Hans Willemsen is inmiddels twintig jaar eigenaar van ’t Aloude: een woonwinkel met design, vintage en antieke spullen. Je vindt er vooral glas, keramiek, fauteuils, stoelen, Scandinavisch design en lampen. Daarnaast houdt hij zich onder meer ook bezig met taxaties en het opkopen van inboedels. Twee middagen per week is Hans in het kleine witte pand op de Nachtegaalstraat te vinden. DUIC plofte bij hem neer op een van de fauteuils. 

Je zou het zomaar over het hoofd kunnen zien: het witte huisje op de Nachtegaalstraat 25, ingeklemd tussen twee hogere en grotere panden. Van buiten zie je in eerste instantie misschien niet meteen wat er in het pandje zit, maar als je je neus even tegen het glas drukt wordt het al gauw duidelijk.

Binnen staan strakke meubels, afgewisseld met antieke spullen. Een grote houten klok en hier en daar wat zilverwerk in de vitrines, maar vooral lampen, vazen en opgeknapte meubels. Hans noemt zichzelf geen specialist op het gebied van die laatste drie, maar daar heeft hij wel de meeste affiniteit mee. “Dat vind ik het leukst”, zegt Hans. “Allemaal uit de jaren 50 en 60, maar heel goed opgeknapt. Daar beleef ik plezier aan.”

Derde kind

Voordat hij de winkel twintig jaar geleden overnam, was hij onder meer directeur van VluchtelingenWerk Midden-Nederland en andere welzijnsinstellingen. Met een derde kindje op komst stonden hij en zijn partner toen voor de keuze wie er thuis zou blijven. Hans zegde zijn baan op. “Het was mooi geweest. Ik kan het iedereen aanraden.” Hij werd huisman met drie dochters: een tweeling van zeven en de jongste.” Twintig jaar later geeft hij zijn dochters hetzelfde advies: “Als je je werk niet meer leuk vindt, moet je er mee stoppen. Geloof in jezelf.”

Na anderhalf jaar huisman, waren de ramen wel glanzend genoeg, zegt hij lachend. Hij vroeg zich af wat hij echt leuk zou vinden om te doen. “Geen excuses als: ‘Ja maar ik heb een hypotheek’. Als je wil, dan lukt het. Daar geloof ik in. Wat zou ik het liefste willen?” Voor hem was dat een winkeltje. Zijn vader had vroeger een warenhuis in Doetinchem. Het gezin woonde erboven. “Ik was de gedoodverfde opvolger, maar wilde dat niet. Ik ging in de zorg werken.” Toch heeft zijn vader wel de affiniteit met vazen en spulletjes aan hem doorgegeven. “Dat is er met de paplepel ingegoten.”

Twee rechterhanden 

Per toeval liep Hans met de kinderwagen langs het pand. Het was toen ook al een antiekzaak. Bij een tweede bezoekje hoorde hij van de toenmalige eigenaar dat hij het wilde verkopen. Met hulp van zijn schoonouders kocht hij de zaak inclusief de antieke spullen die er in stonden. “Ik kon doorstarten.” Hij vond het een kans. “Het was een sprong in het diepe. Ik had een hele stapel boeken over antiek, ontwerpers, stijlen, enzovoorts. Die heb allemaal gelezen. En zo ben ik begonnen.” Hij kon de winkel goed combineren met de zorg voor zijn kinderen.

Tekst loopt door onder afbeelding

Toen zijn winkel tien jaar bestond, besloot hij het magazijn erboven te verbouwen tot een appartement. Voor opslag had hij het niet meer nodig. “En ik heb twee rechterhanden.” Met vrienden en een aannemer ging hij aan de slag. In eerste instantie verhuurde hij het aan kennissen. “Dan krijg je ook allemaal vrienden en vriendinnen over de vloer, hartstikke gezellig.” Onlangs kocht een van zijn dochters samen met haar vriend het hele pand. Zij wonen nu boven de winkel en Hans huurt de winkelruimte beneden.

Openhartoperatie 

Op vrijdag- en zaterdagmiddag is hij sowieso in de winkel te vinden. Andere dagen werkt hij op afspraak. Hij haalt nog altijd veel plezier uit zijn zaak, ook al zat het hem de afgelopen jaren niet altijd mee. Zeven jaar geleden kreeg hij een herseninfarct. Hans vertelt er open over. Hij was een tijdje uit de running en kon zelfs even niet meer praten. Ook was zijn rechterarm even verlamd.

“Dat is nu nagenoeg helemaal over. Ik kon weer opstarten met wat ik aankon.” Heel veel kan weer, maar het koffiehuis kon hij bijvoorbeeld niet meer aan. Er zaten altijd wel een stuk of acht mensen koffie te drinken in de zaak, wat kon zorgen voor een hoop rumoer. “Hartstikke gezellig, maar daar werd ik te veel door afgeleid. Als zij met elkaar zaten te kletsen, redde ik dat niet. Dat was te veel tegelijkertijd.”

In de jaren daarna kreeg hij te horen dat hij een openhartoperatie moest ondergaan. Die vond een half jaar geleden plaats. “Dat was even heel vervelend, maar het moest een keer gebeuren. Ik had een hele wijde aorta.” Hij heeft de operatie uitgesteld, maar hoe langer hij ermee zou wachten, hoe ingewikkelder het zou worden met zo’n grote operatie. “En dat bleek dus ook. Ik had een complicatie. In plaats van één dag op de IC, heb ik tien dagen op de IC gelegen. Het is allemaal goed gekomen.”

Tekst loopt door onder afbeelding

De pareltjes 

Het allerleukste vindt Hans dozen met spullen uitpluizen nadat hij bijvoorbeeld een inboedel heeft opgekocht. Uitzoeken hoe oud iets is, wie de maker is en daar vervolgens een prijskaartje aan hangen. “Daar zitten ook wel eens dingen tussen die ik nog nooit gezien heb. Dan ga ik het uitzoeken. Ik heb de neiging om dan de deur op slot te doen en het bordje om te draaien naar ‘gesloten’. Prijsje erop, nummer erbij voor de administratie, helemaal goed. Dan zijn er tien of twintig dingen interessant voor in de winkel en de rest gaat voor niks naar de kringloop.” Bijvoorbeeld naar die in Zeist, waar hij bestuurslid van is.

“Dit is een designwinkel met spullen waar ik achter sta. Ik geloof in recycling, en voor de spullen die hier staan, zijn de grondstoffen al gebruikt.” Hij wordt blij van unieke objecten. “Ik vind het leuk om te verzamelen. En het moet betaalbaar zijn, voor de inkoop en de verkoop. Maar soms vind ik het ook heel leuk om iets mee te nemen naar huis: de pareltjes in mijn ogen. Voor mezelf, mijn dochters of vrienden.”

Zolang hij het nog leuk vindt, blijft hij dit werk doen. “Dat heb ik altijd gezegd.” Als hij stopt met de winkel, geeft hij een feestje. “Dan is het verplicht dat iedereen vijf dingen meeneemt, voor niks. Dat vind ik heel leuk en dan ben ik van mijn spul af.”