Vorige week werd grensrechter Richard Nieuwenhuizen voor de ogen van zijn zoon doodgeschopt door een aantal spelers van de tegenpartij. De KNVB besloot uit protest tegen deze afschuwelijke daad het amateurvoetbal af te gelasten. Het is een terechte beslissing, maar toch vooral een uit machteloosheid. “Vertelt u ons maar wat we moeten doen”, zei een vertegenwoordiger van de KNVB deze week op een persconferentie. Laat ik het de KNVB maar vertellen. Ontken de werkelijkheid niet, dit incident liet zich al jaren voorspellen.

Mijn zoon speelde twaalf seizoenen bij de jeugd van FC De Bilt en ik ging elke week mee naar de wedstrijden. Ik vond dat leuk, gezellig langs de lijn met andere ouders (ook die van de tegenpartij), gehaktballetje na afloop en een tompouce van bakkerij Top als hij meer dan twee keer had gescoord. Als een wedstrijd werd afgelast, vond ik dat jammer. Het was toch telkens een mooi moment in het weekend.

Natuurlijk waren er ouders langs de lijn die zich zo nu en dan te buiten gingen, maar dat was eigenlijk vooral reden tot vermaak. Elke voetbalclub heeft een of meerdere dorpsgekken. En toen ging het team op bezoek bij vv Hoograven. Ik ben geboren en getogen in deze wijk en verheugde me op een rendez-vous. De club had tot mijn verbazing slechts één veld maar dat was dan ook wel meteen een kunstveld. Naar ik begreep was dat een schenking van de gemeente. De gedachte daarachter was dat het voetbal voor de leden een mooi alternatief zou zijn voor verveling. Want, zoals we inmiddels weten, is verveling een goede rechtvaardiging voor raddraaierij. Een kunstveld als beloning voor ongewenst gedrag? Ik vond deze schenking vreemd, want mijn club (met heel wat meer leden) kon zich geen kunstgrasveld permitteren. Maar als zo’n veldje het sociale klimaat in Hoograven kan verbeteren, ach…Helaas, de ellende in de wijk bleek zich  verplaatst te hebben naar het voetbalveld. Als alle verwensingen tijdens die wedstrijd waren uitgekomen dan waren alle moeders van ons team verkracht en vervolgens vermoord. Onze jongens speelden de wedstrijd uit, de ouders dronken een kop koffie bij de buitengewoon vriendelijk Marokkaanse beheerder van de kantine en waren blij dat we deze zaterdag heelhuids achter de rug hadden. Op die dag vroeg ik me af wat er gebeurd zou zijn als ik de tegenpartij had aangesproken op hun gedrag. Als er met andere woorden sociale controle had plaats gevonden. Ik vrees het ergste. Wat mij betreft was de mislukte culturele samenleving op die zaterdag een feit. En jaren later werd dat nog eens onderstreept bij SV Sloten. Laten we stoppen met het gepamper van jongeren die zich misdragen en dus stoppen met een duur cadeautje als zo’n kunstgrasgeld. En laten we vooral elke club die haar ogen sluit voor het wangedrag van haar leden zo zwaar mogelijk straffen. Op de site van vv Hoograven staat een bericht waarin medeleven voor de nabestaanden van Richard Nieuwenhuizen werd betuigd. Mooi! Misschien is er sinds die zaterdag meer gebeurd dan ik durfde te hopen. Ik ga toch weer eens kijken in mijn oude wijk. Want voetballen konden ze wel. En ongetwijfeld ook op een goedkoop knollenveld.