Thomas Willemse (64) is vandaag onverwachts in het zonnetje gezet door de ondernemersvereniging van de Biltstraat. De winkeleigenaar heeft zijn winkel op de Biltstraat vandaag op de dag af 45 jaar. Eerder deze week spraken we af met Willemse in zijn speciaalzaak ‘Foto Film Office’.   

Kunt u vertellen hoe u 45 jaar geleden bent begonnen?

“In 1948 is mijn vader begonnen met de zaak. Hij was een ontzettend handige vent. Hij was techneut geweest in het leger en na de oorlog was zo’n zaak voor filmpjes gouden handel. Helaas overleed mijn vader in 1967 door een hersenattack. Toen m’n moeder ook overleed heb ik op 19 september 1969 de zaak overgenomen. We verhuurden in die tijd veel films en projectoren.”

Wat is er in die 45 jaar eigenlijk veranderd?

“Natuurlijk heeft de technologie een enorme vlucht genomen, maar ik ben daar zelf meestal best wel terughoudend in. Ik ben niet iemand die meteen met alle winden meewaait. Toen in 1978 de handel in filmpjes en projectoren door de technologische ontwikkeling stil kwam te liggen, ben ik vast blijven houden aan het oudere spul. Iets wat schaars is daar komt vanzelf vraag naar.”

Maar op een gegeven moment heeft toch niemand zo’n projector of videorecorder meer?

“Dat klopt maar mensen willen bijvoorbeeld nog wel hun oude dingen overzetten. Ook daar ben ik nog steeds ontzettend druk mee. In de jaren ’90 wou iedereen film op videoband hebben. Nu zet ik het van videoband naar DVD. Ik heb wel eens gezegd dat ik in mijn leven 100.000 kilometer aan film door m’n handen wil hebben gehad. Ik zit nu ongeveer op 70.000 dus ik kan nog niet stoppen.”

Hoezo blijft deze winkel overeind staan en vallen andere kleine ondernemingen om?

“Het is anders hier dan bij die grote concerns. Die weten niet eens wat ze verkopen. Ik weet waar ik over praat en ik denk met de klant mee. Eigenlijk bedenk ik me nu dat we onze slogan zouden moeten veranderen in: ‘hier denken we met u mee’. Ook het persoonlijke aspect vind ik heel belangrijk. Het is hier door mensen wel eens een cultureel centrum en praathuis genoemd. Door dat persoonlijke blijven mensen terugkomen denk ik.”

Kost het niet heel veel moeite om altijd vriendelijk te blijven. Er komt toch wel eens een naar iemand in uw winkel?

“Uiteraard komt er wel eens een chagrijnig type in m’n winkel, maar het zit niet in mijn aard om dan vervelend terug te doen. Het heeft geen zin om chagrijnig te zijn als je eigen baas bent. Mijn doel is dat de klant hier met een lach de winkel verlaat. In de afgelopen 45 jaar denk ik alleen wel dat ik mijn eigen persoonlijkheid een beetje heb verloochend.”

Hoe bedoelt u dat?

“Je hebt in het leven mensen die ‘in dienst van’ handelen. Zo iemand ben ik eigenlijk m’n hele leven geweest. Ik heb mijn eigen persoonlijkheid daardoor, in de 45 jaar hier, minder kunnen ontwikkelen.”

Zit uw fotozaak hier de komende jaren ook nog gewoon?

“Haha, over een aantal jaar kan ik in principe met pensioen dus het heilige ‘moeten’ is er wel af. Maar zolang ik kan denken en lopen, blijf ik gewoon zitten hoor. Gesterkt door mensen die zeggen dat ik moet blijven wil ik gewoon open blijven. De winkel heeft zo’n grote sociale functie voor mij. Ik kom hier nog gewoon onder de mensen en dat vind ik fijn. De praathuisfunctie van m’n winkel is goud waard voor mij en ik denk en hoop ook voor de klant.”