Een zaterdag zonder voetbal bestaat voor veel jongetjes en meisjes niet. En daarmee ook niet voor hun ouders. Vincent Alkemade schrijft op DUIC over zijn zoon die in het komende seizoen bij FC Utrecht mag voetballen. Hoe gaat het hem en zijn vader af? Vandaag aflevering 10 – Op de valreep.

In mijn vorige column schreef ik over het voetbaltoernooi van mijn zoon in Duitsland zonder ouders. Dat toernooi nadert met rasse schreden. Inmiddels is al bekend welke jongens samen bij een gastgezin worden ondergebracht. De namen en de adressen van de gastouders hebben we ook net binnengekregen. Voor de zekerheid krijgen we ook de beschikking over de telefoonnummers.

Voor mijn gemoedsrust heb ik toch even de naam gegoogled van het Duitse gastgezin. Het lijkt in ieder geval een heel gewoon gezin met dus een voetballende zoon. Zijn team uit Essen doet ook mee met het toernooi. De gezamenlijke interesse verbindt en maakt het contact tussen de jongens al een stuk makkelijker. Om ook mijn laatste aarzelingen weg te nemen, heb ik nog even verder gezocht via google maps. De wijk, de woning en de tuin heb ik onder de loep genomen. De tuin oogt gestructureerd en keurig aangeharkt. De bewoners zijn daarom vast een voorbeeld van rust, reinheid en regelmaat, zo stel ik mijzelf gerust.

Het hing er trouwens om of mijn zoon wel mee kon gaan naar het toernooi. Hij heeft namelijk zijn nek geblesseerd bij een heel ongelukkige val tijdens de training. Later zit ik in de kantine met een aantal ouders. Ze vragen belangstellend hoe het met mijn zoon gaat. Iedereen is behoorlijk geschrokken van het ongeluk.

Ik bekijk het printje op tafel met de titel ‘Planning herstel’. Mijn ogen glijden over een tiental stappen met als doel mijn zoon klaar te stomen voor het toernooi in Duitsland. Het kan verkeren: eerst had ik zo mijn bedenkingen over een toernooi zonder ouders. Nu ben ik vooral blij dat hij op de valreep überhaupt kan deelnemen. Al wordt het nu weer een stukje spannender om hem alleen te laten gaan.

Ik denk aan het ziekenhuis waar mijn zoon vanaf het trainingsveld naartoe werd gebracht. Ik zie hem weer liggen met een ijzeren blok om z’n hoofd en nek. Hij mag z’n hoofd niet bewegen, maar hij kijkt met z’n ogen opzij als ik binnenkom. Een schaafwond loopt van z’n voorhoofd tot over z’n  gehavende neus. Ik probeer geen ongerustheid uit te stralen, maar schrik van de aanblik. Kort daarna wordt het mobiele röntgenfoto-apparaat binnengereden. Vervolgens gaat hij door naar de ruimte voor de CT scan. De arts neemt geen enkel risico. Tot onze grote opluchting is er geen breuk te zien. De banden tussen de nekwervels hebben wel een fikse optater gekregen. Daarvoor moet hij tijdelijk een nekbrace dragen. Als we weer thuis zijn en een beetje proberen bij te komen van de schrik, merkt mijn zoon droogjes op: “Zo pap, nu heb jij ook weer iets om over te schrijven.”