Onze burgemeester, Jan van Zanen, is een liberaal. Gepokt en gemazeld in dé Nederlandse liberale partij, de VVD. Vroeger waren die VVD’ers allemaal afkomstig uit het studentencorps. Ze droegen gele truien. Blauwe jasjes. Grijze pantalons. Brogues (ongepoetst). Hun taalgebruik was geslepen in de debatingclub. Hun omgangsvormen? Een mengeling van bravoure en wellevendheid. Veel vorm. Niet altijd even veel inhoud. Kijk naar Ivo Opstelten en u ziet zo’n jongen. Aardig uit de kluiten gewassen inmiddels, maar een jongen. Van Jan de Witt, of een andere staatsman.

Die jongens zeggen wel eens wat. Bij een glaasje bier, en in elkaars gezelschap, is dat niet zo erg. Vrouwen worden besproken. Relaties moeten langs hun eigen meetlat gelegd (excusez le mot). Roddels krijgen nog meer scherpte als ze wat worden aangedikt. Kroegpraat. De VVD is er groot mee geworden, of denkt u nu echt dat een andere zichzelf respecterende partij Robin van Linschoten had kunnen voortbrengen, of Hans Wiegel? Die mensen kunnen niet eens iets anders uitbrengen dan kroegpraat. Die spreken al honderd jaar geen gewoon Nederlands meer.

En tsja, Jan van Zanen, onze burgemeester… Hij zei dat het jammer was dat u lesbisch bent. Uw felle reactie op deze opmerking is niet terecht, vind ik. Van Zanen was helemaal niet denigrerend. Hij schoot even in de VVD-rol, die hem niet zo goed past, omdat hij geen überbal is, zoals bijvoorbeeld eh… nou ja, er schiet me zo gauw geen andere Utrechtse VVD’er te binnen. Van Zanen handelde uit onhandigheid. Hij wilde u niet intimideren of discrimineren. Volgens mij weet Van Zanen niet eens hoe je die woorden moet uitspreken.

Toen u, mevrouw Samuel, werd bedreigd door Marokkaanse jongeren, omdat u christen bent, islamofoob zou zijn (en lesbisch bent, voeg ik er op eigen titel aan toe), reageerde u heel anders. Maar ja, die jongeren reageren heel anders dan een burgemeester: die maakt zijn excuses. Omdat hij een wellevende jongen is, die geen kwaad in de zin had toen hij de opmerking maakte. In tegenstelling tot die jongeren die u bedreigden, ik zeg het er nog maar een keer achteraan, gratis en voor niks.

Op uw twitterpagina probeert u de brand nog een beetje op te poken, en te blussen tegelijk. De suggestie dat de zaak stinkt, houdt u vaardig in stand. Een burgemeester als viespeuk, het is sinds die meneer die Maxima de hele dag stond te betasten blijkbaar een dingetje, in medialand. De definitieve deconfiture van de burgervader is aanstaande. De macht wordt gevisiteerd, terwijl bijna iedereen, u ook, vergeet waar het echt om gaat.

En waar gaat het dan echt om?

Nou, volgens mij gaat het hierom: een leger ‘opiniemakers’ lult zich de blaren op de tong over allerlei ontwikkelingen in de wereld, terwijl het echte gevaar buiten schot blijft, want daar durven diezelfde ‘opiniemakers’ niet over te spreken. Ik zal met tot uw beroepspraktijk als deskundoloog beperken. Dus wel: moord en brand schreeuwen over vermeende, nare opmerkingen door een burgemeester, iemand die in wezen een gemakkelijk slachtoffer is, en geen woord over de straatbendes die via intimidatie en geweld hun zin doordrijven, of over de donkere kanten van de Arabische Lente, die u met GEDANS op tafel begroette.

Bent u eigenlijk wel een denker, mevrouw Samuel, of bent u iemand die als een kip zonder kop wat zit te kakelen in het Hoenderhok Hilversum? Bent u de Arabische Aletta Jacobs of de Amersfoortse Maarten van Rossem?

Ik weet het, echter, goed met u gemaakt. Als u binnen twee weken een verstandige opmerking maakt, op twitter, op tv of op de radio, zal ik voor u dansen, zoals u danste voor de Arabische Lente. Anders dan in uw geval zal mijn dans er een zijn van opluchting, — opluchting dat u tot rede bent gekomen.

Ik groet u hartelijk, maar bezorgd,

Chrétien Breukers

Chrétien Breukers (1965) is dichter en publicist. Sinds 2000 woont hij Utrecht, een stad waar hij een grote liefde voor heeft opgevat. Hij schrijft regelmatig een open brief voor DUIC.