De eerste minuten voor FC Utrecht van Jean-Paul de Jong zag ik op de velden van VVO’65 in Overvecht tijdens een oefenwedstrijd. Ook toen viel zijn gedrevenheid en passie al op. Een voetballer waar FC Utrecht nog heel veel plezier aan kon beleven. En dat gebeurde ook.

Maar liefst 371 wedstrijden droeg JP het rood/wit om de schouders. Altijd op zijn eigen wijze en tekenend voor FC Utrecht: strijdbaar! Ook op technisch gebied zat het wel goed met deze jongen uit de stad. Hij was bovendien een prima kerel. Hij was graag bereid om een supporter persoonlijk te feliciteren op zijn verjaardag, maar ook bij een diner met Jan Rolink en zijn verloofde, was JP tafelheer.

JP had oog en tijd voor de supporters. En dat siert hem. Zijn laatste wedstrijd in het shirt van FC Utrecht was dan ook terecht een erewedstijd. Roelof Luinge blies het sportieve kaarsje uit met een niet aangevochten rode kaart. Een prachtige voetbalcarrière.

Speler af

JP bleef actief in de voetbalwereld. In Eindhoven zagen zij in hem de ideale trainer. Ik heb een aantal wedstrijden daar bezocht en na afloop kregen we een kijkje in de trainerskamer. Daar werd ook al duidelijk dat JP eenzelfde passie had die wij al langer van hem kende.

Hij deed het goed in Eindhoven en diverse clubs lonkten naar zijn diensten. Maar hij liet ze lopen, want zijn doel was: FC Utrecht. Vroeg of laat. Uiteindelijk kwam FC Utrecht eerder dan verwacht. Nadat Ten Hag vertrok, kreeg JP de leiding. Dat bleek tevens het begin van het einde.

Op 11 augustus mocht ik in het AD een opiniestuk schrijven. ‘Als spelers de baas worden, is het einde voor FC Utrecht zoek’, luidde de kop. Ik betreur dat enkele weken later de bom is gebarsten, maar je zag het gebeuren. Zeker gezien de wedstrijden tegen PSV, PEC Zwolle, VVV Venlo en Fortuna Sittard.

Bedroevend

Het was op bepaalde momenten meer dan bedroevend om te zien hoe zichtbaar het mes in de rug van JP werd gestoken. Nota bene door spelers in het shirt van FC Utrecht. Dat je het niet kan vinden met de trainer kan, maar de club in de stront laten zakken is een bloody shame. Je dient te alle tijden voorop te gaan in de strijd. Bloed, zweet en tranen.

Nu zijn er om de verkeerde reden punten weggeven om een statement te maken naar de clubleiding. Een minachting naar de supporters. Dat neem ik deze groep erg kwalijk. JP was aan een wedstrijd begonnen die hij nimmer had kunnen winnen. Zijn spelers hebben het zwaard van Damocles bewust laten vallen. Zo werkt het in de voetbalwereld. Ik weet het, maar ziek is het wel.

Opvolging

Inmiddels vallen vele namen aangaande de opvolging van JP. Op dit moment heeft Advocaat de beste papieren. Voor één jaar. En dan wellicht Bosz? Kijkend naar de selectie, is het meer dan uitstekend. Daar past een toptrainer bij. Het gerucht dat Dijkhuizen en Kruys wellicht tot de winterstop de honneurs zullen waarnemen, verwijs ik naar het land der fabelen. Dat zou ook ongehoord zijn en zullen de fans niet pikken.

Zij zijn namelijk mede debet aan het technisch falen. Zij bleken verantwoordelijk te zijn voor de dagelijkse trainingen en de voetbalinhoudelijke ontwikkelingen. En buiten dat, het CV van Dijkhuizen en Kruys laat niets speciaals zien. Het is zelfs te hopen dat de nieuwe trainer al voor Emmen op de bank zit. Dat zou tevens het signaal zijn dat de spelers het moeten laten zien.

Strijden

Ga potverdorie doen wat de fans verlangen. Strijd en vecht voor iedere meter. Breng de fans in extase! Jullie hebben je zin. Mister FC Utrecht moest sneuvelen. Soms zijn jullie het shirt van FC Utrecht echt niet waard. Maar inderdaad, zo werkt het in de voetbalwereld.

Op 1 juli 2020 zal FC Utrecht 50 jaar bestaan. Gezien de plannen en ontwikkelingen bij de club, acht ik een blijvende aanval binnen de top 5 reëel. Zoals de laatste drie seizoenen het geval was. Volgende week zondag kan de eerste stap worden gezet. Winst is het enige wat telt. Ik mag hopen JP, dat je tegen Emmen gewoon op de tribune zit. Het blijft namelijk jouw stad, jouw club en jouw liefde.