Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoners van steeds een andere Utrechtse wijk met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Danique (26) in gesprek met Jannes (78) over twee passies: Utrecht én muziek.

Dag Jannes, ik begrijp dat je al je hele leven in West woont! Vertel?

“Ja, mijn hele leven op een half jaar na! Ik ben geboren in het Diakonessenhuis en opgegroeid aan de Cremerstraat, naast het spoor. Mijn moeder zei altijd: “Je mag tot je dertigste thuis wonen, daarna schop ik je eruit”. Dus toen ik eind twintig was, heb ik een half jaar in Zeist gewoond en daarna ben ik in Oog en Al beland. Via een kennis van de muziekvereniging vond ik een appartement in de gele flats aan de Joseph Haydnlaan. Toen we ons tweede kind kregen hebben we een huis aan de Goethelaan gekocht. Daar woon ik inmiddels al ruim 42 jaar.”

Hoe was het om aan het spoor op te groeien? Reden er toen al zoveel treinen?

“Ja, al waren het toen nog stoomlocomotieven. Ik herinner me nog dat de Spoordijk af en toe in de fik stond. Dan viel er een brandend kooltje uit de locomotief en vatte het droge gras vlam. We hadden ook een buurman die machinist was. Als hij langs kwam rijden, dan trok hij aan de fluit van de trein: pfuuu! Zo wist zijn vrouw dat hij voorbij reed. En ’s nachts kwam de zware olietrein vanuit Drenthe voorbij, dan lagen we te schudden in ons bed.”

Inmiddels woon je al een hele tijd in Oog in Al. Wat vind je van de wijk?

“Oog in Al is altijd een hele goede wijk geweest en dat is het nog steeds. Het is hier rustig en het saamhorigheidsgevoel is groot. Vroeger zat de SOL-fabriek hier om de hoek: daar maakten ze eerst veevoer en later olie uit sojabonen. Rondom de fabriek was het continu een drukte van belang. Duwboten voerden sojabonen aan over het kanaal, en we hoorden altijd de ventilatoren, de pompen en het gezoem. De fabriek stond er al sinds 1909, voordat de woningen in Oog in Al gebouwd werden. Op een gegeven moment werd de fabriek een doorn in het oog en is hij, met enige politieke druk, naar buiten de stad verplaatst. De oude gevel en de kraan zijn bewaard gebleven. Nu zijn er woningen gebouwd en zit de bibliotheek in het pand. Een hele verandering.”

Ik kan me voorstellen dat je sowieso veel hebt zien veranderen in Utrecht. Wat vind je daarvan?

“Ik heb een plakboek met allemaal oude foto’s uit de krant, kijk daar maar eens in. Je ziet inderdaad veel veranderen: er wordt van alles gesloopt voor nieuwbouw. De fabrieken in Lombok zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor woningen, maar ook voor de komst van Hoog Catharijne zijn er een paar prachtige gebouwen gesloopt. In de stad zelf worden gesloopte gebouwen vaak vervangen voor nieuwbouw die goed in het geheel past. En ze restaureren ook veel. Leuk om te zien, hè?”

Hele bijzondere foto’s, ja! Wat staat er in het andere plakboek?

“Daar staan allemaal foto’s in van Erroll Garner, de jazzpianist. Ik ben al mijn hele leven groot fan.”

Ik zie hier in de woonkamer inderdaad twee piano’s staan. Welke rol speelt muziek in jouw leven? 

“Ik ben klassiek pianist, al probeer ik af en toe ook jazz te spelen. Mijn vader was muzikaal en heeft al zijn kinderen op muziekles gedaan. Dat was voor die tijd heel bijzonder. Ik weet niet hoe hij dat gefixt heeft, want we waren thuis met z’n vijven. De rest van mijn leven heb ik muziek gespeeld. Momenteel speel ik piano en orgel op allerlei plekken in en rondom Utrecht: in de kerk, in het Antoniusziekenhuis, in Zuilen, in Voorhoeve en onlangs nog in de Wijkplaats in Lombok. Het orgel daar was niet gestemd, dus ik zei: “laat mij maar piano spelen dan”. Er staat daar dus een Steinway-vleugel. Dat is de Rolls Royce onder de piano’s, heerlijk om te spelen!”

Prachtig om te zien dat jij zo geniet van muziek én het met de rest van Utrecht wil delen!

“Komende zomer is iedereen welkom bij het jubileumconcert van harmonie De Bazuin. Daar speel ik samen met mijn broer en mijn zoon. De Bazuin is een van de weinige harmonieën die nog bestaan in Utrecht. Opgericht in 1921, dus vorig jaar bestonden we honderd jaar. Vanwege corona hebben we dat toen niet kunnen vieren, maar deze zomer dus wél!”

De interview reeks ‘Utrecht verbindt jong & oud’ is een initiatief van Thirty030, de stadsambassadeurs van Utrecht. In deze reeks gaan steeds een jongere stadsambassadeur en een oudere inwoner van een wijk met elkaar in gesprek. Danique (van Thirty030) en Jannes spraken elkaar met dank aan stichting Oog voor Utrecht. Deze stichting zet zich in om eenzaamheid bij ouderen te voorkomen en te verlichten, door het organiseren van ontmoetingen.