Samen met de pleegzorgorganisaties De Rading, Youké en Timon zoekt de gemeente Utrecht naar nieuwe pleegouders. Er worden 100 pleegouders gezocht, want zo kan elk kind dat even of langer niet thuis kan wonen toch opgroeien in een gezin. Niemand kan beter verwoorden hoe het is om pleegouder of pleegkind te zijn dan de mensen die er zelf mee te maken kregen. Lees het verhaal van Francis  en Anja Geway in deze rubriek ‘Utrecht zoekt 100 pleegouders’.

Francis en Anja Geway kregen zelf drie kinderen, maar zorgden daarnaast ook nog eens voor dertig pleegkinderen. Na 27 jaar ervaring in de pleegzorg weten ze het nog steeds zeker: “Kinderen zijn de toekomst en verdienen een veilig thuis.”

De familie Geway woont in een mooi hoekhuis met een strakke tuin vol met sculpturen. Het duurt even voordat Anja de deur openmaakt, een pup van zeven maanden blijft onophoudelijk blaffen. In de woonkamer zit hun biologische dochter en ook een pleegkleinkind. “Haar moeder is nu naar school. Dus wij mogen nu even genieten van de kleine.”

Anja steekt van wal. Ze was 23 jaar toen ze samen met haar man hun eerste pleegkind kregen. “Onze oudste zoon was toen drie jaar oud en het lukte ons op dat moment niet om een tweede biologisch kind te krijgen. Toch wilden we heel graag dat hij niet alleen zou opgroeien.” Ze hebben momenteel nog twee pleegkinderen, hun dochter en achterkleinkind in huis, maar nemen geen kinderen meer in huis. “Wij lopen zelf tegen de zestig, het is mooi geweest.” Haar dochter moet daarom lachen: “Dat zeg je nu wel mam, maar als er gebeld wordt met: ‘we hebben een kind dat zo snel mogelijk opgevangen moet worden’, dan zeggen jij en papa gewoon ja.”

Voorheen ging dat ook zo, geeft Anja toe, maar na de komst van hun jongste kind ging dat niet meer. “De wisselende gezinssamenstelling was niet goed voor haar. Dan moet je een keuze maken.” Als haar man binnenkomt van het werk gaat hij snel douchen en sluit hij zich aan bij het gesprek. “Een kind moet wel bij onze familie passen. De honden gaan bijvoorbeeld niet weg als een kind allergisch is, het past dan gewoon hier niet.  Ook gaan wij niet veranderen, wij zijn gewoon onszelf en er moet een klik zijn.”

Veilig Thuis

Hun dochter vertelt verder: “Als er een nieuw kind kwam moesten wij allemaal naar boven. Stiekem gingen we dan op de trap de gesprekken afluisteren en probeerden we een glimp op te vangen van het nieuwe kind.” Anja vult aan: “Zo’n kind is hartstikke nerveus als het een nieuw thuis krijgt, die heeft dan even ruimte nodig en niet nog drie andere snotapen die hem aanstaren.”

De familie Geway heeft altijd geprobeerd om een kind een thuis te geven en het kind rustig te laten wennen. “Het eerste wat er op het kamertje opgehangen werd, waren de foto’s van de dierbaren van het kind, als ze die foto’s hadden”, legt Francis uit. “Daarna ging er een telefoontje naar de school hier in de wijk: ‘We hebben een nieuw kind, die willen we graag morgen op school hebben.’ Daar deden ze bij ons nooit moeilijk over, ook niet als een klas eigenlijk helemaal vol zat.”

Verrijking

De familie heeft heel duidelijk voor ogen waar ze het voor doen, ondanks dat ze in het begin nog wel eens voor gek werden verklaard. “Het geeft voldoening en is een verrijking van je leven. Een kind een veilig thuis bieden, de eerste momenten waarop ze je vertrouwen en komen vertellen hoe de school is geweest. Dat is bijzonder.” Francis onderbreekt Anja voor een toevoeging. “Het allermooist blijft natuurlijk wel als het kind voorgoed terug naar huis kan en je weet dat het goed zit.” Toch hebben ze het ook eens meegemaakt dat het kind terugging terwijl de zaken in die familie nog niet helemaal op orde waren. “Dan voel je je heel machteloos.”

Alle plaatsingen bij het gezin werden met de kinderen besproken, maar de uiteindelijke beslissing namen ze zelf. “Onze middelste zoon wilde graag een broertje, hij was toen een jaar of vijftien, zodat hij ermee kon voetballen. We kregen toen inderdaad een jongetje, maar wel eentje van 14 maanden.” Anja en Francis blikken terug op de 27 jaar pleegzorg. “Een kind heeft een veilig thuis nodig en dat is voor sommige kinderen ondenkbaar.” Beiden hopen dat er meer ouders zich aanmelden voor de pleegzorg. “Alleen met weekendopvang zijn de kinderen al enorm geholpen.”

Kinderen groeien het beste op in een gezin. Soms gaat dat (tijdelijk) niet bij de eigen ouder(s). In dat geval zoekt een pleegzorgorganisatie naar een pleeggezin. Hebt u ruimte in uw huis en in uw hart voor een pleegkind? Kom dan naar de informatieavond in november en kijk voor meer informatie op www.utrecht.nl/pleegoudersgezocht.