Aanstaande maandag opent de expositie Options & Futures van Fiona Tan in de Rabo Kunstzone aan de Croeselaan. Tan, geboren in Indonesië, opgegroeid in Melbourne en woonachtig in Amsterdam, is een internationaal gewaardeerd kunstenaar.

Haar video-installaties maken de cyclus van het leven voelbaar, zonder sentimenteel te worden. In de Rabo Kunstzone slaat ze echter een nieuwe weg in. Ze zal de gehele ruimte van de Kunstzone transformeren tot een verblijfplaats van een mysterieuze afwezige bewoner.

Meegeven

Tan stelde zichzelf de vraag of we aan het einde van een tijdperk leven – een tijdperk dat voortvloeit uit een financiële crisis, gevolgd door een sociaal-politieke en ideologische crisis. De kunstenaar probeert te onderzoeken of de sluimerende angst voor de toekomst gegrond is en zo ja, wat we graag willen bewaren en meegeven aan toekomstige generaties.

Tan reisde daarvoor naar Detroit, Fukushima, Ierland en Frankrijk om verval en verwoesting maar ook hoopvolle opbloei vast te leggen. Ik kijk er naar uit te ervaren hoe de ongetwijfeld prachtige foto’s en films die ze daar schoot een plek krijgen in de habitat van de afwezige bewoner.

Wending

De vraag die Tan stelt is een zeer actuele. Het is een vraag die niet beantwoord wordt met een debat, met stellingen, met opponenten, maar waarbij de beeldende kracht van de kunst je uitnodigt te reflecteren, te overwegen. De vraag krijgt nog meer context door de locatie van de expositie: de Rabobank, de bank die in de crisis het langste het maatschappelijk vertrouwen vast leek te kunnen houden.

Bijzonder is bovendien dat het actuele vraagstuk door een kunstenaar van internationaal allooi aan de kaak wordt gesteld, en dat ze voor de nieuwe wending in haar oeuvre deze context verkiest boven een museale. Dat ze zich hiertoe uitgenodigd voelt, zegt iets over de groeiende rol van private partijen in het kunstcircuit.

Doorsijpelen

Dit samenspel is bijzonder en Utrecht mag er trots op zijn dit te herbergen. Al zou het zich wat mij betreft nog dichter op de huid van de inwoners mogen afspelen. Zou het niet mooi zijn als dit soort vragen over onze toekomst midden in de samenleving gesteld worden? Dat ze, in de gedaante van kunst, nog dieper door zouden sijpelen in het dagelijks leven? Niet in een museum, niet in een kunstinstelling, niet in een bank. Maar in je koffietentje op de hoek, de school van je kinderen, het park.

Ik ben nieuwsgierig of die gedachte jou als (nieuw) Utrechter prikkelt en zo ja, of je ideeën hebt over de vorm of over geschikte locaties. Of misschien ken je goede voorbeelden van dichtbij of ver. Wie biedt?

Véronique Baar/Nieuw Utrecht

In deze reeks columns over de stad nemen leden van de vereniging Nieuw Utrecht bij toerbeurt de pen ter hand.