Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft op DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 8 – Het chocoladebeen.

Acht, negen, tien, elf….. en weer opnieuw beginnen. De lucht zindert van de hitte en de zon bereikt het hoogste punt van de dag. Gelukkig staan we op een plekje in de schaduw. Mijn zoon gooit de bal secuur op en brengt zijn linkervoet in stelling. Hardop tel ik mee: “Vijftien, zestien… en oh jammer. Goed gedaan hoor. Je bent weer een stap verder gekomen!” Zo probeer ik positief coachen in de praktijk te brengen. We staan hier omdat mijn zoon huiswerk heeft.

Via de groepsapp komen twee huiswerkopdrachten van de trainer binnen. Alle jongens moeten hun ‘chocoladebeen’ gaan oefenen. Geduldig leg ik mijn vrouw C. uit dat je een goed been hebt en een chocoladebeen, dat meestal iets minder goed is.

Bij mijn zoon gaat het om zijn linkerbeen. De eerste opdracht in de app luidt: hou de bal dertig keer hoog met je chocoladebeen. Maak hier een filmpje van en stuur het op naar de trainer. De tweede opdracht is wederom de bal dertig keer met het chocoladebeen hooghouden maar nu tegen een muur. Ook hiervan moet ik een filmpje maken als bewijs. Als ik aan de kwaliteit van mijn eigen chocoladebeen denk, dan wordt het een tijdrovende klus.

Nieuw bij Utrecht

Op zondag hebben we nog een week te gaan voordat ik de filmpjes moet inleveren. Dankzij een andere voetbalvader, die ik toevallig tegen het lijf loop, kom ik erachter dat er niet twee maar vier huiswerkopdrachten zijn. Oeps, ik heb de app niet ver genoeg naar beneden gescrold. Deze late ontdekking geeft mij geen fijn gevoel.

Mijn zoon is nieuw bij FC Utrecht en ik wil dat hij een goede start maakt. Het is mij wel duidelijk dat hij de topscore in zo’n korte tijd niet meer haalt. C. en ik bespreken op ernstige toon de ontstane situatie. We zien onszelf ploeteren, stressen en schieten in de lach. Hier is maar één remedie voor: we gaan per direct ontspannen en ervoor zorgen dat zowel onze zoon als wij weer lol beleven aan de huiswerkopdrachten. We besluiten ook gewoon alles te filmen. De hoogste score van elke opdracht sturen we op.

In de zomerse warmte drentelen mijn zoon en ik naar het verzamelpunt voor de eerste training. Een groepje ouders heeft iets verder onder de bomen een schaduwrijk plekje opgezocht. Wat als mijn zoon de enige is die niet bij alles 100% heeft gescoord? Ik ben er toch niet helemaal gerust op. Iets minder ontspannen loop ik verder. Als ik bij de ouders arriveer, probeer ik zo relaxed mogelijk te doen.

De huiswerkopdrachten zijn het gesprek van de dag. Bij meer ouders was er wat stress over het volbrengen van de opdrachten. Slechts een enkele speler scoorde op alle opdrachten een strike. Opgelucht, leun ik tegen een koele boom en kijk toe hoe de jongens zich afmatten in de brandende zon.