Deze keer gaan we het helemaal anders doen. Geen zure column. Geen azijnzeikerij. Weg met de negativiteit. Noem het een midlifecrisis, noem het een moodswing, maar de volgende vierhonderd woorden zijn louter positief. Althans, dat is de bedoeling. Ben benieuwd of het lukt.

Schreef ik de vorige keer dat het in mijn straatje (Donkerstraat) steeds rustiger en donkerder wordt vanwege een waarschijnlijk boze blanke brievenschrijver, moet ik nu een lans breken voor een ander straatje, de Mariastraat. Het straatje waar café-restaurant Uitspanning Boslust zit, een Vietnamees, en een restaurant waar u voor de grap eens moet vragen welke witvis ze dit keer buiten de kaart om hebben.

Ik heb 3,5 jaar boven café Het College gewoond. En op dat café, en vooral de uitbater, wil ik dieper ingaan. Laat ik eerlijk zijn, het is mijn stamkroeg. Een fijn tentje, met lief en leuk personeel, een prettig terras en boef Richard den Hartog als eigenaar. Ik bedoel ‘boef’ in positieve zin. Ik ken Richard nu zo’n twintig jaar. In die tijd heeft hij het café getransformeerd van een donker hol vol alcoholisten die voornamelijk communiceerden met de gokkasten, tot een leuke, open tent. Naar eigen zeggen zijn ze beroemd om hun prosecco- en satéavonden, ik ken echter niemand die de satéavonden kent, maar soit. Qua eten moet je je ook echt beperken tot die saté; ik vind die hamburgers niet te vreten, maar veel mensen wel, dus dat ligt aan mij. Daarnaast zouden we positief blijven.

Enfin, Richard den Hartog dus. Oude bloemist en een soort burgemeester van de Mariastraat. Zorgde ervoor dat als mensen nu de binnenstad in rijden, getrakteerd worden op een enorm beeld van Nijntje. Mensen die hem kennen, kunnen nu heel hard gaan roepen dat hij helemaal niet zo’n aardige vent is, want… en dan komt er meestal een persoonlijk voorval waar ik zelf niks mee te maken heb.

Maar ik heb ook aanvaringen met Richard gehad – er is één die ik altijd zal onthouden. Toen ik boven dit café woonde, eeuwen geleden, kon ik weer eens de huur niet betalen. Dan ontweek ik Richard altijd geniepig. Tot hij me op een koopavond bij de lurven greep, me aan de bar op een kruk plantte en me tien minuten lang luidkeels op mijn nummer zette. Alle scheldwoorden die u kunt bedenken kwamen voorbij en de stampvolle kroeg kon meegenieten. Na afloop van de tirade vroeg de inmiddels gekalmeerde Richard op gedempte toon: “Heb je wel geld om wat te eten?”, waarna hij richting de keuken schreeuwde: “Jongens, bak effe een biefstukje voor die gozer.” En dat is Richard.

Eén dingetje, beste Richard. Jouw tentje is inmiddels een soort eetcafé geworden, waar het vaak gezellig is en veel mensen komen eten. Dat heb je knap gedaan, hulde. Het is tijd om die laatste professionele stap te zetten. Het is 2017 vent, schaf eens een pinapparaat aan.