In de sport zijn er aan het eind van de streep twee soorten mensen: winnaars en verliezers. Daar zit niets tussen. Het is de glorie van de gouden balk voor Sanne óf de loservlucht van Yuri terug naar Nederland (en een leuke schnabbel op Lowlands, dat wel.) Alleraardigst als ‘we’ een gouden plak winnen, tuurlijk. En ja, ik hou van winnaars als Sanne. Maar meer hou ik van de verliezende kant van de medaille, liefst met alle bijbehorende tragiek: hoogmoed, onmacht, de val en dan janken. Kei-hard janken.

Het verhaal van de verliezende sporter bijt. Vooral voor de sporter die het goud had móeten pakken, maar het net niet maar eigenlijk wel en… Enfin, pracht voer voor een mooie aflevering Andere Tijden Sport, ergens rond het jaar 2035. Subtitel: Dafne, Yuri en de Loservlucht. De aflevering zal starten met een aantal prachtige overwinningen van Dafne in de aanloop naar de Spelen van 2016. Wat randfiguren als Elaine Thompson, Churandy Martina en meneertje Hendriks zullen wat vraagjes mogen beantwoorden. Misschien nog wat triviale zaken over een verdwaalde ballenjongen of een te aanwezige supporter. Uiteraard is de interviewer een volledig verrimpelde Tom Egbers. Inclusief klassieke hapering.

Zo halverwege de uitzending tikken we de fittie tussen meneertje Hendriks en onze Yuri aan, maar het belangrijkste dendert kort daarna de aflevering binnen: onze Dafne, kroonprinses van de 100 en koningin van de 200 meter. We horen de prekende voice-over van Tom:  “De sterren staan gunstig, alle vezels in haar benen schreeuwen topvorm en haar mindset verraadt in elk interview weer een eindeloos zelfvertrouwen.” Je kijkt en hoopt dat ze met terugwerkende kracht alsnog die gouden plak pakt. Net zoiets als dat je telkens weer hoopt dat die bal van Rensenbrink er tóch in gaat.

Maar de tragiek wint. En dan is er het twintig jaar oudere gezicht van Dafne. Je houdt je adem in. De diepe teleurstelling is nog altijd zichtbaar. 2016, dat moesten haar Spelen worden. Daarna blessures en nooit meer díe topvorm. De camera zoomt in op haar ogen. Vermoeid, vroeg oud geworden.Het juk van de zilveren plak, van ‘net niet’. De gebruikelijke stilte, het verbijten van Dafne, dan nog een keer die race in slow motion met op de achtergrond een tune van Dotan. Inmiddels durven we Dafne bijna niet meer aan te kijken. Te boos, te pijnlijk, te close-up.

Tot het punt dat een van de randfiguren weer in beeld komt. Hij heeft verloren, maar hij is blij. Hij heeft verloren, maar hij deed het voor iedereen die de wekker heeft gezet. Hij heeft verloren, maar hij troost Dafne. Als Churandy Martina spreekt, bestaat er meer tussen winnaars en verliezers.

Dan is er niets mooier dan een zilveren Dafne.­­