Giethoorn, vaak geroemd als het mooiste dorp van Nederland, ligt op slechts anderhalf uur rijden van Utrecht. Het idyllische plaatje klopt – maar er schuilt een hardnekkige schaduw achter de grachten. Als ondernemer die er middenin zit, zie ik dagelijks hoe we elkaar in de weg zitten. Niet door toeristen, maar door onszelf. We varen ons dorp kapot – en de gemeente kijkt toe.
Auteur: ondernemer Chris Mulder
Vier jaar geleden begon ik met vijf bootjes, vol enthousiasme om deel uit te maken van een groep ondernemers die Giethoorn draaiende hield. Inmiddels verhuur ik tachtig eigen boten en veertig voor collega’s. Mijn website Giethoornvillage.com trekt 350.000 bezoekers per jaar en verzorgt zo’n 29.000 reserveringen. De cijfers zijn indrukwekkend, maar het echte probleem zie ik in de manier waarop succes onze gemeenschap verandert: wantrouwen, jaloezie en kortetermijndenken nemen de overhand.
In Giethoorn is iedereen elkaars concurrent, maar niemand elkaars bondgenoot. Elke actie wordt verdacht bekeken. Wie iets beter doet, krijgt de reflex: “Hoe kunnen we hem afremmen?” Die mentaliteit vreet aan het dorp. Niet de toerist, maar het onderlinge wantrouwen maakt Giethoorn kwetsbaar.
Een recent dieptepunt was een gezamenlijke brief van collega-ondernemers, opgesteld via een advocaat. Ze beschuldigden mij van misleidende marketing, omdat mijn website toeristische informatie combineert met reserveringslinks. Wat ze vergaten te vermelden: hun eigen websites doen exact hetzelfde. Sommigen plaatsen zelfs neprecensies, reclameborden met mijn bedrijfsnaam erop of gebruiken misleidende termen om klanten te lokken – precies wat zij mij verwijten. Het voelt alsof iemand je aanklaagt voor hard rijden terwijl hij zelf met 140 voorbij raast.
Het grootste probleem is niet de brief, maar wat deze symboliseert: een dorp dat zichzelf in de voet schiet. Juist nu zouden we de handen ineen moeten slaan om de balans tussen toerisme en leefbaarheid te herstellen. Als we blijven vechten om dezelfde meter water, verliezen we uiteindelijk allemaal.
De gemeente Steenwijkerland praat ondertussen veel over spreiding van bezoekers, maar actie blijft uit. Google Pins, parkeerbeleid, sturing van toeristenstromen – het blijft bij oppervlakkige maatregelen. De doorvaarten in het centrum nemen alleen maar toe. Er wordt vooral gereageerd op problemen, zelden vooruitgedacht.
Ik deed meerdere voorstellen: onderhoud de dichtgegroeide routes, verbeter vaarverbindingen buiten het centrum, leidt bezoekers via bestaande apps naar alternatieve opstapplaatsen. Ik bood zelfs aan mijn bedrijf vanuit het centrum van Giethoorn naar Noord- of Zuid-Giethoorn te verplaatsen om de druk te spreiden.
De gemeente Steenwijkerland durft geen harde keuzes te maken. We praten over spreiding, maar handhaven niet. We roepen om samenwerking, maar sluiten juist degenen die verandering willen buiten. Dat zegt veel over de dynamiek in Giethoorn: wie data, ervaring en bezoekers heeft, krijgt de minste zeggenschap.
Giethoorn is daarmee een spiegel van Nederland: beleid loopt vast in overleg, afgunst blokkeert samenwerking en succes wekt argwaan in plaats van respect. Het dorp dat ooit symbool stond voor rust en harmonie, laat zien wat er gebeurt als we elkaar niets meer gunnen.
Ik ben niet heilig. Ook deed ik mee aan de ratrace – de beste plek op Google, de meeste reserveringen, het hoogste rendement. Totdat ik besefte dat we allemaal in hetzelfde bootje zitten. Letterlijk. En als we blijven duwen, zinken we samen.
Mijn hoop is dat het tij nog kan keren. Dat we eerlijker worden – in marketing, communicatie en gedrag. Dat de gemeente niet alleen op cijfers stuurt, maar ook op moed. Moed betekent niet nog een rapport overleggen, maar besluiten nemen die pijn doen.
Giethoorn is uniek. Zonder richting en samenwerking blijft er straks alleen een naam op een bordje over. Stop met elkaar bestrijden, begin met samen sturen.
Chris Mulder (1979) is ondernemer in Giethoorn en eigenaar van Giethoorn Village BV, een platform voor bootverhuur en toeristische spreiding in de regio.
