Erich de Gilde stopt na 38 jaar met zijn leer- en suedewinkel aan de Choorstraat. Erich en zijn winkel zijn niet weg te denken uit het straatbeeld van de Utrechtse binnenstad, maar toch komt er door gezondheidsproblemen nu een einde aan de grootste passie van de geboren en getogen Utrechter. “De winkel is als een soort therapie voor me geweest.”

Zittend aan een tafeltje in het midden van zijn winkel ontvang hij zijn klanten. Omringd door leren kleding, voornamelijk jassen, drinkt hij kleine slokjes van zijn kop thee. Erich de Gilde is inmiddels 77 jaar oud, maar oogt nog fit en kwiek. “Dat ben ik helaas niet meer”, vertelt hij. “Ik heb iets aan mijn hart dat niet meer te verhelpen is en waardoor het onverantwoord is om door te gaan met werken. Mijn twee zonen roepen al vijftien jaar dat ik moet stoppen. Daar ben ik nu eindelijk aan toe.”

Voortvarend begin

Daarmee komt er na 38 jaar een einde aan de winkel van Erich, die zijn carrière begon bij een leerwinkel op de hoek van de Hamburgerstraat en de Oudegracht. Na het overlijden van de eigenaar van die winkel startte Erich zijn eigen zaak aan de Choorstraat. “Via vrienden kwam ik bij dit pand terecht en eigenlijk ging het direct na de opening als de brandweer. Alles wat ik in de etalage tentoonstelde werd verkocht.”

“Eind jaren tachtig en begin jaren negentig vormden wel een hoogtepunt”, gaat hij trots verder. “We organiseerden modeshows in grote zalen die ik had afgehuurd en gingen steeds duurder inkopen. Soms verkocht ik lederwaren voor bijna zesduizend gulden!” Er kwamen ook beroemdheden zijn winkel binnen: “Jazeker, veel bekende mensen uit de paardensport. En Ruud Gullit heeft hier ook ooit wat gekocht.”

Bizar moment

Erich heeft in al die jaren veel meegemaakt en niet altijd even positief. Zo was hij veertien jaar geleden slachtoffer van een gewapende overval. “Ik kreeg een pistool tegen mijn hoofd en een mes tegen mijn lijf”, vertelt hij. “Ze wilden geld hebben. Uiteindelijk ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, doordat vaste klanten zagen dat mijn deur dicht was. Die staat altijd open, dus kwamen ze polshoogte nemen. De overvallers hebben zich zonder buit uit de voeten gemaakt. Puur geluk als je het mij vraagt.”

Daarna ging Erich weer vrolijk verder met de verkoop van zijn leder. De overval leverde hem naar eigen zeggen zelfs nog meer klanten op. “Ik werd drie maanden lang ‘lastiggevallen’ door klanten en collega-winkeliers met bloemen en flessen wijn die met me te doen hadden”, vertelt hij lachend. “Daar werd ik een beetje gek van, maar al die aandacht kwam de winkel wel ten goede en zorgde voor een betere band met mijn klanten.”

Klantenbinding is sowieso één van Erich’s sterke punten. “Mijn geheim? Ik heb verstand van mijn vak. Als er iemand de winkel binnenkomt en ik vraag wat voor jas hij of zij zoekt, hoef ik het antwoord eigenlijk al niet meer af te wachten. Ik pak meteen een leren jas voor ze en meestal is het dan gelijk bingo.”

Noodgedwongen stoppen

Na al die jaren moet Erich nu naar zijn lichaam luisteren en noodgedwongen stoppen. Dat valt hem zwaar. “Het is wel heftig. Ik heb meer dan honderd keer in het ziekenhuis gelegen. Elke keer dacht ik ‘ik moet gauw terug naar mijn winkel’. De winkel was een soort therapie voor me. Vooral door de klanten die steeds weer terugkwamen.”

Erich verwacht nog een paar weken open te zijn. Hij zegt in gesprek te zijn met een aantal partijen over de verkoop van de winkel. Aan het eind van de zomer is het dan echt klaar. En daarna? “Geen idee, eerlijk gezegd. Ik ga blanco mijn pensioen in en moet echt nog ontdekken wat ik nu ga doen. Maar daar kom ik wel achter.”