Mensen die graag de wereld over willen reizen kunnen nu ook gewoon in Utrecht blijven. Bij reisbureau Bapaho kunnen liefhebbers een vakantie naar een ver land boeken maar blijven ze gewoon in de stad. Door eten, rituelen, aankleding en persoonlijke verhalen worden de reizigers meegenomen naar het land waar ze een ‘vakantie’ voor geboekt hebben.
Het reisbureau biedt verschillende vakanties aan. Zo kunnen Utrechters deze maand naar Eritrea. Na het boeken van de vakantie krijgen de reizigers een fictieve boardingpass voor het vliegtuig en kan de voorpret beginnen.
Het concept is bedacht door Nynke Willemsen. Zij ziet om haar heen dat steeds meer mensen naar verre landen willen reizen, backpacken of een tussenjaar nemen. “Mensen willen nieuwe culturen ontdekken, maar ik zie ook dat ze rekening willen houden met het klimaat en dat vliegen een taboe aan het worden is.”
Willemsen bedacht daarom reisbureau Bapaho, wat staat voor Back Pack Holland. “In Utrecht zijn ruim 168 nationaliteiten te vinden, ook in onze stad kunnen we dus in aanraking komen met nieuwe culturen.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
Na het boeken van de vakantie en het ontvangen van de boardingpass moeten de reizigers zich op de geboekte datum melden op de plek, ergens in Utrecht, waar de reis begint. “Daar wacht de crew, stewardessen en stewards, de reizigers op. De telefoon moet tijdelijk op vliegtuigmodus en dan begint de reis naar het land van bestemming.”
Reizigers moeten zich wanen in het land waar de vakantie naartoe is geboekt. Als de reis naar Eritrea gaat, wordt de ruimte ingericht naar het Afrikaanse land, wordt er Eritrees gekookt, komen Utrechtse Eritreeërs persoonlijke verhalen vertellen en is er muziek uit het land te horen. “Op deze manier worden ze ondergedompeld in de cultuur.”
Ansichtkaart
Bij het reisbureau zijn niet alleen reizen naar specifieke landen te boeken, er worden ook wereldreizen aangeboden. “Dan nodig ik vijf chefkoks uit die allemaal een gerecht gaan maken uit vijf verschillende landen in de wereld, die gaan gepaard met de sfeer van die landen.” Ook wandelroutes langs moskeeën, kerken en synagogen behoren tot de opties.
Een ding gebeurt er ook altijd: “We laten de reizigers altijd een ansichtkaart naar hun eigen huis sturen. En zoals gebruikelijk met post uit het buitenland, komt die pas weken later aan.”
4 Reacties
Reagerensuperleuk! ❤️
Zelf heb ik het meegemaakt dat ik in 1987 in Utrecht plotsklaps geestelijk verzeild was geraakt in de Libanese oorlog.
In 1985 ben ik ruim 2 maanden in Syrië geweest voor een fotoreportage.
In Damascus heb ik vriendschap gesloten met 2 jongens van 2 verschillende families die in een monumentaal huis van twee verdiepingen woonde.
De ene familie woonde op de beneden verdieping en de andere familie woonde op de boven verdieping.
Als ik door Syrië reisde liet ik mijn koffer bij hun staan en ging ik verder met mijn camera spullen het land door.
Maar als ik in Damascus was ging ik na het fotograferen ‘s avonds naar mijn vrienden toe.
Steevast plofde een broer van hun in de avond in een hoekje in een stoel compleet uitgeblust neer.
Hij had altijd groene leger kleding aan waar geen enkele insigne of andere beeldtekens opzat.
Ik heb in Damascus nooit echt contact met hem gehad, ik heb slechts 1 keer hem, zijn vrouw en hun baby gefotografeerd.
Toen ik in 1987 in Utrecht woonde werd er bij mijn woning aan de deur gebeld en plots bleek daar die jongen voor mijn deur te staan.
Wat mij later duidelijk is geworden dat ik in Utrecht te maken heb gehad met een persoon met een enorm post traumatisch stress stoornis.
Want direct bij binnenkomst kwam ik terecht in een rollercoaster van heftige gebeurtenissen.
Hij had in Libanon gevochten en op het strijdtoneel had hij in een greppel iets zien bewegen, of het zijn maten waren wist hij niet maar hij gooide er een paar handgranaten erin en rende weg.
Mij werd dus duidelijk dat ze hem in Damascus een gevoelloze robot hadden willen maken en dat dit dus niet echt gelukt was.
Verder zei hij dat zijn baby dood was en dat hij en zijn vrouw asiel hadden gekregen, hij in Nederland en zij in Frankrijk.
Daar ik de heftigheid niet aan kon zijn wij een wandeling gaan maken, maar over Utrecht uitkijkend op de studentenflat van de IBB laan te Utrecht voelde ik de enorme spanning en ik was bang dat hij mij van de flat af zou gooien.
Dus we zijn weer naar mijn huis teruggelopen en ik heb hem toen 6 cm x 6 cm negatieven laten zien van zijn familie.
Het ontroerde mij zeer dat ik er achter kwam dat hij geen foto’s van zijn familie had en ik wel.
Ik heb hem toen de negatieven gegeven van hem met zijn familie want ik vond dat ik hem hiermee iets bijzonders kon schenken.
Maar hij zag ook een negatief van 2 geiten bij de Citadel van Aleppo en daar de Citadel van Aleppo voor de mensen uit het Midden Oosten net zoiets is als de IJffeltoren voor de Europeanen wilde hij ook dit negatief hebben.
Maar daar dit negatief geen familie van hem betrof heb ik het negatief niet gegeven.
Daar ik de gehele situatie psychisch niet aankon is de ontmoeting kort hierna afgelopen.
Ik denk heel vaak aan deze gebeurtenis en deze gebeurtenis zit compleet vast aan een fotowerk (1 meter x 4 meter) van de Citadel van Aleppo.
Wat een ontzettend leuk en origineel idee. Hierdoor bespaar je niet alleen op vervuilende vliegtuigkilometers, maar ook op geld. Hierdoor kunnen ook minder vermogenden proeven van het verre land van hun keuze. Ik hoop, dat Bapaho veel boekingen krijgt en veel tevreden reizigers.
dank voor je verhaal kadoendra