Hannah Eigeman (1987) zit per juli 2015 in Portland, Oregon in de Verenigde Staten. Zij werkt als freelance tekstschrijver en projectcoördinator, voornamelijk op het gebied van jongeren, media en educatie. Samen met Bart gaat zij daar drie jaar wonen en werken. De komende tijd schrijft zij over haar overzeese avonturen in deze bevriende stad van Utrecht.Eigenlijk stond ik er nooit bij stil dat Utrecht fijn is voor fietsers. Neem de rode straten, waar de auto te gast is. Of de bewaakte fietsenstallingen in de binnenstad. Het afgelopen jaar heeft Utrecht er alles aan gedaan om zich te profileren als fietsstad. Niet alleen de tour heeft hier aan bijgedragen, ook de grootste fietsengarage ter wereld en het experiment met stoplichten voor fietsers. Terwijl ik er als inwoner niet echt mee bezig was, viel de grote promotie van Utrecht als fietsstad anderen wel op. De fijne infrastructuur voor de fietser bracht de Amerikaan Greg Raisman ongeveer zeven jaar geleden naar de Domstad.  Voor de gemeente Portland houdt hij zich onder andere bezig met het optimaliseren van het fietsplezier in deze stad.

Dat Portland de fiets lief heeft, wist ik al voor ons vertrek. Mijn racefiets is dan ook de zeecontainer ingegaan en komt over twee weekjes aan. Maar een extra stadsfiets stond hoog op ons to-do-lijstje. Eigenlijk nog meer dan een huis wat Bart betreft. Vandaar dat we op de dag na aankomst al in een fietsenwinkel stonden. Een groot verschil met Utrecht is dat je hier met een omafiets niet ver komt. Ik heb me al meerdere keren vergist in de steilheid van de straten, die in mijn hoofd op de plattegrond zo plat lijken. Je versnellingen heb je hard nodig. Net als de helm, mijn nieuwe beste vriend.

Een fiets geeft je vrijheid. Heerlijk om enigszins gecontroleerd te verdwalen in een nieuwe stad.  Alleen is verdwalen in Portland een tikkeltje anders dan verdwalen in een historische stad. Deze stad is net als Manhattan grofweg opgebouwd in een raster, de weg naar huis is dus makkelijk te vinden. De stad ademt fietsvriendelijkheid, overal lopen fietsroutes waar je als fietser extra fijn kunt fietsen en waar auto’s minder snel rijden. De bordjes en fietsjes op het wegdek wijzen je de weg. Als je het even niet meer ziet zitten, kun je kosteloos je fiets in de bus zetten of meenemen in de tram.

Als fietser voelt het alsof je onderdeel van een community bent. Zeg maar net als bij tourfietsers in Nederland. Vriendelijke knikjes wanneer wij onze fietsen volladen met boodschappen, planten en opbergdozen. Aanmoedigingen als je halverwege de berg bent of gewoon een groet als je elkaar op het fietspad tegenkomt. Auto’s stoppen opvallend vaak als je aan komt fietsen op een kruising. Ze geven je veel ruimte en lijken geen haast te hebben om je voorbij te gaan. Tegelijk zijn de fietsers een stukje braver. Stoppen voor een rood stoplicht, terwijl er in de verste verte geen verkeer te verkennen is, dat ben ik in Utrecht niet gewend.

Voor Nederlandse begrippen zijn er weinig fietsers te vinden, maar voor Amerikaanse is het hier een fietsersparadijsje. Het zit hem vooral in het dagelijkse gebruik van de fiets. De stad kent 19.000 burgers die dagelijks op fiets zitten. De fietsapp Ride van een lokale start-up registreert hoe fietsers rijden en of ze het tochtje ervaren als een veilige rit. De gemeente gaat deze data gebruiken om fietsverkeer te verbeteren. Woon-werkverkeer wordt door verschillende grote werkgevers gestimuleerd op de fiets te doen. Zo heeft OHSU, de werkgever van Bart, geregeld dat je je fiets gratis en beveiligd kan parkeren.. Voor de auto moet je gewoon parkeergeld betalen. Niks vergeleken met de grote fietsenstalling onder de trappen bij het Jaarbeursplein, maar een stap in de juiste richting in een land waar de auto veruit op nummer 1 staat om je naar je werk te brengen.

Wat nog wel een beetje wennen is, zijn de andere fietsregels. Net als de helm die ik nog wel eens thuis vergeet. Nu ik mijn fiets heb, ben ik klaar om deze stad verder te ontdekken.