Jan de Roos is dood. Hij werd 81 jaar oud en dat is een mooie leeftijd. En toch schrok ik als dagelijkse bezoeker van de Twijnstraat toen ik het bericht hoorde.

Mijn eerste ontmoeting met Jan de Roos was in de tabakszaak in de Twijnstraat, heel wat jaren geleden. Nu zit er een andere winkeltje. Zo gaat dat in de oudste winkelstraat van Utrecht. We hadden het over sigarettenmerken die voorbij gaan, Miss Blanche, Three Castles, Senior Service. Nee, die verkocht hij niet meer. We moesten een beetje lachen om dit melancholische gesprek. Was Jan Roos eigenaar van die zaak? Nee, hij viel even in. Zoals hij dat maanden deed bij dierenspeciaalzaak Hebbes toen de eigenaar ernstig ziek was. Jan hield de zaak draaiende. Dat doe je voor elkaar in de Twijnstraat. Ook in de Twijnstraat die in Vrij Nederland voorbeeld was van gentrificatie in de grote stad. Jan de Roos, hij had jaren lang een slagerij in de straat, was een bijzonder mens. Maar dat vond hij zelf niet. Zijn aanwezigheid in de straat was vanzelfsprekend. En nu is hij er niet meer. Zijn dood markeert het einde van een tijdperk. Wie past nog op een winkel als het even wat moelijker gaat met de eigenaar? Wie zorgt nog voor elkaar? Jan de Roos helaas niet meer. Maandag zag ik hem nog lopen, opgewekt en aimabel. Een vanzelfsprekend beeld. Ik zal hem missen. Een man voor wie je de hoed afneemt.