De Klassieker - Café Vredenburg: ‘Mensen kiezen ons terras juist voor de hectiek’ | De Utrechtse Internet Courant De Klassieker - Café Vredenburg: ‘Mensen kiezen ons terras juist voor de hectiek’ | De Utrechtse Internet Courant

De Klassieker – Café Vredenburg: ‘Mensen kiezen ons terras juist voor de hectiek’

De Klassieker – Café Vredenburg: ‘Mensen kiezen ons terras juist voor de hectiek’
Gacho Osmanoski in zijn Café Vredenburg. Foto's Bas van Setten / DUIC
Café Vredenburg bestaat ongeveer 260 jaar. Voornamelijk het uitzicht is veranderd; waar ooit de veemarkt lag, bevinden zich nu TivoliVredenburg en Nederlands drukste fietspad. Tijdens de verbouwingen voor de deur was het een paar jaar lang watertrappelen voor ondernemer Gacho Osmanoski. Maar die ellende is voorbij. Nu is zijn werk één groot feest.

Café Vredenburg bestaat ongeveer 260 jaar. Voornamelijk het uitzicht is veranderd; waar ooit de veemarkt lag, bevinden zich nu TivoliVredenburg en Nederlands drukste fietspad. Tijdens de verbouwingen voor de deur was het een paar jaar lang watertrappelen voor ondernemer Gacho Osmanoski. Maar die ellende is voorbij. Nu is zijn werk één groot feest.

“Zet maar in het artikel dat de gemeente iets aan de veiligheidssituatie moet doen”, zegt Gacho Osmanoski en hij wijst naar buiten. De eigenaar van café Vredenburg vindt maar één ding minder leuk aan zijn baan en dat is het getoeter van de bussen. “Ze toeteren niet af en toe een beetje, nee, wel vijftig keer per dag keihard. Zoals het nu is ingedeeld daar, met die brug en die vreemde bocht, werkt het niet; fietsers kunnen de verkeersstromen niet overzien. Levensgevaarlijk. Volgens mij moet er eerst iets akeligs gebeuren voor er wat verandert.” Prompt klinkt buiten een oorverdovende claxon. “Dát bedoel ik nou! Ik schrik daarvan.”

Het terras van café Vredenburg kreeg in de grote DUIC-terrassentest punten aftrek voor een ‘teveel aan bussen’. “Daardoor staan we op plek 22 van de vijftig”, zegt Osmanoski, “maar die 7,4 vind ik alsnog een mooi cijfer. De journalist die getest heeft, houdt blijkbaar niet van drukte. De mensen die op ons terras komen zitten, komen speciaal voor de hectiek. Om vier uur ontstaan er voor hun neus files en is er van alles te zien. Sommige gasten hopen volgens mij stiekem iets spannends te zien.”

‘Met de komst van TivoliVredenburg en het fietspad begonnen onze beste jaren’

Als om 14.00 uur de gordijnen opengaan, verandert het café van een donker hol in een gezellige bruine kroeg. Wie niet naar buiten kijkt, kan zich best voorstellen dat hier meer dan tweeënhalve eeuw geleden al bier werd geschonken. Vooral marktkooplui wisten deze plek te vinden. “Het is toch mooi om dat te bedenken?” Osmanoski glimlacht. Zoals gezegd is er ongeveer niets wat hij níet mooi vindt aan zijn werk. In 2001 kocht hij het café en sinds anderhalf jaar staat hij zelf achter de bar. “Een geweldige keuze. Nu is mijn werk mijn hobby. Ik geniet er elk moment van.”

‘De hekken’

Het was niet altijd koek en ei. Terug naar de zwarte bladzijde uit de recente geschiedenis van het café. Osmanoski: “In 2007 kwamen de hekken op het Vredenburg. Niemand kwam hier meer langs, omdat het doodliep. Mensen moesten vanaf de C&A helemaal doorlopen naar het eind om bij ons te komen. In 2009 waren we bijna failliet, ik was al bezig een koper te zoeken.” Maar in 2010 gingen de fietspaden open. “En toen dat jaar het WK begon, kwam er weer echt beweging. Het begin van onze beste jaren.”

Osmanoski ging zich meer richten op het publiek van TivoliVredenburg, en dan vooral studenten en toeristen. “De stamgasten die ik voorheen had, vonden dat niet allemaal even leuk. Dat hebben ze soms ook wel laten merken, door erover te klagen. Langzaam is het grootste deel afgedropen – dat was heus niet mijn bedoeling.” Hij haalt zijn schouders op. “Ik vind het vervelend voor ze, maar ik kon niet van ze leven. Je moet met de tijd mee.” Nu rolt het kroegpubliek vaak uit TivoliVredenburg bij Vredenburg naar binnen. “Of ze komen eerst wat drinken en steken dan over. De gemeente geeft hier maandelijks een borrel en ook bedrijven en jarige feestvierders weten ons te vinden.” Binnenkort opent pal naast café Vredenburg brasserie De Utrechter. “Nóg meer levendigheid.” En even verderop komen woningen voor buitenlandse studenten in Hoog Catharijne. “Dat wordt tequila inslaan”, grapt Osmanoski. “Daar houden ze van.”

Manus van alles

Niet alleen binnen- en buitenlandse studenten, ook bekende artiesten weten de kroeg te vinden. “De Staat en Kensington zijn er vaak. Alleen herken ik ze nooit, anderen moeten me vertellen wie ze zijn. Eén keer kwam een wereldberoemde Canadese zangeres binnen met een schare fans. Angel, heette ze. Nooit van gehoord. Maar ze was heel gezellig en vroeg of ik mee ging stappen in Amsterdam. Natuurlijk zei ik nee, ik had het veel te druk. Ik stond hier in mijn eentje.”

Op zaterdagavonden schakelt Osmanoski soms een oproepkracht in, maar verder doet hij alles alleen. “Dat is prima te doen. En als het rustig is, kan ik extra service bieden.” Dat feit heeft café Vredenburg in de terrassentest een dik pluspunt opgeleverd: De barman zit – wanneer zijn werk het toelaat – ook gezellig op het terras om een praatje te maken met de gasten. Hoffelijk serveert hij glaasjes water als de zon erg heet wordt.’ Osmanoski, trots: “Daarom maakt die ene kritische noot over het terras me niets uit.”

Osmanoski is niet alleen ondernemer, barman en serveerder, hij regelt ‘s nachts ook het deurbeleid. Doodleuk tijdens het tappen; hij heeft een handig schakelaartje laten installeren. Als er buiten iemand aan komt lopen die hij niet in z’n café wil, gaat met één vingerbeweging de voordeur op slot. “Wie ik niet binnenlaat? Een eenling om twee uur ‘s nachts. Met mijn ervaring weet ik: dat deugt niet. Ook laat ik soms een groep dronken jongens buiten staan als het erg druk is of er veel vrouwen zijn. Ik wil geen gelazer.” Van binnenuit kan iedereen altijd gewoon naar buiten met een druk op de knop naast de deur. Dit handige systeem heeft ook wel eens gênante situaties opgeleverd. “Zoals op een avond dat er weer een bekende zangeres was”, zegt Osmanoski. Welke het was, weet hij niet meer. “Een junk wilde rond middernacht naar binnen, maar ik dacht: mooi niet. Toen heb ik de schakelaar gebruikt. Een inschattingsfout. Hij bleek het vriendje van de artiest te zijn.”

Dit artikel verscheen in de DUIC krant. Meer lezen? Bekijk hier ook de online versie.

geen Reacties

Reageren

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).