Pep en Frans, twee broers die al sinds jaar en dag iedere wedstrijd van FC Utrecht in het stadion volgen, maken een column voor DUIC. Zij doen dit geheel op hun eigen manier en durven alles te zeggen. In de column wordt de week van FC Utrecht doorgenomen. Wat vinden de mannen van het vertoonde spel? Wie waren de uitblinkers? En wat vinden de mannen van bestuurlijke keuzes die gemaakt worden? Martijn Kramer schrijft het verhaal vervolgens op.

De dieseltrein die FC Utrecht heet begint langzaam op stoom te komen. In een ijskoude Galgenwaard pakten de Utrechters een punt tegen AZ en stiekem had er zelfs meer in gezeten. Pep en Frans genoten van een vermakelijke wedstrijd, maar zijn desondanks erg teleurgesteld in hun club. Afgelopen week bleek dat spitsentrainer en clubicoon Michael Mols het veld heeft moeten ruimen en door de achterdeur bij FC Utrecht is vertrokken.

“Van tevoren had elke supporter getekend voor een punt tegen AZ”, zo begint Frans. “Het is dan ook een aangename conclusie dat er na negentig minuten voetbal meer in had gezeten. De ploeg heeft een goede tweede helft op de mat gelegd en had drie punten verdiend.” Pep reageert voor het eerst. “De tweede helft was leuk om naar te kijken. De spelers hadden de wil om naar voren te gaan en gingen vol voor de overwinning. Uiteindelijk waren drie honderd procent kansen niet genoeg om de winst veilig te stellen, maar het biedt wel perspectief voor de toekomst.”

De broers hebben genoten van de inzet die hun cluppie heeft laten zien. Toch is Pep na het behaalde resultaat timide. Dat heeft alles te maken met het nieuws omtrent oud-spits Michael Mols dat vrijdag naar buiten kwam. “FC Utrecht heeft voetbalminnend Nederland meermaals laten zien op welke manier clubiconen geëerd moeten worden. Meerdere keren per jaar herdenken we de trieste dood van David di Tommaso en toen topscorer Tasos Douvikas vertrok kreeg hij een warm en waardig afscheid in Stadion Galgenwaard. Het mensonterende afscheid van Michael Mols valt hier niet mee te rijmen.”

Maatwerk creëren

Michael Mols werkte de afgelopen jaren als spitsentrainer voor FC Utrecht. Naar eigen zeggen wilde FC Utrecht niet met hem door, omdat de club een professionalisering wilde doorvoeren en niet met de intuïtieve werkwijze en vrijblijvendheid van Mols uit de voeten kon. Frans schaamt zich voor de beslissing. “Michael Mols is misschien wel de grootste speler die de club ooit heeft gehad. Hij was met zijn voetbalkwaliteiten in staat om de supporters, na moeilijke tijden, weer een lach op het gezicht te geven. Hij scoorde eind jaren negentig aan de lopende band en heeft hier zelfs een gouden schoen gewonnen. Daar kunnen kleine spitsjes in de jeugdopleiding enorm veel van leren. De club moet voor zo’n held altijd maatwerk creëren, want zelfs als koffiejuffrouw voegt deze icoon iets toe aan FC Utrecht.”

De lafheid van Frans van Seumeren

Het vertrek van Mols zit diep bij Pep en daarom vraagt hij om tekst en uitleg van Frans van Seumeren. “De manier van afscheid nemen die Mols zelf schetst is koud, kil, respectloos, afstandelijk en heeft de schijn van een karaktermoord. Ondanks dat is het slechts één kant van het verhaal. De clubleiding zal zijn redenen hebben voor dit besluit, maar waar is de reactie van de club? Door niks naar buiten te brengen druipt de lafheid van deze zaak af. Frans van Seumeren moet in actie komen, want de mensen die voor deze beslissing verantwoordelijk zijn moeten echt op de vingers worden getikt.”

Frans neemt het woord weer over en relativeert de situatie. “Het is voor iedere supporter onbegrijpelijk dat een rauwdouwer als Jacob Mulenga momenteel wel als trainer op de Utrechtse velden rondloopt, maar een verfijnde technicus als Mols niet. Het enige dat de supporters gerust kan stellen, is dat onze huidige Zweedse slungelspits toch niks is te leren. Het maakt momenteel niet uit wie zijn trainer is, want beter dan dit wordt Isac Lidberg toch niet.”

Verkapte amateurclub

De manier waarop Mols de deur is gewezen is voor de broers de bevestiging van amateuristisch clubbeleid. “Het toppunt van het amateurisme werd echter tijdens de wedstrijd tegen AZ beleefd”, zo rondt Pep langzaam af. “De verlichting van Stadion Galgenwaard begaf het op meerdere tribunes. De lampen knipperden alsof er een gigantisch technofestival was georganiseerd. Het zou niet verbazingwekkend zijn als de spelers hierdoor sterretjes hebben gezien en daardoor de kansen niet hebben afgemaakt. Het is helaas de kers op taart van een amateuristische Utrechtse week.”