Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft voor DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag: Champions League.

Als kleine jongen keek ik graag naar Europacupvoetbal op tv. De ambiance en de sfeer vond ik prachtig. Soms begon de wedstrijd te laat en mocht ik de tweede helft niet meer zien. Mijn verweer dat ik toch niet kon slapen van de opwinding – wat ook klopte – wuifden mijn ouders steevast weg.

Eenmaal in bed zou ik in ieder geval uitrusten, zo was hun uitleg. Nou, dat zinnetje ergerde mij mateloos. Nu zit ik in hetzelfde schuitje met mijn elfjarige, voetbalgekke zoon. Dat de Champions League wedstrijden pas om 21.00 uur starten, werkt niet mee. Tsja, wat doe je als je zoon midden in een drukke voetbalperiode zit bij FC Utrecht met veel wedstrijden en toernooien? Eigenlijk kan hij dan elke minuut slaap goed gebruiken. Het voorbeeld uit mijn eigen jeugd leek mij zo gek nog niet: mijn zoon mocht alleen de eerste helft kijken.

De eerste test was de thuiswedstrijd van Ajax tegen Juventus. Schoorvoetend en lijntrekkend ging mijn zoon na de eerste helft richting bed. Toen scoorden de Amsterdammers na ongeveer vijftig seconden in de tweede helft. Er rolde een oerbrul door de straat en in no time zat mijn zoon weer naast mij op de bank. Natuurlijk gunde ik hem deze wedstrijd, maar de deal was uitdrukkelijk alleen de eerste helft. Het was het begin van een lange weg terug naar bed.

Een week later zaten we klaar voor de return. Na de eerste helft ging mijn zoon talmend en dralend naar bed. Even later plofte hij weer naast mij neer op de bank. Een ongelofelijke dorst of anders een enorme hoofdpijn had zich van hem meester gemaakt. Kortom, van de opwinding kon hij niet slapen. Voor ik er erg in had, floepte het door mij zo verwenste zinnetje eruit: “Als je op bed ligt, dan rust je in ieder geval uit.”