De stad zit vol bijzondere winkels met een interessant verhaal. DUIC gaat op pad om deze verhalen op te sporen. Deze week ging DUIC op bezoek bij Grit Optiek aan de Lange Elisabethstraat. Na drie generaties is Madelon Grit (34) de eerste vrouw in de familielijn die de zaak overneemt.

De zaak, die als een winkelhaak om het naastgelegen Siebel heen loopt, heeft twee ingangen. “Het waren eerst twee panden. Dit stuk aan de Lange Elisabethstraat kochten we in de jaren zestig en het pand aan de Bakkerstraat in de jaren zeventig”, vertelt Madelon Grit. Tot 2000 zat de winkel van Grit Optiek aan de Oudegracht, net voorbij Rembrandt. “Daar begon mijn overgroot opa, Feike Grit senior, in 1934.”

In de kantoortjes boven de winkel vertelt Madelon (roze-blond haar, warme lach) over haar herinneringen en toekomstplannen. Het sobere en strakke rood-zwart-witte design van de winkel is ook in de kantoortjes te herkennen, hoewel het daar significant rommeliger is dan in de winkel. Een wand van het kantoor is volledig van glas, waardoor we een deel van de winkel en grote lampenkappen naast ons kunnen zien.

Op de grond staat een ingelijst portret van haar opa Feike, met zijn gigantische snor. “Hij was een markant figuur in Utrecht. Hij heeft ook nog even in de gemeenteraad gezeten”, vertelt Madelon terwijl ze naar het portret kijkt. “Na schooltijd kwam ik hier al altijd. Dan zat ik gewoon te spelen terwijl mijn ouders, opa en oma aan het werk waren. Dat is ook mijn mooiste herinnering aan de zaak: mijn oma. Geen twijfel over mogelijk.” Ze moet even slikken. “Ze is ook nog niet zo lang dood; sinds 2015. Met mijn oma had ik een hele intense band.”

Veranderingen

Ondertussen bestaat Grit Optiek 83 jaar en neemt Madelon geleidelijk aan de winkel over. Binnen twee jaar moet ze volledig omgeschoold zijn, want ze is eigenlijk opgeleid tot psycholoog. Madelon wil verandering: “Ik wil dingen echt op mijn eigen manier doen. Als ik één ding van mijn vader heb geleerd, is het dat je niet te lang onder je vader moet blijven werken. Dat heeft hij 38 jaar gedaan. Dus toen pappie vroeg of ik de winkel wilde overnemen, vroeg ik direct wanneer hij dan weg zou gaan.”

Madelon heeft nog wel even flink getwijfeld over de overname van de winkel. “Er is nu veel gaande in de wereld van opticiens, vooral omdat de markt gedomineerd wordt door ketens. Die gooien nog wel eens met modder naar zelfstandigen, omdat onze marges te hoog zouden zijn bijvoorbeeld. En dat is helemaal niet waar. We verkopen gewoon meer high end brillen. Ja, in een Fiat Panda kom je er ook, maar een Mercedes rijdt gewoon lekkerder. Ik vind het spannend om daar op mijn eigen manier tegengeluid aan te geven.”

De winkel zal een kleine restyle ondergaan, het inkoopbeleid wordt aangepakt, de website wordt vernieuwd en de sfeer verandert. “Onder mijn vader was het allemaal iets formeler. Mijn man en ik zijn amicaler, gezelliger. Je merkt vooral het generatieverschil tussen mij en mijn vader. Dat begon bij het vernieuwen van de website al. Toen zei mijn vader: ‘Ja, maar wie kijkt er nou eerst online voordat ze een bril gaan kopen?’ Nou, pa: iedereen.”

“We hebben laatst ook een hele vintagelijn ingekocht uit Londen. Toen zei mijn vader: ‘Wat heb jij nu weer gekocht? Wat een ouwe rotzooi.’ Terwijl dat nu juist super hip is.” De brillenmode van nu bestaat volgens Madelon uit twee stromingen: enerzijds de grote, vierkante, robuuste brillen, anderzijds de ouderwetse ziekenfondsbrilletjes uit de jaren vijftig: rond, fijn en klein. Zelf heeft ze een stuk of zes brillen. “Voor iedere gelegenheid één. En ik wil ook wel weten wat we verkopen, dus ik test brillen met verschillende coatings uit en met glazen van verschillende leveranciers.”

Familiezaak

Toch zit de oude etiquette er ook nog wel in bij Madelon. Zo loopt ze standaard alle klanten weer naar de deur om ze uit te laten. “Het is echt een familiezaak en dat merken de klanten ook. Je bent geen nummer”, vertelt ze. In de kelder van de winkel zitten de zes meter lange meetruimten (‘want echte afstand is toch altijd beter dan meten met een spiegel’) en bij de kantoortjes zit de werkruimte, waar de glazen op de juiste sterkte worden geslepen en in de monturen worden gezet.

“Ha, Carlo!” groet Madelon blij wanneer we een wat oudere man met kort, donker haar passeren. “Carlo werkt hier al meer dan dertig jaar. Ik ken hem al m’n hele leven. Mijn dochtertje van vierenhalf noemt hem ook altijd ‘ome Carlo’.” De werkruimte is voorzien van slijpapparaten, talloze tangetjes en een stuk wand vol verschillende vormen van brillenglazen. “Het personeel is ondertussen wel gewend geraakt aan dit ‘blije blondje’”, doelend op zichzelf. “En ik krijg veel vrijheid van mijn vader, dus ik ben heel blij met hoe het nu gaat.”