Sinds kort ren ik weer rondjes door het Julianapark. Nee, niet ter voorbereiding op een of andere marathon, maar ter voorbereiding op de 10 kilometer tellende Utrechtse Singelloop op 2 oktober. (En, vooruit, ook om het ‘denkbeeldige’ inie-minie-kwabje rond m’n navel geen kans te geven.) Laat dit helder zijn: de Singelloop loopt een mens niet voor de lol. Uiteraard is het een mooi decor en er staan talloze vrienden, vage bekenden uit foute kroegen en een vergeten Tinder-date langs het parcours en ja, zij verzachten allemaal de pijn. Het is alleen dat ik tijdens een 10 kilometer altijd het gevoel krijg dat ik nét iets te ver en nét iets te hard moet lopen. Een 10 kilometer doet áltijd pijn.
Nee, dan mijn training ground. Het Julianapark is niet te groot, niet te klein, veel bomen, watertjes hier en daar, open veld, speeltuin, exotische vogels, gezellige zwaan, twee verdwaalde dixi’s en een nóg verdwaalder restaurant met een onsamenhangend oosterse kaart. Ik hijg er uit volle borst, ik tuf er m’n piepende longen leeg en de verzuring in mijn benen voelt er altijd net iets minder vervelend aan. Het Julianpark is voor een hardloper een welkome verzachtende omstandigheid. Kortom: fijn park.
Toch zit me iets dwars. Het hardlooprondje zou precies 1 kilometer moeten zijn, maar mijn hardloop-app geeft aan dat het 1,1 kilometer is. Stoor ik me aan, zoals elke zich op de Singelloop voorbereidende hardloper zich daar aan zal storen. Dat soort dingen rond je af. Na 10 rondjes wil ik ook 10 kilometer gelopen hebben, niet 11. En als ik 9 rondjes loop kom ik uit op 9,9. Het voelt alsof je de Domtoren hebt beklommen, er een selfie maakt, deze appt naar je familie met de boodschap ‘Kijk! Bovenop de Dom! 120 meter hoog!’ en dat je schoonvader dan appt ‘nee hoor, 112 meter.’ Hoe voelt dat? Precies, het klopt niet. En om dat gevoel gaat ‘t. Laat dat rondje gewoon 1 kilometer zijn, lieve gemeente. Snij wat af bij de speeltuin, demp dat vijvertje, verzin iets, maar fiks die shortcut in ieder geval!
Aan de andere kant…
Stel hè, stel… Stel dat ik die telefoon met die hardloop-app nu eens thuis laat. Stel dat ik niet als een dwangmatige hamster elk rondje hoef te kijken in wat voor tijd ik dat heb gedaan. Stel dat ik me niet hoef bezig te houden met vernietigend eerlijke cijfertjes, het exacte aantal meters en een 10 kilometer die onder de 45 minuten moet. Stel!
*Daar word ik even stil van.*
Misschien krijg ik er dan nog wel lol in ook. Lol in de pijn.
1 Reactie
ReagerenJos, dank voor je leeswaardige verhaal als voorbereiding op deelname aan de jaarlijkse Singelloop, maar de vergelijking die je trekt met het beklimmen van de Domtoren is een mijninziens zeer onzuiver: de Domtoren is weliswaar 112 meter (afgerond) maar het uitzichtpunt is 10 meter lager.
9 rondjes lijkt me meer dan genoeg… 😉