Hoe bemachtig je in de hoogtijdagen van The Rolling Stones de beste plekken tijdens een concert? De gehandicapte Ruud Snel kreeg het voor elkaar. DUIC blikt met vriend Jan Scherjon terug op het avontuurlijke leven van de afgelopen nacht overleden Snel. Vanochtend werd bekend dat de Utrechtse kaarsenmaker op 67-jarige leeftijd is overleden. De laatste tijd kampte hij met hartproblemen. Snel stond vooral bekend om zijn beroemde Domkaars.
Het eerste wat edelsmid Jan Scherjon, vriend van kaarsenmaker Ruud Snel, dacht toen hij het nieuws over zijn overlijden op internet las, was ‘God hebbe zijn ziel’. De twee leerden elkaar 44 jaar geleden kennen in de Schalkwijkstraat in de binnenstad. Snel had daar zijn kaarsenwinkel Ruud’s Waskit en Scherjon een atelier waar hij sieraden maakte. “Het was de tijd van vrijheid en blijheid. Alles kon en alles mocht,” blikt Scherjon terug. “Ik weet nog goed dat achter zijn eerste kaarsenwinkel een kwekerij zat waar we af en toe een biertje dronken en hasj rookte. Dat was in de jaren zeventig.”
In diezelfde tijd gingen Snel en Scherjon samen naar het concert van The Rolling Stones in de Amsterdam RAI. Snel had een kaartje gekregen, maar zag het niet zo zitten om in zijn eentje naar een concert te gaan. Hoe ‘gaaf’ hij volgens Scherjon The Rolling Stones ook vond. Toen Scherjon met een plan kwam, lichtten de ogen van Snel op en begon hij zo hard te lachen als hij altijd deed. “Ik besloot om mijn netste kleding aan te doen, zodat de medewerkers van de RAI zouden denken dat ik Ruud vanuit het Rode Kruis moest begeleiden. We wisten het toen niet, maar doordat Ruud in een rolstoel zat, kregen we de allerbeste plaatsen in de hele zaal toegewezen. We stonden vooraan en konden de band bijna aanraken.” Een magisch moment en de beste herinnering aan zijn vriendschap met Snel, vindt Scherjon. “Het grappige was nog dat we toen we de concertzaal verlieten iedereen aan de kant ging. ‘Gaat u maar voor’ werd er geroepen. Dat zie je tegenwoordig niet vaak meer.” Eenmaal buiten wilde het maar niet lukken om een taxi aan te houden. Dat deed de politie uiteindelijk voor de twee vrienden.
“Er was altijd wel een helpende hand”
Terug in Utrecht doken de twee gelijk hun stamcafé De Tregter aan de Oudegracht in. Een echt ‘hippiecafé’, zoals Scherjon het noemt. “Iedereen kende Ruud daar en Ruud kende iedereen. Hij was een echte allemansvriend en hoorde er echt bij.” Scherjon heeft het gevoel dat Snel’s handicap hem nooit echt in de weg heeft gestaan: “Er was altijd wel een helpende hand.”
“Als ik Ruud op straat zag, liepen er altijd een stuk of zes honden achter hem aan. Hij was een echte dierenvriend”, zegt Scherjon. Verder herinnert Scherjon zich Snel als een vrolijke man. “Dat heeft altijd in zijn voordeel gewerkt. De meisjes van de scholen in de buurt stonden in de rij om hem te helpen. Hij was charmant en goedlachs. Vooral met zijn aanstekelijke lach was iedereen altijd behulpzaam.”
De Utrechtse journalisten Teun van Kooten en Lentin Goodijk maakte vorig jaar een mooi portret van Ruud Snel.
7 Reacties
ReagerenMooi verhaal over vriendschap Jan, het was een bijzonder mens en een goede vriend als ik dit zo lees, wat zal je hem missen, sterkte Jan.
Aan de Schalkwijkstraat, met de Bruntenhof daarachter was
een geliefde plek voor de kinderen die Ruud met name kende.
Nog steeds als wij bij hem een praatje maakten vroeg hij uitgebreid hoe het met hen ging.RUUD rust zacht zonder je handicap.
Ton en Lineke.
Rust zacht lieve Ruud en dank je voor het mij leren ,om te gaan met de beperking van mijnzoon,Izaak.
