Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoner met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Bente (25) in gesprek met Rina (69) en Tiny (89) die elkaar hebben ontmoet door de thuiszorg die Rina aan de man van Tiny gaf.
Mag ik een brutale vraag aan u stellen: hoe oud bent u beiden?
Tiny: “Ik ben 89 jaar.”
Rina: “En ik 69.”
Bente: “Zo! Dat zie ik niet terug, ik had u beiden jonger ingeschat…”
Hoe heeft u elkaar leren kennen?
Rina: “Ik werkte al heel lang in de thuiszorg, mensen helpen die lichamelijke problemen hebben enzo.. en zo kwam ik bij Tiny terecht.”
Tiny: “Het ging de laatste jaren niet goed met mijn man, hij had hulp nodig. Rina kwam vanuit de thuiszorg langs en we konden het gelijk goed met elkaar vinden, ook nadat mijn man 6 jaar geleden overleed. Inmiddels komen we regelmatig bij elkaar op bezoek en zien we elkaar natuurlijk ook veel in De Dame (ontmoetingscentrum in Zuilen, red.), bij mij om de hoek. Veel mensen komen hier samen in De Dame. Ik zat daar op zittende gymnastiek, hartstikke leuk. Je bent er even helemaal uit, dat was voor mij wel goed na het overlijden van mijn man. Door corona stopte de gymnastiek helaas.”
Hoelang woont u al in deze wijk?
Tiny: “Al 19 jaar! En met héél veel plezier. Er is zo veel verbinding hier, in ons appartementencomplex. Met Sinterklaas nog, toen kwam de buurman ‘als Sint’ langs met kadootjes. En ook die meiden hier beneden, studenten geloof ik, zijn altijd vriendelijk en doen hun best. Ik heb het hier erg naar mijn zin. Ook wonen mijn 2 zoons en dochter hier om de hoek, fijn om familie dichtbij te hebben.”
Wat is er veranderd in Utrecht in de afgelopen jaren volgens u?
Tiny: “Er zijn meer buitenlanders bij gekomen, dat zeker. Maar dat vind ik helemaal niet erg hoor. De nieuwe Nederlanders zijn ook heel aardig en knikken naar je als je voorbij loopt.”
Rina: “Het grootste verschil tussen Utrecht vroeger en nu: het is veel groter. Je ging voorheen naar de grotere winkels, zoals Vroom & Dreesmann, voor oorbelletjes en het passen van een hoedje. Nu heb je Hoog Catharijne, dat is best wel anders. Ik hield juist wel van de kleinere winkels, zoals Witteveen en Vinke. Dat waren allemaal kleine zaken, apart van elkaar gelegen. Dat zit nu allemaal in 1 gebouw.. ik houd wel een beetje van hoe het was.”
Wat is typisch aan deze wijk? Wat is hier gebruikelijk of welke tradities zijn er?
Rina: “Typisch aan deze wijk is dat mensen uit Wijk C – de échte Utrechters – hier zijn komen wonen. Het zijn mensen die heel veel voor elkaar over hebben. Er zijn hier veel (van oudsher, red.) fabrieksarbeiders en dat zorgde voor mij voor goede gesprekken. Ik ken Zuilen door en door, doordat ik er opgegroeid ben. Mijn vader werkte bij de DEMKA (Koninklijke Demka Staalfabrieken: in de 20e eeuw een van de grootste werkgevers van Utrecht en omgeving, red.). Daar hebben we het dan met elkaar over, hoe dat vroeger ging. Wist je eigenlijk dat Zuilen vroeger een aparte gemeente was?”
Bente: “Nee…?!”
Rina: “Ja, Zuilen was tot 1954 een aparte gemeente. En wat nu Cartesius en Werkspoor is, daar was de DEMKA. Al die kleine huisjes daaromheen, daar woonden arbeiders die iedere dag naar de DEMKA gingen om te werken in de fabriek.”
Wat is er veranderd aan deze wijk?
Rina: “Nou, in deze wijk zijn er de afgelopen jaren ook wel veel nieuwe gebouwen bij gekomen hoor.”
Tiny: “Hier (wijst naar buiten) staan nu woningen, maar vroeger stond er een grote kerk met een groot plein ervoor. Vandaar dat ik zo heilig ben…(hardop lachend). Maar ik ben blij met die nieuwe woningen hoor, het geeft meer aanzien.”
Is er ook iets in negatieve zin veranderd in deze wijk?
Tiny: “De bushalte is weggehaald. Iedere zaterdag ging ik met de bus naar de markt, maar dat gaat nu niet meer. Dat is voor alle oude mensen hier wel het grootste gemis, daardoor zien we minder van de stad Utrecht.”
Kunt u een van uw mooiste herinneringen delen uit de wijk?
Tiny: “Met mijn man langs de Vecht lopen, bij de Muntkeizersbrug en dan weer terug. Dat deden we wel elke dag (glunderend).”
Is er iets wat u mist in deze wijk?
Rina: “We missen een zwembad. Waar nu De Dame is, zat vroeger een instructiebad voor zwemmen. Er zijn wat scholen weggegaan en Het Vechthuis is weg, waar feestjes waren. Dat was hartstikke leuk, daar gingen mensen trouwen en werden verjaardagen gevierd. Café Murk was ook een begrip, dat is toen afgebrand.”
Tiny: “Dat die hoerenboten weg zijn vind ik ook wel jammer. Die mensen zijn er en het is beter dat ze er zijn, dan dat we het illegaal doen. Dus ze moeten een plek hebben.”
Rina: “Ja, het was wel een begrip. Want op de atletiekbaan had je het Europees kampioenschap atletiek en die jongeren vroegen toen allemaal waar het Zandpad was.”
Stel u mag 1 dag burgemeester zijn, wat zou u dan veranderen?
Rina: “Dat er een goede busvoorziening is voor ouderen.”
Tiny: “Een zwembad in de buurt zou ik wel lekker vinden. Als ik nou eens een hele rijke man had, dan lijkt het me heerlijk als je een eigen zwembad zou hebben en een eigen masseur erbij.”
De interviewreeks ‘Utrecht verbindt jong & oud’ is een initiatief van Thirty030, de stadsambassadeurs van Utrecht. In deze reeks gaan steeds een jongere stadsambassadeur en een oudere inwoner van een wijk met elkaar in gesprek.
