Schrijver, journalist, columnist en dj Robert van Eijden ruilde in de jaren negentig Groningen in voor de Domstad. In 2015 werd zijn debuutroman Boek (256 blz.) genomineerd voor de Bronzen Uil en werd hij columnist voor de Playboy. In zijn nieuwste roman Paradijs bij het dashboardlicht – Het leven van Jan de Vries (1966 – ) beschrijft Van Eijden het leven van een bruilofts-dj die zijn midlifecrisis probeert te bestrijden.

Je bent nu schrijver, DJ en nog veel meer, wat heb je hiervoor gedaan?

“Na mijn studie bedrijfsinformatica in Groningen kreeg ik in 1996 een baan bij een internetbedrijf in Hilversum. Toen ben ik maar naar Utrecht verhuisd, want dat leek me wel een soort Groningen. Het was een klein en snelgroeiend bedrijf, dus deed ik van alles: programmeren, vormgeven, koffiezetten, klanten uitleggen wat internet was, websites bouwen en teksten schrijven. Voor koffiezetten en tekstschrijven bleek ik een onvermoed talent te hebben. Mede omdat ik graag in mijn onderbroek werk, nam ik in 1999 ontslag en werd freelance tekstschrijver.”

Hoe en wanneer was je voor de eerste keer in Utrecht?

“In 1986 of 1987, toen ik als puber vanuit het Drentse platteland de trein nam om naar de HCC-dagen te gaan in de Jaarbeurs. Ik herinner me van dat avontuur alleen nog het station, veel grijze pc’s van Tulip en Compaq en hoe lelijk ik de Croeselaan vond. Dat vind ik nu overigens nog steeds.”

Waar kom je tot rust in Utrecht?

“In mijn bed, met mijn oordopjes in, want de muren van mijn woningbouwflatje zijn nogal dun.”

Waar kan je culinair genieten in Utrecht?

“Het zou beter zijn voor mijn imago als ik nu een hippe tent noem in een gestripte ketelfabriek aan de rand van Hoograven waar ze carpaccio van gelada met parasolzwam serveren, maar ik ben de laatste tijd weer helemaal into de rijsttafel van restaurant Djakarta aan het Lucasbolwerk. De ‘Super Rijsttafel’ heet-ie ook nog.”

En waar drink je het lekkerste biertje in Utrecht?

“In mijn stamcafé, café De Stad aan de Lange Jufferstraat. De Witte Trappist smaakt er altijd fris, het personeel is dat meestal ook en er staan mooie lp-hoezen tegen de muur, waarvan ik er zelf ook een aantal heb gedoneerd. Als ik in een avontuurlijke bui ben, neem ik weleens een ander speciaalbiertje van de wisseltap, wat tussen haakjes ook het wifi-wachtwoord is. Het enige wat in De Stad ontbreekt, is een kat. Of eigenlijk twee katten. Die kunnen dan gezellig met elkaar spelen terwijl ik ernaar kijk.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?

“Het is moeilijk kiezen tussen mijn vaste kruk aan het begin van de bar in De Stad of mijn bed, maar ik denk toch de laatste. Ik denk dat ik er zo maar weer even in ga liggen, eigenlijk.”

Wat mist Utrecht?

“Een metro. Vanwege mijn exotische bioritme beweeg ik mij meestal tijdens daluren door de stad, maar af en toe beland ik per ongeluk in de spits en dan zie je dat de omvang van de verkeersstroom danig ‘uit de hand aan het escaleren’ is. Dus snel een metro aanleggen, of anders de singels dempen en er een zesbaanssnelweg van maken.”

Wat is je lievelingswinkel in Utrecht?

“Op tropische dagen is dat de Albert Heijn aan het begin van de Amsterdamsestraatweg, want daar staat volgens mij de klimaatbeheersing een paar graden kouder dan in andere Albert Heijns. Tijdens een hittegolf overweeg ik daar altijd te gaan kamperen, net als de familie Bundy in die ene aflevering van Married… With Children. Verder ben ik als ascetisch aangelegd type niet zo’n shopper. De enige winkels waar ik langer dan noodzakelijk verblijf, zijn de Plato en de Broese.”

Hoe ziet jouw favoriete weekend eruit in Utrecht?

“Vrijdagmiddag borrelen bij café De Stad en een Super Rijsttafel eten bij Djakarta. Zaterdag de krant lezen op mijn bank en ’s avonds naar een concert in TivoliVredenburg. Daarna nog even afbieren in De Stad. Zondag thuiszitten met de gordijnen dicht om bij te komen van alle prikkels en te mijmeren over vroeger, toen een dubbeltje nog een dubbeltje was.”

Wat is je grootste ergernis aan Utrecht?

“Het hele leven is één grote ergernis, waar je ook woont. Maar wat Utrecht betreft: auto’s in de binnenstad. Van mij mag het hele gebied binnen de singels autovrij worden, met een speciale uitzondering voor de truck die de vaten Witte Trappist aflevert bij café De Stad. Een tamelijk particuliere ergernis zijn die mensen die op mooie zomeravonden capoeira staan te doen in het Lepelenburg. Volgens mij is capoeira het Braziliaanse woord voor ‘aanstellerij’. Soms fiets ik er speciaal langs om me eraan te ergeren.”

Wat is je droomhuis in Utrecht?

“Ik zou wel in die vrijstaande villa op dat heuveltje bij het Lepelenburg willen wonen. Prinses Irene heeft daar ook gewoond, en wat goed genoeg is voor prinses Irene, is goed genoeg voor mij. Al zit tegenwoordig zo gauw de middagtemperatuur boven de 14 graden komt het hele Lepelenburg vol barbecueënde mensen met gettoblasters, dus ik zou dan voornamelijk met mijn vuist staan schudden bij het tuinhek of het ‘godverdomme allemaal wat stiller kan met die beatmuziek’. En dan die capoeiramensen ook nog… Nou ja, ik blijf wel in mijn woningbouwflatje.”