Max (31) in gesprek met Overvechter Cor (77): ‘Als het goed gaat met Overvecht, dan gaat het goed met mij’ Max (31) in gesprek met Overvechter Cor (77): ‘Als het goed gaat met Overvecht, dan gaat het goed met mij’

Max (31) in gesprek met Overvechter Cor (77): ‘Als het goed gaat met Overvecht, dan gaat het goed met mij’

Max (31) in gesprek met Overvechter Cor (77): ‘Als het goed gaat met Overvecht, dan gaat het goed met mij’
Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoner van steeds een andere Utrechtse wijk met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Max Trienekens (31) in gesprek met Cor Mulder (77), die aan de Japuradreef in Overvecht woont.

Wat verbindt de oudste en de jongste bewoners van onze mooie stad? Nou, precies dat: die mooie stad! In deze reeks gaan een jongere en een oudere inwoner van steeds een andere Utrechtse wijk met elkaar in gesprek over het leven. Over vroeger, over nu en over later. Al wandelend of op een bankje in de zon praten ze over het leven, over Utrecht, over de wijk waar ze wonen en nog veel meer. Want de liefde voor Utrecht kent geen leeftijd: Utrecht verbindt jong en oud! Vandaag: Max Trienekens (31) in gesprek met Cor Mulder (77), die aan de Japuradreef in Overvecht woont.

Vertel…. u woont al 55 jaar in Overvecht. Hoe bent u hier terecht gekomen?
‘Ik kom uit Oudwijk, heb nog met Benny Sneijder (opa van Wesley Sneijder, red.) en Van Hanegem in de klas gezeten. Ik was vrij jong toen ik trouwde, 23, en toen werd ik vader, dus ja, we moesten op zoek naar iets groters. Overvecht was op dat moment net in aanbouw. We mochten een flat uitkiezen aan de Oranjerivierdreef.’

Hoe ging dat in die tijd? De zoektocht naar een geschikte woning?
‘Er was een strenge ballotagecommissie, die je wel of niet toeliet. Omdat wij ons eerste kindje verwachtten mochten wij een groot appartement uitzoeken, bovenin de flat. Vier verdiepingen hoog, zonder trap. Dat was wel een gedoe, met die twee kinderen naar boven. Maar… er was ook een trap waarmee we op het dak konden komen. Heeeerlijk zonnen daar!’

Overvecht was dus net in aanbouw toen u er kwam wonen, in 1967. Hoe was dat?
‘Ja, toen ik er kwam, was het hier nog grotendeels een zandbank. Maar het mooie was wel dat iedereen hier opnieuw begon. Het was een hele hechte buurt, we deden van alles samen: een carnavalsoptocht, straatfeesten, voetbal, potje bier erbij… We zorgen voor elkaar, brachten elkaars kinderen naar school. Als we op vakantie waren geweest, dan waren we altijd blij om terug te komen, want de zon scheen hier altijd.’

Vindt u dat het erg veranderd is?
‘Absoluut. Toen wij er kwamen, woonden er in Overvecht alleen maar oorspronkelijke bewoners. Inmiddels is dat veranderd en zijn wij echt de oudste bewoners. We wonen nu tussen mensen met veel verschillende achtergronden. Hele lieve mensen wel, gelukkig.’

Overvecht is ontzettend groot. Hoe verbind je met mensen in zo’n grote wijk?
‘Ja, Overvecht is zo groot, je kan niet alles bij elkaar brengen. Maar het zou goed zijn om buurten wat meer zelf-supporting te maken. Dat je een soort dorpseffect krijgt. Dan krijg je die verbinding terug.’

Wat een goed idee! En verder, wat kunnen mensen doen op een meer individueel niveau?
‘Jezelf inzetten! Ik denk maar zo: als het goed gaat met de wijk, dan gaat het met mij ook goed. Dus ik heb een Burenhulp-organisatie opgezet, ik deed mee aan de prijsvraag die de gemeente uitschreef rondom 30 km per uur in de wijk, en ik zette een seniorenpraatgroep op voor Oud Utrechters. Wij delen daar verhalen met elkaar over vroeger die niet verloren mogen gaan. Voor mijn inzet voor de wijk heb ik een paar jaar geleden een onderscheiding gekregen van de Wijkraad Overvecht: een Zilveren Watertoren. Daar ben ik ontzettend trots op.’

Dat snap ik! Hoe kijkt u, met al uw woon- en werkervaring hier, naar de toekomst van Overvecht?
‘Positief! Kijk, er moeten natuurlijk heel veel woningen bij komen, overal in Utrecht, maar ook hier in Overvecht 5000 stuks. Mijn overtuiging is: iedereen heeft het recht om prettig en veilig te leven. Of je nou uit een moskee of een katholieke kerk komt, dat willen we allemaal. En daarvoor moeten we plaats maken, ook hier in de wijk. Dus: de hoogte in!’

O ja? Moeten we de hoogte in?
‘Ja, Overvecht is heel groen, en dat willen we het liefst zo houden. Dus daarom moet je meer de hoogte in bouwen.’

Als u de wijkarchitect van Overvecht zou zijn, hoe zou Overvecht er dan over twintig jaar uitzien?
‘Ik zou mooie, hoge flats neerzetten, die met elkaar in verbinding staan, dus dat je van de ene naar de andere flat kan lopen. Om dat dorpse effect te krijgen. De mensen die bovenin komen wonen, betalen het meest, maar die krijgen dan ook een panorama-uitzicht over al het groen dat onze wijk rijk is. En de mensen onderin de flats wonen op een fijne plek voor een sociale huurprijs. Alles zelfvoorzienend maken, met zonnepanelen, och, dat zou ik zo mooi vinden! Daarmee moeten we allemaal vandaag beginnen: buiten onze comfort zone denken.’

Utrecht verbindt jong & oud
De interviewreeks ‘Utrecht verbindt jong & oud’ is een initiatief van Thirty030, de stadsambassadeurs van Utrecht. In deze reeks gaan steeds een jongere stadsambassadeur en een oudere inwoner van een wijk met elkaar in gesprek.

1 Reactie

Reageren
  1. Ivoordreef 191

    En ipv daarvan gooit de gemeente de hele ivoordreef plat om er 1/3 van het oorspronkelijke woon capaciteit terug te zetten als koopwoningen en vrije sector woningen. Ze proberen het overvechtse dorpsgevoel weg te pesten door mensen uit elkaar te drijven

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).