2015. Utrecht was een lichtblond jongetje van tien, nog onschuldig en onwetend. Het mooiste meisje van de klas was de Tour de France, zo’n meisje waar niemand ‘nee’ tegen kan zeggen. Niet bedreigend mooi. Meer lief mooi, mooi lief of hoe noem je dat? Maar ze was wel all over the place. Of partout le lieu of hoe zeg je dat? Je ne sais pas, dat weet ik wel. Middels te grote vlaggen, slechte liedjes, een aantal aardige boeken en heuse festivals werd ze weken, maanden, een jaar(!) van tevoren al aangekondigd. Ze zou komen en wij zouden het weten. Elke doodgewone Utrechtse jongen had haar al wel eens in zijn hoofd gehad voor het slapen gaan, maar nu kwam ze dan echt. Het werd een tête-à-tête om nooit te vergeten. De zon zinderde door de stad en de schreeuw (Tom!) erachteraan.

We zijn een jaar verder, de one-night stand ligt achter ons. Toch zijn er mannen die zich daar niet bij neerleggen. Ze lijken boos en ontevreden. Ze willen niet herinneren maar herbeleven. Nog één keer dat meisje zien, nog één keer haar hand vasthouden, nog één keer de arm om haar middel en haar lippen voelen. En dan proeven ze het, in een flits: de dode smaak van bier, een mislukte poging om te stoppen met roken en een klodder mayo met een beetje friet. Zoiets. Die herinnering vertaalt zich nu naar de Tour d’Utrecht. Zeg maar het slappe aftreksel van die zalige one-night stand uit 2015. Begrijp me goed, geen mooiere wereld dan een wereld op twee wielen. Weinig sporten die op dit moment harder groeien dan het wielrennen en dat is mede te danken aan le Grand Départ. Maar! Is er niet meer dan de Tour, Giro en Vuelta? Moeten we als Utrecht of Apeldoorn zijnde telkens de grote zak met geld trekken en suggereren dat alleen de grote rondes interessant zijn? Commercieel gezien vast, maar het gaat hier om de liefde voor de stiel.

Wellicht heeft u het wel gezien: tijdens het sportjournaal van de afgelopen dagen flitsen er af en toe wat renners door uw beeld. Na de Vuelta wordt er blijkbaar nog steeds gefietst. Ze rijden een of ander rondje door België en Nederland. Dat rondje heet de Eneco Tour en lijkt een beetje het lelijke meisje van de klas te zijn. Dat meisje met een flinke overbeet en Pipi Langkous-haar. Interessant kan het niet zijn voor de wielerliefhebber. Zeg nou zelf: in de Lage Landen bestaat toch niet zoiets als een interessante etappe? Hooguit wat klinkers, een waaiertje, wat pseudo-geaccidenteerd terrein en dat is ‘t dan wel. Heeft u de afgelopen dagen wel goed naar dit ‘lelijke’ meisje gekeken? Heeft u gezien welke namen zich roeren in de strijd om etappewinst en het klassement? Nee, dat heeft u niet, want de NOS zendt het niet live uit. Laat ik het voorzichtig zeggen: weinig grotere kansen voor open doel dan deze, lieve NOS.

Nog even zomaar wat namen: Peter Sagan (wereldkampioen), Greg van Avermaet (Olympisch kampioen), Marcel Kittel, André Greipel, Tom Dumoulin, Alexander Kristoff, Wilco Kelderman, Michael Matthews, Edvald Boasson Hagen, Nacer Bouhanni, Niki Terpstra, Rohan Dennis, Tony Martin…

Eh, NOS, er fietst een ontzettend lekker wijf door ‘t land!