Op het Oudkerkhof opende in 1926 Leeuwin’s Serviezenhuis. Een zaak waar je alles op het gebied van servies kunt vinden, maar bijvoorbeeld ook bestek, glaswerk, tafelkleden en pannen. Het is een bedrijf dat altijd in handen is geweest van dezelfde familie, ook al doet de naam anders vermoeden. De familie Van Praagh is eigenaar van de winkel. Nu zijn dat officieel nog zijn ouders, maar het zal niet lang meer duren voordat Amos de zaak van hen overneemt. DUIC bracht een bezoekje aan dit familiebedrijf. Gelukkig zonder iets om te stoten.

De winkel is altijd al in de familie geweest. “De tante van mijn grootvader begon in 1926 deze winkel op Oudkerkhof 36”, zegt Amos. “Dat is waar nu de Nieuwe Dikke Dries zit. Die tante had een vrij lastige achternaam en was familie van mensen die Leeuwin heetten. Die hadden een meubelwinkel op de Mariastraat. Het leek ze toen handig om die naam ook ergens anders terug te laten komen in de stad.” Voordat de winkel op de huidige locatie terechtkwam, waren er nog twee andere locaties in de binnenstad: de Lange Jansstraat en Nobelstraat.

In de jaren 60 kwamen ze terecht op dit adres. In de jaren 90 kochten ze het naastgelegen pand erbij. Ook door het verdwijnen van de sportschool in het pand kon de winkel doorgroeien. “Het begon op het Oudkerkhof en daar zitten we nu nog steeds. De winkel heeft ook altijd in deze branche gezeten. We weten dat veel collega’s ooit begonnen als kachelwinkel of smederij. Dat hebben wij nooit gedaan. Onze naam is ook altijd hetzelfde geweest: we hebben altijd in de luxe gedekte tafel onze handel gedreven.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

In die handel voelt de familie zich ook het meest thuis. “Het is niet alleen werk, maar het is ook een passie voor ons om met deze producten te werken. We worden daar gewoon blij van. Dat zorgt er in ieder geval voor dat je het goed vol kan houden en de motivatie kan vinden om ermee door te gaan.” Vooral het maakproces vindt Amos interessant. “Als ik kan zien hoe het gemaakt wordt, vind ik dat boeiend. Wij werken met hele oude bedrijven die ons beleveren. Een bedrijf als Villeroy & Boch is meer dan 250 jaar oud, dat geldt ook voor Wedgwood, Rosenthal is 140 jaar oud. Het is leuk om te zien welke dingen zij maken die al jaren hetzelfde zijn, maar ook wat zij aan innovatie doen. Zowel in design als materialen.”

Geen hiërarchie
Amos noemt zichzelf voor het gemak even de bedrijfsleider, maar het is over een tijdje wel de bedoeling dat hij de zaak overneemt van zijn ouders. “Ik heb zeker die ambitie. Het mag ook wel eens een keer.” Zijn ouders vinden het leuk om nog betrokken te zijn, maar zullen er geen moeite mee hebben om de winkel los te laten. Maar het is en blijft natuurlijk wel een familiebedrijf. “De overlegstructuur is nogal open. Dat heeft voor- en nadelen: je kan zeggen wat je wil, zonder enorme consequenties. Aan het einde van de dag ben je nog steeds familie en is het gauw over.” Net zoals Amos is zijn broer Ruben ook bijna elke dag bij de zaak betrokken. Van hiërarchie tussen hen is geen sprake.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Over het antwoord op de vraag waarom hij trots is op de winkel, hoeft hij niet lang na te denken. “Ik ben gepassioneerd over het product dat we verkopen. Ik vind het heel interessant om er alles vanaf te weten en om daarover te vertellen. Ons bedrijf heeft veel historie, net zoals onze leveranciers en fabrikanten. Daar werken we ook al jaren mee samen. Tachtig procent daarvan is al een lange tijd een zakenrelatie van ons.”

Verder vind hij eten heel boeiend en belangrijk. “Daar heb je ook iets moois voor nodig. We hebben een bepaald niveau dat we willen nastreven en we proberen onze leveranciers ertoe te bewegen dat ze hun best doen voor wat ze maken. Soms vinden ze het niet zo aardig als wij kritisch zijn, maar het is wel iets dat we van onszelf verwachten. Dat is ook wat klanten van ons verwachten. Daar zien we een bepaalde meerwaarde in, want elk product is voor elke prijs te koop. En wil je laten zien waarom is iets duurder is, dan moet het aan alle kanten kloppen. De hele duurzaamheidsdiscussie is hier bijvoorbeeld al jaren geleden geweest. En ik durf te beweren dat ik dat voor onze producten wel kan uitleggen. Of iemand dat dan ook belangrijk vindt, moet iedereen zelf weten.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

‘Waanzinnig mooi’
Het zal geen verrassing zijn dat Amos thuis meerdere serviezen in de kast heeft staan. “Het loopt erg uiteen. Ik ben blij dat ik voor in de winkel niet altijd hoef te kiezen, maar thuis op tafel moet dat natuurlijk wel. We hebben voldoende in huis staan, maar dat is niet in een stijl te vatten. Dat zou ik ook heel saai vinden. Ik kan iets heel eenvoudigs, strak en wits mooi vinden, maar ook iets dat heel rijk gedecoreerd is met goud. En dan heb ik het er nog niet eens over hoe iets gemaakt wordt.”

Een van de merken die ze in de winkel het liefst verkopen is het Duitse Rosenthal. “Zowel de kwaliteit van het product als die van het ontwerp zijn daar heel belangrijk. Ze werken samen met ontwerpers die huizen of gebouwen ontwerpen, maar ook fluitketels en serviezen. Ze kunnen soms iets maken dat ontzettend mooi is, maar totaal niet commercieel. En toch zwichten wij daarvoor. We zijn ook niet van mening dat alles wat we in de winkel hebben staan elke dag verkocht moet worden. Daar zijn andere winkels voor. Hier zetten we ook dingen neer die hun plaats verdienen om wat het is en hoe het eruitziet, niet om hoe vaak het verkoopt.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Een van de dingen die in de winkel staan, is een kopje van bijna tweehonderd euro. Amos loopt naar een van de vele kasten toe en pakt voorzichtig een donkerblauw kopje beet. “Ik vind het zelf waanzinnig mooi”, zegt hij terwijl hij het van verschillende kanten laat zien. “Het komt uit Frankrijk en is met een platinamotief gedecoreerd. Hier kan in de productie veel bij misgaan. Het is ook een heel fijn oortje, daar kan ook van alles mee misgaan. Het is ook nog eens een fabrikant die nauwelijks met voorraad werkt: alles wat je bestelt, moet nog gemaakt worden.” Hij zet het terug en pakt een gouden kopje dat iets verderop staat, van Rosenthal. “Toen ik dit kocht, werd ik vervloekt. ‘Hoe heb je dat nou weer kunnen inkopen?’ Maar het heeft ook wel iets fouts en is lekker over de top. Toch hebben we er al wel het een en ander van verkocht.”