Bekende en minder bekende Utrechters werken in de luwte vaak aan bijzondere projecten. DUIC zoekt deze mensen op en vraagt waar ze precies mee bezig zijn. In deze aflevering: Jochem Uytdehaage. “Zodra ik op het ijs sta, merk ik dat mijn lijf nog precies weet wat het moet doen.”

Waar kennen mensen je van?

“Ik werd in 2002 olympisch schaatskampioen op de vijf en tien kilometer. Ook heb ik het grootste deel van mijn leven, 27 van de 41 jaar, in Utrecht gewoond. Ik heb veel tijd doorgebracht op de Vechtsebanen en ben opgegroeid in Oog in Al. Inmiddels woon ik in Blaricum met mijn vriendin. Bos, vlaktes en akkers – hoe Utrechts ik ook ben, ik ga hier niet meer weg. Ik kan erg genieten van de ruimte en de natuur, van wandelen en bewegen.”

Waar ben je nu mee bezig?

“Ik geef sinds 2009 motiverende en activerende trainingen. Mensen die goed voor zichzelf zorgen leiden een rijker leven, dat is mijn boodschap. Je ziet in de hedendaagse maatschappij dat er behoefte is aan balans. Fysiek en mentaal, maar ook emotioneel en spiritueel. Waarom doen we bijvoorbeeld wat we doen? Ik train mensen uit het MKB (midden- en kleinbedrijf) en multinationals, maar ik zou ook binnenkort iets willen starten voor zelfstandigen. Daar schuilt namelijk een gevaar: altijd maar doorwerken en online zijn. Van die groep wordt veel gevraagd.”

Voel je je nog een schaatser?

“Ja en nee. Zodra ik op het ijs sta en merk dat mijn lijf nog precies weet wat het moet doen, voel ik me weer die topsporter. Maar het heeft fysiek sporen achtergelaten, met name in mijn rug. Het is inmiddels vijftien jaar geleden, ik heb me toegelegd op mijn bedrijf. Mijn topsportachtergrond is daarbij wel van groot belang, ik kan de lessen die ik toen heb geleerd doorgeven aan anderen. Ik weet veel over herstel, slaap, voeding en in- en ontspanning. Kennis die ik ik in mijn schaatscarrière eigenlijk had moeten toepassen.”

Wat was er dan anders geweest?

“Ik was een goede schaatser, durf ik wel te stellen. Maar het is er lang niet altijd uitgekomen. Waardering in de sport staat gelijk aan de resultaten die je behaalt. Je kunt je gewoon heel goed voelen op het ijs – dat had ik in het begin wel – maar tegen het einde ging ik harder trainen om beter te presteren en liet ik andere dingen gaan. Ik wilde ook op stap, maar dacht dat dat niet goed was voor mijn herstel. Ik had in mijn hoofd niet genoeg ruimte om keihard te kunnen knallen. Want naast schaatser ben je ook een hele hoop andere dingen, zoals een gewoon mens. Het zit ’m allemaal in de balans. Daar ligt ook de parallel met de trainingen die ik tegenwoordig geef.”