In de winter begint voor mij het grote afzien. Langs de lijn geselen kou, wind en regen de ledematen. Om mij heen zie ik goed geprepareerde ouders met dikke jassen, mutsen, handschoenen en met bont gevoerde laarzen. Ik verdenk ze ervan ook thermo-ondergoed te dragen.

Regelmatig kom ik zelf verkleumd thuis na urenlang rondhangen op het voetbalveld. Een zaterdag die onverwachts vrij valt door een afgelasting, is in dit jaargetijde dan ook een cadeautje. Eigenlijk hadden mijn zoon en ik deze ochtend de tocht moeten maken naar Venlo. Er stond een mini-toernooi op het programma bij de plaatselijke profclub. Het bericht van de afgelasting op vrijdag leverde deze keer bij mij een stevige juichkreet op.

Mijn vreugde over de afgelasting werd versterkt door de nog levendige herinnering aan vorige week. Dat was doffe ellende. In de kantine van sc Heerenveen vreesde ik al wat komen ging. Door enkele gaatjes in de verder beslagen ramen probeerde ik naar het veld te turen. Slechts vage contouren van jongens bezig aan een warming-up waren zichtbaar. Achtereenvolgende sluiers van fijne miezer joegen dwars over het veld. Voor het publiek gold: alles wat niet bedekt was door een regenpak of een paraplu raakte doorweekt. Na de laatste wedstrijd kwam ik dan ook als een verzopen kat de kantine weer in. Voor mijn vernikkelde zoon stond later thuis een dampend bad klaar.

Een vrije zaterdag betekent overigens niet automatisch een vrij weekend. Op zondag zaten we ’s ochtends gewoon weer om acht uur in de auto. Nu waren we onderweg naar een indoor toernooi in Zwolle. Een mooie zonsopkomst tegen een decor van het bevroren Veluwse landschap was mijn beloning. Hoe verder we van Utrecht wegreden hoe meer de temperatuur zakte. De thermometer daalde vlakbij Zwolle naar zo’n negen graden onder nul. Normaal gesproken ben ik echt graag buiten, maar godzijdank was het toernooi deze keer binnen.