Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft voor DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 11 – Op de proef gesteld.

Door de stationshal galmen de opgewonden stemmetjes van 21 tienjarige jongens. Bepakt en bezakt lopen de voetballertjes op vrijdagmiddag achter de begeleiders aan. Zij hebben veel lol. Daarentegen staan de ouders er een beetje gespannen bij en enkele ouder slikt een traan weg. We worden dit weekend op de proef gesteld. Het gaat richting het perron, waar de trein naar Duitsland klaarstaat. De ouders die hun OV-chipkaart bij zich hebben, lopen mee naar het perron. De andere ouders zien beteuterd toe hoe de jongens langzaam uit beeld verdwijnen. Als even later blijkt dat de trein van een ander perron vertrekt, moet de groep in draf naar het juiste spoor. “Dat zei ik toch al”, voegt een ouder de trainer nog even fijntjes toe.

De teammanager houdt ons gedurende de twee dagen op de hoogte van het wel en wee in Duitsland. Hij stuurt berichten en wisselt deze regelmatig af met foto’s en filmpjes. Dat gebeurt heel nauwgezet. We weten precies wie in welke minuut heeft gescoord. We zijn er niet bij, maar op deze manier toch ook weer wel. Het voelt wel een beetje verwarrend. Bij het bericht dat de Siegerrunde is bereikt, denk ik: en nu stap ik in de auto. Dat doe ik uiteindelijk natuurlijk niet. Het gaat in alle opzichten goed met de jongens en gelukkig ook met mijn zoon.

Het plan is om op zaterdag de gastouders aan het einde van de dag even te bellen. Ik ben degene die belt, omdat thuis Duits mijn afdeling is. Van tevoren bedenk ik snel even welke vragen ik heb, zodat deze er soepel zullen uitrollen. Als ik de heer des huizes aan de telefoon krijg, start ik in mijn beste Duits het gesprek. Nog geen drie woorden heb ik gesproken of hij onderbreekt mij. De goede man blijkt van origine een Zweed te zijn en schakelt eigenlijk veel liever over naar het Engels. Hij klinkt sympathiek aan de telefoon en mijn goede gevoel krijgt nu helemaal de overhand.

Zondagavond komt de trein rond 20.00 uur het station binnenrijden. Althans, dat hadden we gedacht. De trein heeft drie kwartier vertraging. Dat betekent alsnog een latertje voor de toch al vermoeide jongens. Eindelijk zien we dan in de verte de jongens en hun begeleiders door de stationshal sjokken. Ze vormen een aanzienlijk rustiger geheel dan vrijdagmiddag. De ouders beginnen te klappen en roepen enthousiast Uuuuuuu. Dat is de vaste yell van FC Utrecht-fans. Met een net iets te harde Uuuuuuu gooi ik mijn eigen opluchting er uit. Mijn zoon is immers ongehavend terug. De voetballertjes kijken een beetje besmuikt naar die joelende en klappende ouders. Zeker als iedereen in de hal het hoofd omdraait. De blijdschap wint het op deze leeftijd nog net van de schaamte voor dat stelletje opgeluchte ouders.