Zaterdagavond iets na 19.00 uur kreeg ik een telefoontje. Jan Rolink was in alle rust heen gegaan in het bijzijn van zijn familie. Ik schrok mij te pletter, ondanks dat ik wist dat het niet zo goed met hem ging. Jan komt al tientallen jaren bij FC Utrecht. 

Samen met Jan heb ik vele uit- en thuiswedstrijden bezocht. Jan is ook de enige supporter die ik ken die nooit een kaartje hoefde te laten zien. Dat was ook logisch, hij kwam altijd zonder kaart. 

In de vroege zondagmorgen ging bijna altijd tegen 08.30 uur de telefoon: “Hoi, met Jantje, hoe laat kom je mij halen?” “Rond 11.00 uur, Jan.” “Ben je gek, dat is veel te laat.” “Jan, de wedstrijd begint pas om 14.30 uur.” “Oké, pik, tot straks dan.” En Jan was tevreden. Als ik dan voor de deur stond bij het Verdomhoekje, stond Jan al te schreeuwen. Rode shirt aan en altijd eten en drinken mee. Driekus zorgde goed voor Jan. 

Bij het stadion kende iedereen hem. Werken in het supportershome en dan steevast naar zijn plekkie in de hoek beneden op de Bunnikside. Daar genoot hij het meest van zijn cluppie. Daar had hij ook zijn voetbal vrienden om hem heen. Vooral Natasja. Daar kon hij het goed mee vinden. Jan was een charmeur. Maar als dames ingingen op zijn avances, dan nam Jan de benen.

Glasgow

De diverse tripjes naar het buitenland waren voor Jan hoogtepunten. Naar Glasgow om daar zijn vriend Michael Mols te zien schitteren in de wedstrijd tegen Aberdeen. Jan had nog nooit gevlogen. We zaten naast elkaar in het vliegtuig. Hij vroeg tijdens het opstijgen even mijn hand. Dat heb ik geweten. Jan liet niet meer los en het bloed stroomde uit mijn hand. Hij kneep hem aan gruzelementen. “Vind je het soms eng, Jan?”, vroeg ik. “Nee hoor, ik wil alleen even je hand vasthouden.”

Aangekomen in Glasgow heeft hij de mooiste momenten meegemaakt in het nachtleven van de stad. Inclusief politie in de lobby van het hotel tegen 02.00 uur. Jan vond het allemaal prachtig. Het hoogtepunt de ontmoeting met zijn held Michael Mols. Jan liet niet meer los toen Mols hem begroette met een innige omhelzing. 

Maar het tripje naar Stefan Tanghe mocht er ook zijn. Daar deed Jan in de rust zijn befaamde koprollen op het veld. Even aan de aandacht ontsnapt en Jan greep zijn kans. Stewards achter ‘m aan en bijna een handgemeen. Jan was voor de duvel niet bang en schuwde een tik niet. Na afloop in de Business Lounge van Roeselare waren de hapjes het belangrijkste waar Jan aandacht voor had. Immers, eten was zijn hobby.

Eigen weg

In Nederland blijven mij twee uit wedstrijden bij voor de competitie en 1 voor de beker. RKC uit einde wedstrijd. Jan zijn ondeugendheid ten voeten uit. Hoewel ik altijd vertelde bij mij te blijven, had Jan er acht van de tien keer maling aan. Dan ging hij gewoon zijn eigen weg. Moesten we weer zoeken. En waar was Jan? In de kleedkamer van FC Utrecht van het Mandemakers Stadion. 

Ook de wedstrijd Roda JC – FC Utrecht was een avontuur. Twee uur rijden en drie maal stoppen bij een benzinepomp voor eten en drinken. Het jaar ervoor was bij deze wedstrijd op de thuistribune het nodige voorgevallen tussen de supporters van Roda JC en FC Utrecht. De boel stond op scherp. Wij hadden dit jaar opnieuw kaarten voor het thuisvak. Jan had natuurlijk zijn FC Utrecht shirt aan en ik vroeg hem zijn jas dicht te ritsen. En dat gebeurde. 

Aangekomen bij de toegang poort, trok Jan uit het niets zijn jas open. “Utreg! Utreg! Utreg!”, riep hij. De stewards schrokken zich een ongeluk. We kwamen niet binnen. Hemel en aarde heb ik moeten bewegen om Jan zijn jas dicht te houden, zodat ze niet door hadden dat wij FC Utrecht supporters waren. Jan beloofde plechtig. Toen alsnog naar binnen. Op de tribune ging Jan pontificaal met jas open laten zien wat zijn cluppie was. Weer stewards er bij. Toen moest ik wel even boos worden op Jan. Jan was kwaad. Maar dat duurde nooit lang. Kreeg ik weer een van zijn welbekende natte kussen.

Bellen

Thuisgekomen wist Jan er altijd wel een draai aan te geven bij Hannie en later bij Miranda en Danny. Met een dikke kus namen we weer afscheid. “Niet zo vroeg bellen zondag, Jan”, vroeg ik. “Nee, pik, dat beloof ik”, zei hij dan. De week erop rond 08.30 uur… U raadt het al.

Lieve Jan, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde, vriendschap, eerlijkheid, ondeugendheid en trouw. Bedankt voor onze vele avonturen en vreselijk veel momenten van lachen, gieren en brullen.

Rust zacht, mijn lieve vriend.