Samen met mijn vrouw betreed ik Stadion Galgenwaard. Op de tweede verdieping wachten de hostessen ons op met een flesje water. Ze loodsen ons de glanzende ontvangstruimte in. Speciaal voor ons ouders verzorgt de FC Utrecht Academie vanavond workshops over de mentale kant van topsport.

We hebben de workshops onderling verdeeld, want we willen alles zien. Los van elkaar komen we tot de conclusie dat de workshop “Help mijn zoon speelt bij FC Utrecht!” het beste past bij mij. Bovendien vind ik het een koddige titel.

Met een twintigtal ouders schuifel ik het spelershome in. Om de hoek achter de bar zoeken we allemaal een plekje. Op de witte, blinde muur toont de workshopleider alvast zijn eerste slide. Als we eenmaal zitten, steekt hij van wal: “In deze workshop ga ik jullie een spiegel voorhouden.” Even schrik ik. Door zijn Brabantse gemoedelijkheid is dat snel voorbij. Dan benoemt hij drie manieren waarop ouders hun kind begeleiden: de passieve, de ondersteunende en de overactieve ouder.

Van de passieve ouder heb je doorgaans geen last, grapt hij. De ondersteunende ouder is natuurlijk het ideale type en de overactieve komt in dit competitieve milieu wat vaker voor. “Dat is zo’n vader die direct verhaal haalt bij de coach na een wisselbeurt van zijn zoon.” Verbaasd over zoveel onbenul kijken wij hem en elkaar aan.

Zo kabbelt de workshop gemoedelijk voort totdat de workshopleider z’n laatste troefkaart op tafel gooit: “Het gaat slecht op school. Je zoon geeft signalen dat alles bij elkaar hem te veel wordt. Wat doe je in zo’n geval als ouder?” Minder trainen en meer aandacht voor school is het correcte antwoord. “Dat doen de meeste ouders dus juist niet”, zegt de workshopleider uitdagend. Vol ongeloof schudden we ons hoofd. Nee hoor, bij ons gaat school altijd voor.