Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft op DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 4 – de ontknoping.

De voetbalstage bij FC Utrecht zit er op. Mijn zoon heeft twee trainingen gevolgd en tot slot staat nu een testwedstrijd op het programma. Dat gebeurt met de leeftijdsgenootjes van de Onder 10. Dit is de laatste fase, zo is mij verzekerd. Dan volgt volgens ervaringsdeskundigen heel snel het besluit. De testwedstrijd vindt op een maandagavond plaats en als we weer thuis zijn, kijk ik tenminste elke vijf minuten of er een appje is binnengekomen. Het blijft stil. Ik weet snel diverse redenen te bedenken waarom we nog niet iets horen: het was echt heel slecht weer en misschien stond de hoofdscout vast in het verkeer. En het hoeft niet meteen dezelfde avond gemeld te worden. Toch?

Als ik dinsdag wakker word, kijk ik meteen op het schermpje van mijn mobieltje. In het scherm komt van alles in beeld, behalve een bericht voor mijn zoon. De hele dag gebeurt er niets. In de loop van de dag word ik een beetje chagrijnig en eigenlijk ook wel ongerust. In mijn hoofd gebeurt van alles. Hij zal toch niet…. Ter geruststelling bedenk ik ook nu weer voldoende excuses waarom er nog geen bericht is gekomen. Het is immers nog steeds waardeloos weer! Ik stuur nog wel een quasi-nonchalant appje naar de coördinator van de amateurclub die als eerste het bericht zal krijgen: ‘Bekeek net mijn appjes. Klopt het dat er nog niets van jou tussen zat?’ Vrijwel direct krijg ik een appje terug: ‘Nee, nog niet.’ Dat is geen woord teveel. Wat nu? Doordrukken en vragen of hij contact wil opnemen of cool blijven. Ik kies voor het laatste.

Woensdag gebeurt er weer de hele dag niets. Mijn zoon traint gewoon lekker mee met z’n teamgenootjes. Thuis spreken C. en ik elkaar moed in door de nadruk te leggen op het feit hij nu echt in het leukste team aller tijden zit. Het gaat uiteindelijk toch om het plezier? Nou dan. Als we na de training zitten te eten, gaat mijn mobiel over. Het is een onbekend nummer en ik besluit de voicemail af te wachten. Mijn interne alarmbellen gaan allemaal af. Uiterlijk probeer ik kalm te blijven. Na het eten luister ik met verhoogde hartslag de voicemail af en loop onopvallend weg uit de kamer. Het is het hoofd opleiding van FC Utrecht. Hij bouwt de spanning op door te vertellen hoe lang ze hem al volgen en hoe de stage is verlopen. Dan komt het hoge woord er uit: ze willen graag dat hij in het nieuwe seizoen in de Onder 11 aansluit. “Yess!!”, floep ik er uit. Ik herpak mijzelf snel en antwoord met ingehouden vreugde dat ook mijn zoon het vast heel leuk zal vinden.

Ik loop rustig naar beneden en zie de vragende blik van C. Niet te zien voor mijn zoon steek ik een snel duim omhoog. Ik loop naar mijn zoon en geef hem een high five en een knuffel: geweldig man, je bent aangenomen bij FC Utrecht! Het enige wat hij zegt is: ‘Droom ik?’ Later die avond heb ik de coördinator van z’n eigen club aan de telefoon. “Ik wist het maandagmiddag vóór de testwedstrijd al, maar ik mocht niets zeggen,” zegt de coördinator. Toen ik zei dat we toch wel enigszins ongerust begonnen te worden, schoot hij in de lach. “Neem één ding van mij aan als het om jouw zoon gaat, hoef je nooit te twijfelen! Ik zag het al toen hij zes was.” Ik voel zijn trots door de telefoon.