Jij liet mij zien hoe Izaak met zijn beperking toch kon genietenzoals jij dit uit ervaring sprak,speciale dank!
Zonder jou, had ik geen inzicht daarin.
Sterke Man ,RESPECT! Goede reis! Therese.
Hé Jan, ik herken je verhaal. Mij overkwam dit met Ruud toen we naar John Mayall gingen in Amersfoort 68? 69?
De avond van m’n leven en Ruud was een vriend voor het leven.
Woon al 34 jaar in Z-Frankrijk. Maar als ik Utrecht kwam verzuimde ik niet hem op te zoeken. Gisteren stroomden de tranen over m’n wangen.
Ruud, ouwe makker, ik zal je missen.
Gerard van Maurik
Mooie herinneringen van je, Jan! Uiteraard herinner ik me Ruud in De Tregter, ik werkte er immers zelf. Nooit zal ik vergeten dat hij weer met zijn spastische loop binnenkwam en wij riepen: “Ben je weer doorgezakt gisteren, Ruud?” Een crue grap, maar tegen Ruud kon je dat zeggen, hij lachte het hardst.
Op een keer kwam hij binnen met een wel heel bijzondere kaars, een erotische versie zal ik maar zeggen. Vul zelf maar in.
En er was het verhaal van een niet-gehandicapte vriend (hij leeft nog) die Ruuds fietsrolstoel vanuit het centrum naar Utrecht-Oost moest brengen en daarvoor de Maliebaan moest oversteken. Alle auto’s stopten voor hem. Juist toen zaten de ‘handtrappers’ op een dood punt, dus stapte hij uit om de kar een zetje te geven. Gevolg: een woedend geclaxonneer!
Schenk vertrouwen ! Ruud leefde dit voor..in de Utrechtse binnenstad..
Een ervaring die diepe indruk op mij maakte:
Eind juni 2010 zocht ik 30 domkaarsjes voor mijn afscheid van mijn collega’s in Amersfoort. Tot mijn grote schrik is de winkel van Ruud die morgen nog gesloten. Paniek, want ik weet geen ander stijlvol Utrechts aandenken in dit formaat.
Na enig dralen zie ik de deurbel naast de winkel voor de privé woning van Ruud. Na me gemeld te hebben door de intercom laat Ruud mij binnen via de winkel naar zijn woning boven. Vervolgens vraagt hij mij, een volslagen vreemde, hem te helpen bij zijn ontbijt. Op zijn aanwijzingen pak ik eten uit zijn koelkast, smeer zijn brood …
Ruud vertrouwde mij blijkbaar op mijn stemgeluid en even later op mijn blauwe ogen.
Even later deed ik mijn boodschappen, koos de gewenste stukken en rekende af …
Dit alles in het volste vertrouwen van zijn kant in mijn eerlijkheid. Natuurlijk heb ik dat niet beschaamd.
Is dit natuurlijk?
IS DIT NATUURLIJK ? Nu bijna 6 jaar later heb ik nog nooit gehoord of gelezen dat Ruuds vertrouwen beschaamd is geworden.
Ik mag hopen dat wij mensen respectvol blijven omgaan met kwetsbare medemensen, zelfs in de anonimiteit van de grote stad.
Ruuds handelen was voor mij een grote levensles in 2010.
Zijn leven is een licht in deze wereld.
Vanaf de andere kant van de zee stuur ik mijn woorden, met bijzondere herinneringen aan 5 jaar samenleven met Ruud, begin jaren ’90. We konden elkaar alle hoeken van de kamer insturen en hebben lief en leed meegemaakt. Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen was het duidelijk “Ik ken jou, makker” toen ik Ruud zag. Tja, zo kan je soms een “oude bekende tegenkomen, met wie je een tijd optrekt en daarna loslaat. Rust zacht, Ruud, ik heb je ooit lief gehad en gehaat. Je was een ongelooflijke dondersteen. Jou kennende, heb ik een donkerbruin vermoeden dat je aan de andere kant de boel ook flink op stelten kan zetten. Of wanneer je terugkomt om dat hier te doen. Als ik me goed herinner werd je de onder-burgemeester van Rommeldam….. ehh.. Utrecht genoemd. Het ga je goed, ik wens je een mooie reis!