Samen met de pleegzorgorganisaties De Rading, Youké en Timon zoekt de gemeente Utrecht naar nieuwe pleegouders. Er worden 100 pleegouders gezocht, want zo kan elk kind dat even of langer niet thuis kan wonen toch opgroeien in een gezin. Niemand kan beter verwoorden hoe het is om pleegouder of pleegkind te zijn dan de mensen die er zelf mee te maken kregen. Lees het verhaal van Marijke in de rubriek ‘Utrecht zoekt 100 pleegouders’.

Marijke (39) vangt  – eens in de drie weken een weekend  –  als ‘pleegmoeder’ een jongetje op in haar huis. Twee jaar geleden begon ze het traject om weekendpleegmoeder te worden. “Het zijn de kleine dagelijkse dingen die verschil kunnen maken.”

Omdat Marijke zelf nog geen kinderen heeft, maar kinderen wel heel leuk vindt, meldde ze zich bij pleegzorginstelling De Rading. Het duurde ongeveer een jaar voordat er een kind gevonden dat met haar ‘matchte’. “Ik bof heel erg met de ouders van het kind. Het overleg gaat goed, ze gunnen hem écht een plekje bij mij. Hierdoor kunnen ze ook een weekendje rust voor zichzelf nemen, daar heb ik veel respect voor.”

Gezamenlijk leven

In het begin draaiden de weekenden dat hij kwam volledig om het pleegkind. “Maar ik neem hem tegenwoordig gewoon mee in mijn leven. Als we samen gaan zwemmen, nodig ik soms mijn nichtjes uit. Hij is energiek, zit vol ideeën en vindt bijna alles leuk. Ik heb een moestuintje en als hij er is gaan we daar ook een uurtje naartoe.”

Marijke heeft heel helder voor ogen waarom ze aan deze vorm van opvang doet. “Ik heb een vol en mooi leven, maar heb ook nog genoeg ruimte en tijd over voor een kind. Het zijn de kleine dingen waar je veel mee kan bereiken. Het geeft ook wat reuring in het huis. Ik kan er echt van genieten als hij aan het zingen is onder de douche, maar ook om samen de afwas te doen of pannenkoeken te bakken.”

Match

Ze prijst de manier waarop De Rading de matches maakt. Er worden volgens Marijke goede vragen gesteld en er wordt goed gekeken naar de behoeftes van alle partijen. “Met een goede match is er een betere kans van slagen.” Samen met de ouders van het kind heeft ze afgesproken dat hij haar ‘zijn oppas’ noemt. “Het is bijzonder hoe snel je je aan een kind kunt hechten, maar ik zie hem niet als familie. Hij heeft zelf al een hele fijne lieve familie.”

Een van de mooiste momenten die Marijke nu heeft gehad met het kind, is hun weekendje kamperen. “Hij had met zijn ouders al eens gekampeerd, maar het was alsnog een avontuur. Samen in een tentje aan zee met een zaklamp en dan ’s avonds luisteren naar alle vreemde geluiden. We waren echt even samen eropuit.”

Het jongetje komt naast de weekenden ook een woensdagmiddag in de maand naar Marijke toe. Ze haalt hem dan op van school en na het eten brengt ze hem terug naar zijn ouders. “Ik zeg weleens dat het mes aan drie kanten snijdt: zijn ouders, hij en ik hebben er allemaal wat aan. Ik vind het ook zonde dat mensen zich laten afschrikken door het woord ‘pleegzorg’. Ik denk dat veel mensen een  – voor hen  – bekend kindje in de problemen, wél met gemak zouden opvangen. Bij onbekende kinderen zijn mensen misschien bang zich problemen op de hals te halen. Maar dat hoeft dus zeker niet zo te zijn. Ik blijf erbij: met elkaar kunnen we het verschil maken met als pluspunt dat je leven verrijkt wordt.”

Informatieavond pleegzorg

Kinderen groeien het beste op in een gezin. Soms gaat dat (tijdelijk) niet bij de eigen ouder(s). In dat geval zoekt een pleegzorgorganisatie naar een pleeggezin. Hebt u ruimte in uw huis en in uw hart voor een pleegkind? Kom dan naar de informatieavond op 20 november in The Colour Kitchen in Zuilen. Kijk voor meer informatie op www.utrecht.nl/pleegoudersgezocht.