Beste Gilbert Isabella,

Vannacht droomde ik dat in de Albert Heijn aan de Amsterdamsestraatweg was. Gek, daar kom ik namelijk nooit. Bij de verswaren, ter hoogte van de Vockingworst, zag ik jou staan, Gilbert Isabella. Je wenkte me. Ik dacht: Nee, geen rode roos. Maar je had geen rode rozen bij je… Je was helemaal verkiezingsneutraal aanwezig. Toen ik tegenover je stond, sloeg je je armen om me heen. Wat nu? Je drukte je lippen op de mijne. Vol op de bek. Ik voelde je zachte lippen op de mijne, en vervolgens stak je je sociaal-democratische tong uit. Nou ja. Moet kunnen.

Een paar minuten later liet je me los. ‘Waarom deed je dat?’ ‘Ik protesteer. Tegen homofobie.’ ‘In de Albert Heijn?’ ‘Ja, lees je geen kranten Chrétien?’ ‘Bijna niet, Gilbert.’ Nou ja, hij vertelde me vervolgens het hele verhaal. ‘Heftig, Gilbert.’  ‘Ja.’ ‘Maar toch ben ik het niet helemaal met je eens.’ ‘Nee?’ ‘Nou nee, Gilbert.’ ‘Waarom niet, Chrétien?’ ‘Nou kijk. Ik ben zelf opgegroeid in een kruideniersgezin. En bij ons in de winkel deden mensen van alles, maar zoenen, nee, dat deden ze niet. Dat hoorde ook niet, vonden mijn ouders, en eerlijk gezegd ben ik nog steeds die mening toegedaan.’

Je deinsde achteruit, Gilbert. ‘Waren je ouders homofoob?’ ‘Welnee, schat. Hoe kom je daar bij? Ik heb het hier zelfs nog over het voorstadium van deze zoensessie, – een zoensessie tussen mensen van een verschillend geslacht, bijvoorbeeld tussen een man en een vrouw. Dat komt voor. Maar daar moesten mijn ouders, in hun winkel, niets van hebben.’ ‘Waren ze christelijk, Chrétien?’ ‘Welnee, katholiek. Je zit helemaal op het verkeerde spoor hoor. Het is allemaal heel gemakkelijk. Zal ik het je echt uitleggen? Ik bedoel, wil jij, als politicus, het echt weten?’ ‘Natuurlijk, Chrétien.’ Daarna schakelde je me weer een paar minuten uit, met die heerlijke, links van het midden opererende lippen.

‘Nou goed, terzake,’ zei ik. ‘Het zit zo. Een winkel behoort tot het openbare domein, en het openbare domein is bedoeld voor iedereen. Iedereen moet daar, zonder te worden gestoord, in kunnen bewegen. Zoenende mensen horen zich af te zonderen in het private domein, in hun huis en dergelijke… Daar mogen ze doen wat ze willen. Een klein zoentje, op wang of lippen, – nou vooruit. Maar het betere snavelwerk, zoals jij hier met mij verricht: liever niet. Daarvoor zouden wij eerst naar huis moeten fietsen. Het is, allemaal, een kwestie van fatsoen. Snap je?’

Weer deinsde je terug. ‘Ik wist niet dat je zo burgerlijk was, Chrétien!’ ‘Ach Gilbert, je weet zo veel dingen niet over mij. Dat geeft toch helemaal niks.’ ‘Maar de emancipatie dan? De verheffing van de arbeider? De gelijkschakeling van alle mensen?’ ‘Dat is allemaal mooi en aardig, maar het begint allemaal met fatsoen. Elke samenleving.’ ‘Ik ben gewoon in shock…’ ‘Dat snap ik, Gilbert, maar zo denk ik erover, – ik kan er ook niks aan doen.’ ‘Als de PvdA de grootste partij wordt, laat ik je opsluiten in een homoseksueel heropvoedingskamp.’ ‘Dat lijkt me een utopie, Gilbert, want de PvdA wordt niet de grootste partij…’ ‘Jawel, je zult zien… enfin, ik moet nu gaan. Heb je nog vragen?’ ‘Ik heb nog één vraag: wat is het telefoonnummer van Marleen Haage?’

Snap jij die droom, Gilbert?

Met een hartelijke groet,

Chrétien Breukers

Chrétien Breukers (1965) is dichter en publicist. Sinds 2000 woont hij Utrecht, een stad waar hij een grote liefde voor heeft opgevat. Hij schrijft regelmatig een open brief voor DUIC.