Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft op DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 5 – de intake.

Met z’n drieën schuifelen we achter de man aan van FC Utrecht: C, mijn zoon en ik. Mijn dochter heeft nu aan de andere kant van Utrecht haar basketbaltraining. We zijn aanbeland in de kleedruimte van het eerste elftal.

Mijn zoon wil graag op de foto voor het genummerde kastje van zijn favoriete eerste elftal speler. Een dampende wasmand met trainingskousen vult de lucht in de ruimte. We lopen gelukkig snel door naar het krachthonk en krijgen uitleg over de uitbreiding en verbouwing die gaande is. Alles moet nog beter en professioneler worden, vertelt de man van FC Utrecht.

Een vraagteken

De jeugdopleiding is de levensader van de club. Dat zien we als we in de gang langs een rij foto’s lopen. Dit zijn de gezichten van eigen jeugdspelers die in het eerste mochten debuteren. Op de laatste plek hangt een wissellijst met een groot vraagteken er in. De man draait zich om naar mijn zoon en zegt: “We hopen natuurlijk dat jouw foto hier ook komt te hangen!” Mijn zoon glimlacht wat verlegen en knikt nauwelijks zichtbaar.

De intake voor de FC Utrecht-academie begint met een hartelijk welkom op een groot televisiescherm. Daarna zien we een filmpje over de jeugdopleiding. Ik ben goed voorbereid en voorzien van een flinke lijst met vragen. De FC Utrecht-man kijkt tevreden als ik tijdens het filmpje weer opzichtig een vraag wegstreep.

Wat ik wil weten? Welk plan heeft de club met mijn zoon of hoe dat zal gaan met de keuze voor de middelbare school? Bij elke vraag uit mijn geprepareerde lijst zakt mijn zoon dieper weg in zijn stoel. Hij veert pas weer op als het contract op tafel ligt. “Ik heb eigenlijk nog wel een paar vragen over het contract”, zeg ik bijna besmuikt. Aan de andere kant van de tafel volgt een diepe zucht en glijdt iemand langzaam steeds verder weg onder tafel. Uiteindelijk komt dan toch het feestelijke moment van het ondertekenen en de fotoshoot.

Feest

‘s Avonds sturen C. en ik trots de foto van de ondertekening rond. Om zijn overstap naar FC Utrecht te vieren mag hij zijn beste vriendjes uitnodigen om te komen eten. Mijn dochter neemt een vriendinnetje mee. Lekker friet met frikandellen. Zolang het nog kan, gaat er door mijn hoofd.

De ouders van z’n vriendjes nodigen we uit voor een borrel. Twee van de vaders zijn tenslotte ook nog zijn trainer geweest. Dan neemt zijn eerste trainer het woord. Hij heeft als cadeau een vaantje van FC Utrecht gekocht. Om zijn vrienden niet te vergeten als hij straks wereldberoemd is, zegt hij met een vette knipoog. Op het vaantje schrijven de jongens allemaal hun naam. Ik kijk van mijn zoon naar C. en dan naar zijn meelevende vriendjes en hun ouders. Van de hele groep voel ik steun voor de reis van mijn zoon. Als ik mij dat realiseer, moet ik wel even wat wegslikken.