Een paar weken geleden speelde het team van mijn zoon een oefenpotje tegen een amateurteam uit de regio. FC Utrecht stond na enige tijd al op een ruime voorsprong. De jonge arbiter van een jaar of veertien hield de boel keurig in de hand. Totdat de coach van de tegenstander, een boom van een vent, woest het veld in stormde.

“Dan moet je ook fluiten als zij een overtreding maken, scheids!” De jonge fluitist liep rustig naar hem toe en bewoog zijn hoofd schuin omhoog: “Meneer gaat u terug naar de dug-out. Ik neem hier de besluiten. Niet u.” Dat dwong respect af.

Mijn eerste ervaring als scheidsrechter herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Terwijl de teams al klaar stonden voor de aftrap ontbrak het alleen nog aan een scheidsrechter. Rondkijkend, bleek ik de enige beschikbare fluitist. Voor ik er erg in had, kreeg ik het fluitje in mijn handen gedrukt. Het voelde niet echt als een keuze en ik was te laat om nog over een willekeurige blessure te beginnen.

Mijn zoon speelde toen, zo’n vier jaar geleden, in de F8 en ik schat dat het andere team iets van een F15 was. Het kan ook de F20 zijn geweest. De ouders zweepten de kleine mannetjes flink op vanaf de kant. Midden op het veld hobbelde ik zo’n beetje mee met het spel. Ongemerkt was ik af en toe gewoon toeschouwer van de aanrommelende voetballertjes.

Of de bal deze keer wel of niet voor meer dan driekwart over de zijlijn was gerold, kon ik niet zo goed zien. Eerlijk gezegd, had ik er ook niet specifiek op gelet. En de VAR bestond nog niet. De ene groep ouders riep luidkeels uit en de andere groep schreeuwde heel hard in. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Bij gebrek aan een heldere uitkomst liet ik doorspelen. Het team van mijn zoon scoorde direct uit de tegenaanval. Dat hielp beslist niet mee voor de sfeer. Kort daarna floot ik voor het einde van de wedstrijd en het team van mijn zoon had nipt gewonnen. Vernietigende blikken waren mijn deel. “Thuisfluiter”, siste iemand mij nog toe. Ik vraag mij af wat de veertienjarige scheids zou hebben gedaan.