Utrecht telt ruim 21.000 zzp’ers. De komende weken een portret van zo’n Utrechtse zelfstandige professional op DUIC.nl. Olga Leever schreef de teksten en de foto’s zijn gemaakt door Pieter van Leeuwen. De verhalen werden eerder gebundeld in het zzp Utrecht-boek, een initiatief van grafisch ontwerper Puck ’t Hart. Vandaag het verhaal van Pieter van Leeuwen.

‘Tijdens mijn studie in Wageningen maakten we een doka van één van de douches in het studentenhuis. In die doka was ik veel te vinden: ik studeerde humane voeding, maar was in mijn vrije tijd altijd met fotografie bezig. Na mijn studie was er geen werk in mijn vakgebied. Ik volgde een ondernemerscursus, ontwikkelde mezelf steeds meer in de fotografie en kreeg een droombaan bij een vaktijdschrift. Drie dagen per week schreef ik over foto’s en fotograferen. Daarnaast fotografeerde ik in opdracht. Vanaf 1995 heb ik mijn eigen onderneming. Ik fotografeer, adviseer en geef trainingen. Je wordt zzp’er omdat je je fascinaties volgt.’

Natuurlijk werk ik veel op locatie. Maar mijn vaste werkplek is op zolder, achter de computer. Daar zit ik mijn foto’s te bewerken, schrijf ik artikelen over fotografie en bereid ik mijn trainingen voor. Mijn vriendin is ook zzp’er. We lunchen vaak samen, soms met onze dochter erbij. Ik vind het heerlijk om thuis te werken.

Klanten kiezen voor mij omdat ze van anderen mijn naam hebben doorgekregen. Aan acquisitie doe ik niet. Wat mij onderscheidt van andere fotografen? Dat is, denk ik, mijn nieuwsgierige blik. Ik experimenteer veel, ben steeds weer benieuwd hoe iets op een foto uitwerkt. Ik ga net zo lang door totdat zelfs afval mooi is op een foto. Ik ben wel eens 200 uur bezig geweest met één foto. Van cursisten hoor ik terug dat ik mensen echt enthousiast kan maken voor fotografie.

Het pluspunt van het ondernemerschap vind ik de erkenning die je krijgt voor iedere opdracht. En mensen geven die erkenning ook, anders blijven ze niet met je werken. Daarnaast houd ik van de flexibiliteit. Ik voel me heel vrij. Is mijn agenda een middag leeg, dan kan ik zo het bos in.

Mijn allermooiste klus: Samen met twee anderen heb ik drie jaar geleden de leergang fotoreflectie ontwikkeld. Daar leer ik mensen die dezelfde nieuwsgierigheid hebben als ik foto’s te bespreken.

Het is mijn droom om supergeraffineerde foto’s te maken. Ik heb de laatste jaren mijn visie op fotografie sterk verder kunnen ontwikkelen. Die visie is je plafond. Daar wil ik met mijn foto’s tegenaan zitten. Een fotograaf is zo goed als de beste foto’s die hij voor ogen heeft. Ik wil die foto’s wel eens maken.’