Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoner met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Bob Hengeveld (28) in gesprek met Alie, Annie, Coby, Dinie en Rina.

Dag dames, ik ben Bob en ik wil jullie graag beter leren kennen. Hoelang wonen jullie al in de wijk?

Dinie: “Ik woon hier al 81 jaar.”

Alie: “En ik al 85 jaar!”

Rina: “Ik ben op de Kerkweg geboren… dat telt ook als Zuilen, toch? Dan woon ik hier al 76 jaar.”

Coby: “Ik ben op m’n twaalfde in Zuilen komen wonen, dus dat is ook alweer 70 jaar…”

Dat is een leuk bruggetje, want ik ben wel benieuwd: waarom zijn jullie hier ooit komen wonen?

Annie: “We komen allemaal van oudsher uit Zuilen, niet de wijk die we nu Zuilen noemen, maar het dorp. Zuilen was een dorp met een eigen burgemeester.”

Dinie: “Zuilen had andere huizen, een eigen politiebureau…”

Alie: “Wij hebben nog meegemaakt dat Zuilen aan de stad werd toegevoegd. Dat was in 1954, dat staat daar op het monument.”

Dinie: “Ik heb op alle scholen in Zuilen gezeten. Echt, allemaal.”

Coby: “Daarom is ze zo knap, haha!”

Wat zijn jullie mooiste herinneringen aan Zuilen? 

Dinie: “De ballenfabriek! Daar gingen we naartoe met een stel jongens, hier vlakbij, bij de Klop. Dan klommen de jongens over het hek heen want daar lagen de afgekeurde ballen. Daar gingen we dan mee voetballen.”

Coby: “En het Julianapark, dat was ook leuk, dat kan ik me herinneren van toen ik hier net was komen wonen. ’s Winters kon je daar schaatsen op de vijvers.”

Rina: “Daar ben ik nog door het ijs gezakt. En niemand die mij kwam helpen, want dan zakten ze er zelf doorheen. Ik brak zelf stukje voor stukje wat ijs af, net zolang tot ik aan de kant was.”

Alie: “En we deden zoveel spelletjes! We speelden op de wegen, er reden geen auto’s, we hadden de straten voor onszelf. Lekker rolschaatsen. Dat was voor ons wel een hele leuke tijd. De straten waren vroeger vol met kinderen. De kinderen van tegenwoordig zie je bijna alleen nog maar in een speeltuin.”

Met zo’n lange geschiedenis hier hebben jullie de wijk vast ook erg zien veranderen. 

Dinie: “O ja, heel erg. Het straatbeeld is heel erg veranderd. Er wonen veel meer buitenlanders in de wijk. En de huizen en de straten zijn niet meer zo netjes als vroeger. Je ziet precies waar de studenten wonen. Dat zie je meteen aan het huis. Als ik naar binnen kijk, weet ik direct of er een oudere woont. Al zijn er natuurlijk ook jongeren die netjes zijn.”

Alie: “Ja, de mensen zijn hier wel echt veel veranderd…”

Dinie: “Vroeger werd je ook door oudere mensen gewaarschuwd: hé, dat doe je niet! Maar als ik dat nu doe, dan krijg ik terug: waar bemoei je je mee, teringwijf?”

Alie: “Ik had dat hier beneden ook meegemaakt. Er was een meneer die zijn auto had geparkeerd op een plek waar het niet mocht. Ik zeg: meneer, u mag uw auto hier niet neerzetten. Hij zegt: wat gaat jou dat aan? Wie zegt dat? En ik wijs op het bodje waar dat staat. Zegt die man: dit is geen rijwiel! En daarna: mens, bemoei je er niet mee, val lekker dood. Toen heb ik teruggezegd: ik hoop dat er een auto over je heen valt.”

Coby: “Heb je dat echt gezegd?!”

Alie: “Ja, als je tegen mij zegt dat ik kan doodvallen, dan word ik er niet vriendelijk van. En hij zag eruit als een keurige man. Ik dacht: jeetje! De tijden veranderen wel.”

Hm, dat klinkt niet alsof de wijk er zoveel beter op is geworden. Zouden jullie op den duur nog weg willen uit Zuilen? 

Dinie: “Nee, ik weet wel dat ik hier niet weg wil.”

Alie: “Het zou mij niets uitmaken. Ik heb een zoon in Woerden en die vroeg me laatst: mam, waar zou je naartoe willen als je niets meer kan? Nou, dan wil ik wel bij mijn zoon en kleinkinderen in de buurt gaan wonen.”

Dinie: “Ja, maar dat is als je niet meer kan. Dan zou het mij ook niet meer uitmaken. Maar nu nog wel: ik zit op een fietscluppie, een linedance-cluppie, op gym… Ik heb hier alles, mijn clubjes, mijn vriendinnen! Ik ga toch niet in een wildvreemde wijk wonen nu. Ik zit hier wel lekker achter de geraniums.”

Bedankt voor jullie tijd, dames!

De interviewreeks ‘Utrecht verbindt jong & oud’ is een initiatief van Thirty030, de stadsambassadeurs van Utrecht. In deze reeks gaan steeds een jongere stadsambassadeur en een oudere inwoner van een wijk met elkaar in gesprek. Bob (van Thirty030) en Alie, Annie, Coby, Dinie en Rina spraken elkaar met dank aan Oog voor Zuilen. Oog voor Zuilen bevindt zich in het Sweserengh-complex, en is onderdeel van van de stichting Oog voor Utrecht. Deze stichting zet zich in om eenzaamheid bij ouderen te voorkomen en te verlichten, door het organiseren van ontmoetingen.