, hier zie ik mijzelf echt wel wonen.” Het Zwitserleven-moment vindt midden in de stad plaats bovenop watertoren Lauwerhof, die sinds kort in handen is van deze freelance programmeur.

Afgelopen juni betaalde Aarts ‘slechts’ 265.000 euro voor het gebouw en de komende jaren gaat hij het helemaal laten opknappen en verbouwen. Een klein deel wordt voor zichzelf en het grootste deel voor de stad. Zijn bouwplan bestaat uit twee fases: in het onderste gedeelte van de watertoren (de torenschacht) komen drie appartementen en een kantoor, en in de kop van de toren (het bredere gedeelte) wil hij een brewpub, een B&B en een penthouse bouwen voor zichzelf.

Hiervoor moet de watertoren, die ook nog 25 jaar lang een Waterleidingmuseum is geweest, flink verbouwd worden. In de eerste fase wordt de schacht opgeknapt om plaatst te maken voor appartementen en een kantoor. En in de tweede fase, die over zes jaar waarschijnlijk van start gaat, wordt de kop van de toren klaar gemaakt om de overige plannen tot uitvoer te brengen.

“Die 265.000 klinkt misschien niet als heel veel geld voor een watertoren in de binnenstad, maar daar begint het natuurlijk pas”, zo legt Aarts uit. “De hele toren moet verbouwd worden. En de bank vond het geen goed idee om de hele toren te kopen en in één keer te verbouwen. Eerst maar eens zien of fase 1 lukt. En stiekem vind ik dat wel fijn. Heb ik tijd zat om eens uit te zoeken hoe het allemaal werkt. Ik heb geen idee hoe je een lift bouwt bijvoorbeeld.”

Net als bij de watertoren op Rotsoord komt er een glazen verdieping bovenop het gebouw. “Dat uitzicht op Rotsoord is al waanzinnig, maar hier is het nog veel beter.” Ook is er een verdieping waar nog geen plan voor bestaat. “De lekzolder”, vertelt Aarts. “Een mooie verdieping, maar zonder daglicht. Je kan er van alles mee. Misschien kan de brewpub er zelf hop laten groeien onder lampen. Of misschien kan je er een escaperoom of iets van laten maken. Maar dat ligt nog helemaal open.”

Fascinatie

Een fascinatie voor opvallende en rare gebouwen heeft ervoor gezorgd dat Aarts geïnteresseerd raakte in het rijksmonument. “Dat begon eigenlijk toen ik erachter kwam dat de watertoren op de Amsterdamsestraatweg te koop stond. Zo’n gebouw is super onhandig. Het is groot, hoog en smal, maar juist dat vond ik het leuke eraan. Uit pure interesse heb ik toen eens een soort van businesscase gemaakt om te kijken wat zoiets kost om in bezit te hebben. Maar het was te duur en geen goede timing voor ons. Evenals de Hamtoren in Vleuten waar we ook nog eens naar gekeken hebben.”

“Dat uitzicht op Rotsoord is al waanzinnig, maar hier is het nog veel beter.”

Kort daarna kochten Aarts en zijn vrouw Hagar een huis in de binnenstad op een steenworp afstand van Lauwerhof. “Dit huis moest helemaal verbouwd worden, maar daardoor kreeg ik wel inzicht in wat zo’n verbouwing kost en wat er allemaal bij komt kijken. En ineens kwam deze watertoren te koop te staan. Toen wist ik gelijk dat ik hier iets van wilde gaan maken.”

Maar eerst moest Aarts eigenaar Vitens nog overtuigen dat hij de beste koper zou zijn voor de toren. “Hoe de bieding uiteindelijk is gegund, weet ik niet precies. Het ging in eerste instantie op bod. En ik zat bij de hoogste vier biedingen. Daarna moesten de vier overgebleven partijen een plan pitchen aan Vitens. De combinatie van het plan en het bod zorgden ervoor dat ik de gunning kreeg. Vermoedelijk deed Vitens dit uit maatschappelijke overwegingen. Ze hadden ook voor het hoogste bod kunnen gaan, maar ze wilden dat er een zinvolle besteding kwam voor het pand.”

Aarts heeft er met zijn plan bewust voor gekozen dat meerdere partijen gebruik moeten maken van de toren. “Als je een monument wilt bewaren, heb je er niks aan als het in handen is van één idioot zoals ik. Het is veel zinvoller als dit ding zijn eigen broek kan ophouden. Het moet niet verloederen omdat Hagar en ik er even geen zin meer in hebben. Maar dit is mijn droomhuis, dus dat gaat niet gebeuren”, besluit Aarts.